سر منشأ تجویز تهمت زنی

به گزارش انصاف نیوز، ابراهیم منهاج دشتی، نماینده ی اسبق مجلس در یادداشتی در سایت شخصی خود نوشت:

از سال 1342 که مبارزه با رژیم پهلوی آغاز شد بعضی از روحانیون در بعضی جهات موافق با این جریان نبودند و در بعضی موارد مخالفت هائی هم مشاهده می شد که در نتیجه، یک بعد مبارزه انقلابی صرف مواجهه با همین آقایان می شد. انقلابیون آنها را وعاظ السلاطین نامیده و در صدد سرکوب آنها برآمدند. و با استناد به حدیث: “إذا رأیتم العالم مُحبّا لِدنیاه فاتّهموه علی دینکم فإنّ کلَّ مُحِبٍّ لِشیئٍ یَحوطُ ما أحبّ”و قتی دیدید که عالم علاقه مند به دنیا است در باره دین خود به او بدگمان باشید چون دوستدار هر چیزی به دور آن می چرخد. که در اصول کافی جلد یک صفحه 46 از امام صادق«ع» روایت شده، تهمت زدن به آنها را جایز دانسته و تهمت زنی به عنوان یکی از ابزار های فعالیت سیاسی رواج یافت. با اینکه بر فرض صحت سند این حدیث، معنی آن جواز تهمت زدن به عالم دنیا دوست نیست. بلکه معنی حدیث این است که به علم و نظر آنها در باره مسائل دینی اعتماد نکنید و از آنها احتیاط کنید. بد بین بودن و احتیاط کردن با تهمت زدن خیلی فاصله دارد.

ظاهرا چنین برداشت غلطی در آن زمان از روی سوء نیت نبود بلکه ناشی از ضعف در ادبیات و لغت عربی بود که در حوزه های علمیه ما نظایر فراوانی دارد.این گونه برداشت های غلط در فرهنگ عمدتا روضه خوانی ما تاثیرات بسیار منحرف کننده ای داشته و در فقه و اخلاق و رفتار ما نقش منفی داشته است.

انتهای پیام