پزشکیان و منطق عدالت‌طلبی اصلاح‌طلبانه

محمد دیده‌ور، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی به بهانه‌ی سخنرانی مسعود پزشکیان در مخالفت با رد اعتبارنامه‌ی غلامرضا تاجگردون در مجلس نوشت:

بالاخره پس از کش و قوس فاآوان اعتبارنامه غلامرضا تاجگردون از مجلس یازدهم رأی نگرفت و تاجگردون دگر بار مجلسی نشد. حرف و حدیث‌های بر سر تاجگردون و مشی او اما تمام نشد و آنانی که تاجگردون را با اتهامات نواختند این بار به سراغ دکتر پزشکیان رفتند. اتهام پزشکیان اما این بار نه «شبکه‌سازی و رانت‌خواری» بلکه دفاع از فساد تاجگردون نام گرفت. فارغ از صحت یا عدم صحت اتهامات تاجگردون آنچه نگران‌کننده است روندی‌ست که منجر به زیر پا گذاشتن روندهای قانونی در قوه مقننه می‌شود.

این نوشتار ضمن احترام به رأی نمایندگان مجلس در رد اعتبار نامه‌ی غلامرضا تاجگردون مخاطب خود را چند نماینده‌ای می‌داند که غوغا سالاری را جایگزین شفافیت کردند و حاضر نشدند در مقام پاسخگویی به اتهاماتی که وارد کردند در برابر رسانه‌های مستقل حاضر شوند؛ چرا که اگر بپذیریم مافیای تاجگردون توانسته نهادهای مختلف از شورای نگهبان تا نهادهای مختلف امنیتی و حتی کمیسیون تحقیق مجلس را یکسره همسوی خود کند پس این احتمال که عده‌ای از نمایندگان نیز با فعالیتهای شبه ژورنالیستی بتوانند رأی دیگران را تحت تأثیر قرار دهند دور از ذهن نیست.

آنچه امروز پزشکیان به آن متهم است دفاع از اصالت عدالت‌طلبی در مقابل نمایش عدالت‌طلبی است و الّا کدام عقل سلیمی است که وقتی نماینده‌ای با این حجم از تخریب در افکار عمومی و در تریبونهای مختلف مواجه است در مجلسی که نصاب نمایندگان همسو با آن حتی به یک فراکسیون نمی‌رسد بایستد و به تبعات آن نیاندیشد؟

آنانی که پزشکیان را امروز متهم به جانبداری از دیگری می‌کنند در مجلس هشتم و دهم دفاع او برای رسیدن به رویه‌های عادلانه حتی برای نمایندگانی از جناح مقابل را ندیده‌اند؟

پزشکیان امروز محکوم است چرا که عدالت را یک اتفاق ناگهانی و خارج از قاعده نمی‌داند بلکه عدالت را مجموعه‌ای از رویه‌ها می‌داند که تماماً عادلانه و مساوی برای همگان وضع شده و همه در برابر آن برابراند. بیم آن می‌رود که کسانی که از مفهوم انقلاب جز هرج و مرج نمی‌دانند مجلس انقلابی را هم مجلس پر آشوب تلقی کنند و با گسیل اتهام به این سو و آن سو نیت‌های خویش را به پیش برند. چگونه است که دفاع از رویه‌های محکمه‌پسند و نظر مراجع قانونی در خانه قانونگذاری کشور حمایت از فساد نامیده می‌شود و اتکای به چند برگه کاغذ یکطرفه قرائت شده عدالت طلبی؟ اگر مدعیان عدالت طلبی به‌راستی رویه‌های موجود را در رسیدن به عدالت ناکارآمد و بی فایده می‌دانند چرا بررسی اعتبار نامه تاجگردون را به تأخیر نیانداختند تا با اصلاح دو فوریتی قوانین مرتبط و همچنین شکایت از خاطیانی که در این میان انبوهی از تخلفات منجر به رد اعتبار نامه تاجگردون را مرتکب شده‌اند رویه‌های غلط را برای همیشه پایان دهند؟ آیا این سبک از عدالتخواهی از دغدغه قسط ناشی می‌شود یا سوء استفاده از مصونیت پولادین در برابر اتهام زنی به نهادهای رسمی؟ البته که یافتن کژی و تلاش برای اصلاح آن در هر سطح و نهادی کار پسندیده و خوبی است اما آیا افراد دیگر هم می‌توانند با همین سطح استدلال و مدارک به نهادهای دیگر کشور اتهام بزنند؟ اگر پاسخ منفی است آیا این روند را باید عدالت طلبی خواند یا بازی سیاسی؟ آیا این مشی به اصلاح امور ختم خواهد شد یا به افساد و شخصی سازی و سلیقه‌ای کردن رویه‌ها و مصونیت‌ها؟

اینجاست که تفاوت عدالت طلبی اصیلی که پزشکیان از آن دم می‌زند و نمایش عدالتخواهی عده‌ای دیگر نمایان می‌شود. عدالت طلب اصیل به دنبال رویه‌های قابل تعمیم و قابل اتکای عدالت طلبانه بدون اغماض و بدون تبعیض است حال آنکه نمایش عدالت طلبی به دنبال شخصی سازی و نمایشی سازی عدالت برای نیل به اهدافی ورای آن است.

در عدالت‌طلبی اصیل عدالت هدف است و در عدالت طلبی نمایشی عدالت وسیله. منطق عدالت طلبی اصیل برای خودی و غیرخودی یکی است اما منطق عدالت طلبی نمایشی میان دوست و رقیب تفاوت قائل است.

پزشکیان با علم به هزینه‌دار بودن حمایت از کسانی که اتهامی به همراه دارند، سیاه‌نمایی دیگران را برای رسیدن به هدفی بالاتر به جان می‌خرد. آن هدف «جاری سازی عدالت» به جای «اتفاقی سازی عدالت» است.

انتهای پیام