سندروم کریس رونالدو

حسین شمالی، از مخاطبان انصاف نیوز در یادداشتی در انتقاد به ماسک نزدن فرهاد مجیدی، مربی تیم فوتبال استقلال، نوشت:

چندی پیش دوربین‌های تلویزیونی تصویری از کریس رونالدو را در جریان یکی از مسابقات فوتبال در اروپا شکار کردند که نشان می‌داد روی سکوها نشسته و ماسک نزده است.

این تصویر خیلی زود همه جا پخش شد و درباره‌اش مطلب نشوتند و برخی نیز او را سرزنش کردند که چرا به دستورالعمل‌های بهداشتی بی‌توجه بوده است.

من اسم این تصویر یا بهتر بگویم، این رویکرد را می‌گذارم سندروم کریس رونالدو. سندروم کریس رونالدو سندرومی است که مبتلایان به آن خود را تافته جدا بافته می‌دانند و خیال می‌کنند اگر جلوی دوربین‌های تلویزیونی از ماسک استفاده کنند به تیپ و قیافه‌شان خیانت کرده‌اند.

در همین مسابقات داخلی خودمان بارها تلویزیون مربیانی را به تصویر کشید که ماسک نداشتند. ممکن است در استادیوم محل بازی خبری از ویروس کرونا نباشد ولی آیا آنان نمی‌دانند که تصویرشان روی آنتن می‌رود و این حس ناخودآگاه را ایجاد می‌کند که: بله پس بدون ماسک هم می‌شود زندگی کرد.

این تلقی آنقدر خطرناک است که اگر استفاده از ماسک‌‌ها را برای چهره‌های مشهور یا شخصیت‌های تلویزیونی اجباری کنند، کسی نباید به این تصمیم خرده بگیرد. تصویر کرویس رونالدو یا هر کسی شبیه او، تصویر یک آدم نیست بلکه یک رویکرد است، یک نوع سبک زندگی است، یک جور تبلیغات همگانی است.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که این شخصیت‌ها طرفدران میلیونی دارند. همین که در نتیجه یک بی مبالاتی لحظه‌ای عکسی از یک مربی داخلی یا خارجی مخابره شود و مردم ببینند او بدون ماسک روی نیکمت تیمش نشسته است، ممکن است خیلی از تلاش‌های مبلغان بهداشت جمعی زیر سوال برود.

در مسابقات لیگ برتر ایران فرهاد مجبدی در حالی روی نیکمت تیمش می‌نشست که از ماسک استفاده نکرده بود. دوربین‌های تلویزیونی هم دم به دقیقه کلوزآپ او را می‌گرفتند و روی آنتن می‌فرستادند. آن کسی که گفت دو صد گفته چون نیم کردار نیست می‌دانست درباره چه چیزی حرف می‌زند.

وقتی یک نوجوان طرفدار فوتبال تصویر مربی محبوبش را بدون ماسک می‌بیند، ناخودآگاه احساس می‌کند این ضرورت اجتماعی آنقدرها هم که می‌گویند چیز مهمی نیست، اگر بود فلانی و بهمانی اجازه نمی‌یافتند بدون ماسک روی نیکمت تیم‌های فوتبال بنشینند و از فاصله نزدیک با بازیکنانشان حرف بزنند. همین چیزها، همین تصمیمات کوچک است که ممکن است اتفاقات بزرگ را رقم بزنند ولی ما غالبا از آن‌ها غافلیم.

انتهای پیام