سرقت ادبی گزارشگر بی.بی.سی

انتشار یادداشت مهرداد فرهمند، گزارشگر بی بی سی فارسی در سایت این شبکه با عنوان «آداب روابط زن و مرد در مکه هنگام ظهور اسلام»، انتقاداتی را به دنبال داشت که به کپی کردن آن از کتاب مفصل تحقیقی «امیر ترکاشوند» با عنوان «حجاب شرعی در عصر پیامبر» اشاره کرده اند.

به گزارش انصاف نیوز، مهرداد فرهمند در اقدامی غیرحرفه ای و غیراخلاقی، دست به سرقت ادبی زده و بدون اشاره به نام نویسنده ی این کتاب ۱۱۰۰ صفحه ای، نتایج آن را با انشای خود نوشته است و در متن هم به جای ارجاع به کتاب ترکاشوند، به منابعی که ترکاشوند مطالعه کرده اشاره کرده است.

محمد بابایی در این باره در فیسبوک نوشت: بی بی سی ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻣﻘﺎﻟﻪﺍﯼ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺁﺩﺍﺏ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﮑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﺳﻼﻡ» ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻧﺎﺏ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺮﺏ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯼ ﺣﺪﯾﺚ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺟﻤﻊﺁﻭﺭﯼ ﺑﮑﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ.

ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺁﻗﺎﯼ ﺍﻣﯿﺮ ﺗﺮﮐﺎﺷﻮﻧﺪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺘﺎﺕ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ «ﺣﺠﺎﺏ ﺷﺮﻋﯽ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ» ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩ. ﮔﻮﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻣﺠﻮﺯ ﻧﺸﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻧﺴﺨﻪ ﭘﯽﺩﯼﺍﻑ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺗﻤﺎﻡ ﻧﮑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﯽﺑﯽﺳﯽ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ، ﺑﺎ ﺫﮐﺮ ﺩﻗﯿﻖ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﻗﺎﯼ ﺗﺮﮐﺎﺷﻮﻧﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ، ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺗﺮﮐﺎﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﺮﮐﺎﺷﻮﻧﺪ ﺫﮐﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﻓﯽﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﮑﻨﺪ ، ﮐﻤﺎﺑﯿﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪﺍﯼ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺛﺮﯼ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺟﻠﺐ ﺑﮑﻨﺪ .
ﺷﺎﯾﺎﻥ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﮐﺒﺮ ﮔﻨﺠﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﺎﺑﯿﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﺘﺎﺏ ” ﻣﮑﺘﺐ ﺩﺭ ﻓﺮﺁﯾﻨﺪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ” ﺳﯿﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﻣﺪﺭﺳﯽ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﺋﯽ ﮐﺮﺩ . ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﮐﻢﻧﻈﯿﺮ ﺑﻮﺩ . ﮔﻨﺠﯽ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻣﯽﮐﺮﺩ . ﺍﻣﺎ ﮐﻢﮐﻢ ﺧﻮﺵﺧﻮﺷﺎﻧﺶ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﺷﯿﻌﻪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﯾﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﯾﺎﺯﺩﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﺩﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺩﺍﺩ . ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﮔﻨﺠﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻋﺮﺑﯽ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﺍﯼ ﺑﺎ ﺑﯽﺑﯽﺳﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺆﺍﻝ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﻓﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﻓﯽﺍﻟﻮﺍﻉ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﯿﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﻣﺪﺭﺳﯽ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﺋﯽ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪﻧﻮﯾﺴﯽ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﺤﻘﯿﻘﺘﺎﺗﯽ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﮑﻨﺪ ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺎﻟﻪﺍﯼ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ، ﻭ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺒﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻻﺑﺪ ﻣﺤﻘﻖ ﺍﺻﻠﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺑﺪﻫﺪ ، ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﻋﻼﻣﻪﺍﯼ ﻓﺎﺿﻞ ﺭﻭﺑﺮﻭﺳﺖ ، ﻓﯽﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﻮﻋﯽ ﺭﺍﻫﺰﻧﯽ ﭘُﺴﺖﻣﺪﺭﻥ ﺍﺯ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

کامنت دکتر احمد صدری

به گزارش انصاف نیوز، دکتر احمد صدری، جامعه شناس دینی در زیر این پست نوشته است:

تذکراﺕ ﺑﺠﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﯾﺮﻧﺪ. ﻋﺪﻡ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ی ﻣﻘﺎﻻﺕ ﻭ ﮐﺘﺐ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻧﻤﯿ ﺸﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺟﻨﺎﺏ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ‏«ﻣﺘﺪﻭﻟﻮﮊﯼ ﻋﻼﻣﻪ ﺳﺎﺯﯼ» ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻫﻢ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﺍﺳﺖ. ﻋﺪﻡ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑه جاﯼ ﻣﺮﺟﻊ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﺷﯽ ﻓﻮﺕ ﻧﻮﺗﻬﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﺮﺟﻊ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﻮ ﮔﻮیی ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺁﻥ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺯﺩﯼ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺨﺴﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﻮﻟﻒ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﻗﺖ ﮐﺮﺩﻩ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺟﺰ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻃﯽ ﻧﯿﺴﺖ … ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ می کند ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﮑﺒﯿﻦ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻫﻢ می دهد.

انتهای پیام