نامه‌ای تک خطی به شهریار فوتبال ایران ، علی دایی

وحید حاج سعیدی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «نامه‌ای تک خطی به شهریار فوتبال ایران ، علی دایی» نوشت:

کسانی که لذت برد و طعم گلزنی را در فوتبال را چشیده اند حتی اگر در هیچ مسابقه رسمی و غیر رسمی شرکت نکرده باشند و تنها در کوچه پس کوچه های محله شان، گل کوچک بازی کرده باشند نیک می دانند عطش بردن و گل زدن در فوتبال را پایانی نیست و هیچگاه فوتبالیست از برد و گلزنی در میدان فوتبال سیر نمی شود! جادو و جذابیت فوتبال را شاید بتوان در همین پایان ناپذیر بودن لذت این رویداد خلاصه کرد.

فوتبال در جای جای این سرزمین طرفدار و هواه خواه دارد و بازیکنان بزرگی در کشور ما در عرصه فوتبال خوش درخشیدند و جویای نام و نشان بودند. گلزنانی که سال ها برای فوتبال این دیار زحمت کشیدند و پرچم فوتبال را بالا نگه داشتند. اما در این بین سیری ناپذیری و عطش وصف ناپذیر گل زنی برای علی دایی، صد چندان بود.

دایی فوتبالش را از آکادمی ها و مدارس شیک فوتبال آغاز نکرده بود که پاپا و ماما از پشت شیشه های بخار گرفته اتومبیل های میلیاردی یا فنس های اختلاف طبقاتی برای لگد زدن در دانه شان به توپ ذوق مرگ شوند و یا برای گل زدنش به دروازه خالی در یک مسابقه تمرینی، کل فامیل را در رستوران مجلل دور هم جمع کنند! بعد هم فقط برای اینکه اسم پسرشان در ته لیست مربی چشمک بزند و در مسابقات کلمن تیم را جابجا، حوائج سرمربی و مربی تیم را برآورده سازند! دایی فوتبال را نه زمین های خاکی بلکه از زمین های یخ زده آغاز کرد. او هم تیمی هایش برای تمرین در سرمای زیر چند درجه اردبیل پشت وانت می نشستند و به زمین فوتبال می رفتند! آنها برای گرم کردن آتش روشن می کردند و علاوه بر جنگیدن با رقیب و مدافعان و… باید با سرما و زمین یخ زده نیز می جنگیدند!

این شرایط در کنار مختصات مشترک و رویایی فوتبال از علی دایی اسطوره ای ساخت که شاید تیم ملی ما سال ها، حسرت داشتن چنین مهاجمی را بخورد. علی دایی یک فوتبالیست پا به توپ و شش دانگ نبود ولی بوی گل می داد.

او یک شگفتی کامل بود و با وجود اینکه گاهی اوقات نمی توانست یک توپ ساده را به گل تبدیل کند، اما همیشه خطرناک بود و مدافعان سایه به سایه در تعقیبش بودند تا مانع رویا پردازی هایش شوند. با این وجود او در 149 مسابقه 109 گل ملی به ثمر رساند که با هر کدام از گل هایش ، ما هم مثل او از خوشحالی به هوا پردیم. فریاد کشیدیم و غریو شادی مان ، بار و بار ها خواب پیر زن و پیرمرد همسایه مان را آشفته کرد! مگر می توان گل های دایی به کره جنوبی که شش تایی شدند را فراموش کرد؟! پوکر او برابر کره جنوبی در جام ملتهای 1996 امارات و پیروزی 6بر2ایران برابر کره در روزهایی که عادت داشتیم سه بر صفر مغلوب کره جنوبی شویم، غرور ملی را به فوتبال ایران برگرداند. گل وحشتناکش به کویت را چه کسی می تواند از یاد ببرد؟! گل تماشایی او در خاک عراق و بعد از جنگ تحمیلی و در روزهایی که جامعه تشنه پیروزی بر عراق در بغداد بود و منجر به پیروزی ایران شد به همراه هت تریک برابر ازبکستان مدافع عنوان قهرمانی در بازی های آسیایی 1998 و ده‌ها مثال دیگر او را به کابوس آسیا و قهرمان بی بدیل مردم ایران تبدیل کرد. او که با طحال پاره و ابروی شکافته هم حاضر نشد تعویض شود، حقیقتاً تمام شدنی نبود!

دایی هیچ‌گاه توان و مهارت ناصر محمدخانی را در دریبل بازیکنان نداشت، حتی قدرت سرزنی و سبکبالی کریم باوی در پروازهایش گاه بسیار چشم‌نواز تر از او بود، مانند عنایتی نمی‌توانست بغل پاهای زیرکانه بزند، مثل فرشاد پیوس هم مدام آقای گل لیگ نشد، مانند خداداد عزیزی خودش را از یارگیری مدافعان نمی‌رهاند، خونسردی علی کریمی را نداشت و استارت‌هایش هم هیچ شباهتی به مهدوی کیا نداشت ولی همواره عطش گلزنی داشت و سیر نمی‌شد. هر بازی برایش حکم فینال را داشت . کمتر حرف می‌زد و جواب منتقدان را در مستطیل سبز می داد.

