واقعیت، هر چند تلخ

علی رضا ایمانخانی، دانش آموخته علوم سیاسی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «واقعیت، هر چند تلخ» نوشت:

کمتر از هفتاد روز به انتخابات سرنوشت ساز آمریکا باقی نمانده و بنا بر آخرین نظر سنجی ها رقابت بسیار نزدیک و شانه به شانه می باشد.

بعد از تحریم‌های سنگین و کمر شکن آمریکا که همزمان با خروج یک جانبه و غیر اخلاقی ترامپ از برجام، صورت گرفت. مردم ما بیشتر از پیش به تاثیر گذار بودن مباحث داخلی آمریکا بر شرایط اقتصادی کشور پی بردند.

دیگر بر کسی پنهان نمانده که تحریم های اقتصادی آمریکا فقط یک بند انگشت با تحریم‌های سازمان ملل فاصله داشته و بخش، بزرگی از مشقات امروز مردم ناشی از همین تحریم هاست.

البته دوستانی در جامعه هستند که ضعف مدیران دولتی و عدم خودباوری را عامل اصلی این تنگناها دانسته و اعتقادی به تاثیر تحریم های آمریکا ندارند و اغتفاد دارند با استفاده از ظرفیت‌های داخلی و خودکفایی به راحتی می‌توان این تحریم‌ها را خنثی نمود. این گروه هیچ تفاوتی مابین ترامپ و بایدن قائل نبوده و اتفاقا خطر بایدن را به علت ظاهر موجه بیشتر دانسته و اعتقاد دارند در صورت پیروزی ایشان اجماع جهانی بر ضد ایران شکل خواهد گرفت چون در هر صورت آرمان اصلی ما آمریکا ستبزی است حال با هر دولت و گروه حاکم در آمریکا خواه باز ها باشند و یا کبوترها.

سردار علایی، در نوشته ای در وبسایت وزین خبر آنلاین، ضمن به رسمیت شناختن تفاوت این دو نامزد باز هم به دلیل معذوریت هایی که بر هر دو طرف حاکم است اعتقاد دارد در صورت پیروزی بایدن هم شرایط کشور چندان تفاوتی نخواهد کرد و راه کار گشایش واقعی، هم دلی های سیاسی و مجوزهای اقتصادی در جهت خودکفایی است.

با احترام کامل به نظرات گروه اول و تایید نظر این سردار محترم باید گفت هر دو نظر واقع بینانه نیست.

واقعیت این است که بیش از نیم قرن است که دشمنی با آمریکا برای کشور یا کشورهای متبوع هیچ رهیافتی نداشته و تماما به نابودی و یا فلج شدن زیر ساخت‌های آن کشورها منجر شده است.

محکم ترین مثال آن نابودی بلوک کمونیست در تقابل با سرمایه داری آمریکا و یا فلج شدن ساختارهای کشورهایی مانند کوبا و ونزوئلا و کره شمالی و یا تغییر گفتمان کشورهایی مانند ویتنام که از دشمن به یک دوست آمریکا تبدیل شده‌اند می باشد.

تنها مدلی که در حقیقت از این فرایند به یک برآبند مثبت رسید چینی‌ها بودند.

آنها در حقیقت، دشمن واقعی آمریکا حداقل در زمان شروع توسعه خود نبودند از سرمایه آمریکا نهایت استفاده را کرده و شانگهای را به یک نیویورک جدید تبدیل کردند. چینی‌ها کمونیستهای لیبرالی بودند که به درستی تشخیص دادند که رفاقت با شوروی های کمونیست ضامن پیشرفت آنها نیست و درست زمانی که اطمینان پیدا کردند که از نظر اقتصادی به جایگاه رفیعی در دنیا رسیدند استقلال سیاسی خود را نیز تثبیت کردند.

حالا خواهش، خیلی از مردم ایران از مسولان نیز بر همین پایه استوار است، استقلال و خودکفایی و نگاه به داخل و حتی نگاه به شرق وازگان زیبایی هستند ولی ایتها شرط لازم هستند نه شرط کافی.

دستگاه دیپلماسی ایران این فرصت را دارد که از ایام باقی مانده در انتخابات و ضعف ترامپ نهایت استفاده را برده یا در این دو ماه از این شخص امتیازهای لازم را گرفته و یا به همراه دول دیگر نظیر چین موجبات پیروزی رقبش را فراهم آورد و در صورت احتمالی بایدن با دوری از شعارهای کلیشه ای جهت گشایش واقعی شرایط اقتصادی مردم جامعه به یک توافق مناسب با شخص پیروز دست یافته و از شعار زدگی و غیر واقعی دیدن شرایط پرهیز نماید.

انتهای پیام