برجام و نفت‌کش‌ها | مصطفی تاجزاده
«سیدمصطفی تاجزاده»، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در یادداشتی تلگرامی با عنوان «برجام و نفت‌کش‌ها» نوشت:
“نفتکشهای ایرانی حامل بنزین، یکی پس از دیگری با گذر از آب‌های دریای کارائیب، خود را به ونزوئلا می‌رسانند. این اقدام افتخارآمیز، به‌مثابه سیلی دردناک، دولت مستکبر و تروریست آمریکا را تحقیر کرد.”(کیهان، ۶خرداد)
به نظر من غفلتی عمیق در پس این حماسه‌سرایی دیده می‌شود و خدا کند حاکمیت و تریبونهای رسمی نظام در آن غرق نشوند. معلوم است که نگهداری بنزین تولیدی مازاد، بحران ناشی از تحریم صادرات مواد سوختی کشور را دو چندان می‌کند، و بنابراین صادرات بنزین به ونزوئلا حتی با درآمدی نازل اقدام درستی است، اما مسئله این است؛ چرا یک معامله نفتی باید با چنین هزینه گزاف و چنین ریسک بالایی همراه باشد؟ و چرا باید خرید و فروش نفت و بنزین و دیگر کالاها برای ایران به عملیات حماسی تبدیل شود؟
دلیل آن تغییر مخاطره‌آفرین روشن است؛ امریکا ایران را تحریم کرده و حق بدیهی ایرانیان را در مالکیت و حاکمیت بر منابع و دارایی‌های خود و نیز دسترسی کشور را به نظام مالی جهانی “جرم” خوانده است و ناقضان را مجازات می‌کند.
به این ترتیب واشنگتن شرایط را برای جمهوری اسلامی به حدی سخت کرده که تریبونهای رسمی آن، تحقق بخش کوچکی از حقوق مسلم ملت را افتخارآمیز می‌خواند.
استمرار تحریم‌های یک‌جانبه و ظالمانه امریکا به محرومیت ایران از حقوق خود رسمیت می‌بخشد، آن را نهادینه می‌کند و از قبح ظلم و جرم‌انگاری آن می‌کاهد. جمهوری اسلامی نیز بدون لغو تحریم‌ها، مجبور است بهره‌مندی از بخش بسیار کوچکی از حقوق نفتی و دریایی خود را افتخار بنامد.
برجام‌ستیزان وطنی که امروز فروش بنزین چند نفت‌کش ایرانی را افتخارآمیز می‌نامند، که در جای خود اقدام درستی است که سالها، در همسویی با لابی‌های جنگ‌افروز اسرائیلی، برجام را ننگ وخیانت خواندند؛ برجامی که راه برای عبور آزاد و امن همه کشتی های ایرانی در تمام دریاها و اقیانوس‌ها باز کرده بود.
معلوم است که فروش چند نفت‌کش حامل بنزین تامین‌کننده بخشی از نیازهای کشور است و جای تقدیر دارد، اما سخن اینجاست که در مقایسه با صادرات آزاد نفت در زمان برجام، این اقدام چه جایگاهی دارد و چه میزان از مشکلات کشور و مردم را حل می‌کند؟ و اساسا دلخوش‌کردن به فروش قطره‌چکانی نفت و فرآورده‌های آن و ازدست‌دادن حقوق مسلم ایران در تجارت جهانی را باید چه نام نهاد؟
جمهوری اسلامی باید به مرحله‌ای از تعامل با جهان برسد که صادرات بنزین چند نفت‌کش به ساحل‌های دوردست تیتر نخست روزنامه‌هایش نشود، بلکه بخشی از حقوق مسلم ایرانیان در مالکیت و حاکمیت بر دارایی‌های خود و دسترسی آزاد به آب‌راه‌ها و نظام مالی جهانی تلقی شود.
در دولت‌های سازندگی و اصلاحات و نیز در ایام برجامی دولت روحانی، تیترهایی از قبیل این که نفتکشهای ما یکی پس از دیگری به فلان ساحل دنیا رسیدند، جایی در صحفه نخست روزنامه‌ها نداشت. جای آنها در دفاتر وزارت‌خانه‌های نفت و اقتصاد و بازرگانی ما بود و درست همین است.
انتهای پیام
منقول است درزمان ماضی…..روستایی ای بود که هرازگاهی محصول دسترنجش را به شهر میبرد وبه مغازه داری می فروخت ….حرامی ای به او رسید ومایملکش را به غارت برد واورا تا می توانست با لگد ومشت خونین کرد….ان بنده خدا با سر ورویی خونین ولی خندان به مغازه داررسید وحکایت غارت را تعریف کرد مرد شنونده پرسید پس چرا خوشحالی؟؟؟گفت نمیدانی چقدر شادی افرین بود که گیوه های ملکی(نوعی گیوه گرانبها) ضارب پاره شده بودند…..بنده ناکام کاش می فهمید پارگی کفش های ضارب بعلت ضربات او بر سروروی این بنده خداشده است……بدیده خونین نوشته صورتحال…..