اما فوتبال با همه زیبایی ها بی رحمی هم دارد و بازیکن هر قدر تمام نشدنی باشد، روزی تمام می شود. دایی که در اوج خداحافظی نکرد، آماج حملات مان به سبک ایرانی ها قرار گرفت! ما که یک روز او را دسته جمعی به عرش برده بردیم، این بار او را به زمین زدیم! مافیایش خواندیم و گفتیم دایی اصلاً فوتبال بلد نیست! امروز ده نفره بازی کردیم! او تیم را ارنج می کند، دیکتاتور است، چهار تا روپایی بلد نیست و ….

در جام جهانی ۲۰۰۶. علی دایی از اسب افتاده بود و آن دایی همیشگی و بلند پرواز نبود. ما هم کم نگذاشتیم و او را چنان نواختیم و بد و بیراه نثارش که انگار در دوره‌های گذشته مدام قهرمان جام جهانی می‌شدیم و این بار تقصیر دایی است که نگذاشت!

فردوسی پور که به نمایندگی از ما بلندگو در دست داشت بعد از شکست تیم ملی مقابل مکزیک در جام جهانی 2006 ، ندا سرداد: خداحافظ علی دایی، خداحافظ تیم ملی!

دایی سزاوار نقد شدن و انتقاد بود اما فحاشی و قدرنشناسی ما را پایانی نبود. این اواخر که که چالاکی و دوندگی روزهای اوج را نداشت بیشتر فریاد می زد. شاید پس از گلش همراه با خشم و فریاد بود! شاید می خواست به ما چیزی بگوید ولی ما سال ها بعد فهمیدیم!

اما امروز در تیم ملی خبری از آن گلزنی ها و تعصبات و … مهاجمان نیست. این روزها در مسابقات تیم ملی دل مان به ضربات ایستگاهی و اشتباه رقبا و گلزنی هافبک ها و مدافعان خوش است!

منتقدان دایی که روزگاری معتقد بودند دایی جای بسیاری مثل هاشمیان، برهانی، عنایتی و … را تنگ کرده است امروز به عینه مشاهده می کنند آمار گل های چندین مهاجم ملی پوش به نصف گل های علی دایی نمی رسد!

سال هایی که ادعاهای فوتبالیست های ما را بوژی ( تریلی با تعداد زیادی چرخ) نمی کشد و با رقم قراردادهای مربیان و بازیکنان، می توان چندین ورزشگاه ساخت و هزاران فوتبالیست تحویل مملکت داد، از برد های قاطع خبری نیست و با ترس و لرز فوتبال تماشا می کنیم! به تیم های درجه دو و سه هم می بازیم و آش تا جایی شور شده که برای هر تساوی چند هزار یورو پاداش برای مربی تعیین می کنیم! حالا شاید بهتر می فهمیم شم گلزنی چه مفهومی دارد و فرق مهاجم گلزن یا مهاجم پر مدعی را بهتر درک می کنیم!

اما دنیا دایی را می شناسد و او هنوز برترین گل زن در سطح ملی است. البته عده ای هم هستند که قیاس گل های ملی دایی با سایر بازیکنان بزرگ دنیا را به سخره می گیرند. جالب است بدانید رونلدو در 164 بازی ملی تنها 99 گل به ثمر رسانده است و دایی 109 گل در 149 بازی !

زمانی که دایی در اوج بود پنالتی زن اول تیم کریم باقری بود و دایی تنها 6 گل از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده است! رونالدو در 18 سالگی به تیم ملی دعوت شد و دایی در 24 سالگی و پنالتی های تیم ملی را او می زند. دایی به تیم هایی مثل چلسی و میلان گل زده است و چه بسا اگر با تیم های ملی این کشور ها بازی می کردیم، او هنرش را به رخ جهانیان می کشید.

امروز در این آشفته بازار فوتبال که بازیکنانش با سواد نداشته در اینستاگرام و فضای مجازی مدعی هر کاری هستند و اظهار نظرات سوفسطایی شان، گاه باعث خنده، تعجب، وحشت و یا حسرت مان می شود، در زمین فوتبال به خیرشان امیدی نیست و به شهادت تاریخ آخرین افتخارات مان در سطح ملی پنالتی گرفته نشده روی اشکان دژاگه در جام جهانی 2014 و مهار پنالتی رونالدو در جام جهانی اخیر است! شاید وقت آن رسیده باشد که نامه ای تک خطی به شهریار بنویسیم و شجاعانه اعتراف کنیم: ملالی نیست، جز دوری شما!

انتهای پیام