آیا به شورای رده‌بندی سنی فیلم‌ها نیاز داریم؟
افشین علا عضو انصرافی شورای رده‌بندی سنی فیلم‌ها وجود چنین شورایی را واجب می‌داند ولی نسبت به تعدد اعضای این شورا اعتراض دارد. علا باور دارد سینمای ایران درگیر مشکلات بسیاری است که محدودیت سنی در برابر آن چندان اهمیتی ندارد. او همچنین معتقد است دربارهی فلسفه تشکیل این شورا تصیم‌گیری نشده بود.
دستورالعمل «رده‌بندی سنی فیلم‌ها» سال گذشته با کش و قوس‌های فراوانی همراه بود. این طرح که سودمند به نظر می‌رسید با شکایت دادستانی کل کشور متوقف شد. دادستانی کل کشور، شانزدهم مهر سال گذشته درخواست ابطال دستورالعمل رده‌بندی سنی فیلم‌های سینمایی را به دیوان عدالت اداری داد و این دیوان دستور توقف اجرای آن را صادر کرد.
رده‌بندی سنی فیلم‌ها به مخاطبان فیلم‌های سینمای نشان می‌دهد محتوا، دیالوگ و حتی برخی از صحنه‌های فیلم‌ها مناسب هر گروه سنی نیست و محدودیت‌هایی دارد. رده‌بندی سنی فیلم‌ها، معیاری برای خوب یا بد بودن محتوای فیلم‌ها نیست و تنها راهنمای مخاطبان برای تشخیص آثار تربیتی و روحی روانی است. محدودیت سنی فیلم‌ها تنها مختص به ایران نبوده و امری متدوال در تمامی دنیا است.
پیش از این، مهدی کوهیان عضو شورای داوری انجمن صنفی تماشاخانه ها درباره لغو این دستورالعمل به انصاف نیوز گفته بود: «امکان لغو وجود دارد، نظر دادستان کل کشور این است که با این رده‌بندی سنی امکان ساخت و نمایش فیلم‌هایی فراهم می‌شود که به تعبیر خودشان ترویج اباحه‌گری خشونت است. گویا نظر ایشان این است که به طور کل نباید چنین فیلم‌هایی ساخته شود نه اینکه ساخته شود و بعد با یک درجه سنی خاصی به نمایش درآید. فکر می‌کنم نظر ایشان این بوده است که درخواست ابطال این مصوبه را کرده‌اند.»
اگرچه تصمیمات این شورا مشورتی است و الزام‌آور نیست، اما حواشی این شورا همچنان ادامه دارد، سمیه توحیدلو یکی از اعضای شورای رده‌بندی فیلم‌ها در توییتر خود نوشت: «همین مانده بود توییت سینمایی‌ام به عنوان عضو شورای رده‌بندی رسانه‌ای بشه. اما موضوع مهمتر اینکه شورای رده‌بندی. عملا بعد از چند جلسه و چند فیلم محدود شد و حتی نوعی به محاق رفت.»
افشین علا یکی از اعضای این شورا بود که از آن کناره‌گیری کرد. این شاعر دربارهی اهمیت این شورا به انصاف نیوز می‌گوید: « با اصل تشکیل شورا موافق بودم ولی تمایلی برای حضور در شورا نداشتم. فکر می‌کنم حیطه‌ی تخصصی من می‌طلبد تا در شوراهای دیگری مثل «صیانت از زبان فارسی» حضور داشته باشم. از طرف دیگر تعدد افراد حاضر در شورا برای من جا نیافتاده بود و اینکه چرا این تعداد باید حضور داشته باشند. فکر می‌کنم این شورا می‌توانست جمع و جورتر با ترکیب افراد کمتر ولی با کیفیت بالاتر به کار خودش ادامه دهد. فکر نمی‌کنم در شرایط فعلی کشور ما شوراهای عریض و طویلی برای این امور تشکیل شود. حدود یکی دو جلسه در آن حضور داشتم اما به شخصه احساس کردم تمایلی برای حضور نداشتم.»
علا در ادامه توضیح داد: «درست است که در تمامی دنیا، مکانیزم‌های مشابهی برای اعلام رده‌بندی سنی فیلم‌ها وجود دارد ولی فکر می‌کنم تا پیش از اینکه سینمای ما به درجه‌ای از پختگی برسد تا شورایی تخصصی برای مخاطبان به عنوان بازویی مشورتی خط مشی ارائه دهد تا بگوید چه فیلم‌هایی مناسب گروه‌های سنی هستند باید به اولویت‌های دیگری در سینمای ما بپردازد. ما نمی‌توانیم خیلی ایده‌آل نگاه کنیم. سینمای ما از مشکلات عدیده‌ای رنج می‌برد. زمانی تشکیبل این شوراها و دیگر شوراها ضروری می‌شود که ما در الفبا و بدیهیات کار گره‌گشایی کنیم.»
این هنرمند توضیح داد: «در حال حاضر مشکلاتی در سینما داریم که پرداختن به آنها اولویت بیشتر داشته باشد از اینکه دغدغه ما تعیین گروه‌های سنی باشد. ضمن اینکه به عنوان بازوی مشورتی بدون تشکیلات عریض و طویل هم می‌شود کار تخصصی انجام داد و رده‌بندی سنی را برای مخاطبان اعلام کرد. شاید دربارهی تشکیل فلسفه این شورا خیلی مطالعه نشده بود و صرفا اقدامی وسیع و چشمگیری بود که نیاز به مطالعه مقدماتی بیشتری داشت.»
اگرچه سازمان سینمایی رای این شورا را مشورتی دانسته بود و آن را الزام‌آور نمی‌دانست اما این سوال مطرح می‌شود حیثیت قانونی شورای رده بندی 30 نفره از کجا می‌آید؟
انتهای پیام
