در حاشیه هزینه نهادهای عمومی برای شعائر دینی

احسان بابایی در یادداشتی تلگرامی با عنوان «در حاشیه هزینه نهادهای عمومی برای شعائر دینی» نوشت: یکی از معانی دین دولتی، دینی است که دولت، پول آن را می دهد. منظور از دولت هم در اینجا لزوما قوه مجریه نیست. نهادهای عمومی مثل شهرداری ها را هم شامل می شود.

در تهران یا شهرهای دیگر گاهی در خیابان ها به تعداد زیاد، پارچه نوشته های یکدست و زیبا را به مناسبت ولادت یا شهادت، می بینیم و یا در ایام محرم شاهد برپایی داربست هایی در کوچه های فرعی از طرف شهرداری هستیم که در آن جوانان محل به مردم چای می دهند؛ همراه با پخش مداحی و شاید کمک به مساجد و هیئت ها… (هر چند امسال استثنائا این مورد اخیر را شاهد نیستیم).

شاید در نگاه اول، این سنخ اقدامات و هزینه های مشابه از جنس تعظیم شعائر باشد. اما تبعاتی هم در نه چندان دراز مدت دارد که معلوم نیست با در نظر گرفتن آن، همچنان بتوان از این اقدامات با تمجید سخن گفت. این سنخ کارها، مردم را بدعادت می کند، حتی در پاسداشت مناسبت ها، آنها را وابسته و متوقع می کند، ناخودآگاه از جامعه متدین، سلب مسوولیت می کند.

دولت و بودجه های عمومی قرار نیست جایگزین مردم شوند. تعظیم شعائر واجب شده تا مردم غیرت ورزی نسبت به دین و هزینه کردن برای دین را تمرین کنند، محبت به ائمه را به نسل بعد منتقل کنند، یک آیین تربیتی است. بهانه ای برای همبستگی است؛ نه یک اقدام ظاهری که نهادهای عمومی با دخالت خود، خیال همه را راحت کند. خیلی از شیوه های تزریق بودجه های عمومی در امور دینی مثل کمک به هیأت ها و مساجد، کمک به استمرار حیات دینی جامعه نیست. ایجاد فرصت نیست؛ بلکه از دست دادن فرصت است.

انتهای پیام