در کف شیرِ نرِ خونخواره کرونا

مهدی س، از مخاطبان انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی کرونا نوشت:

می‌گویند یکی از نگرانی‌های جدی خانواده‌ها باز شدن مدارس و دانشگاه‌هاست. رفت و آمد دانش آموزان و دانشجویان به محیط‌های آموزشی به دغدغه مردم و مسئولان شده است با اینهمه برخی اعتقاد دارند باید محسط‌های آموزشی بسته بمانند و برخی می‌گویند تا کی میتوان جریان عادی زندگی را تعطیل کرد؟ من کاری به این استدلال‌ها ندارم، مقدم بر این‌ها به نکته مهمی فکر می‌کنم که غالبا نادیده گرفته می‌شود. دانش‌آموزان چه به مدرسه بروند و چه نروند باید از طرف خانواده‌ها مجاب شوند که وضعیت عادی نیست و سبک زندگی تغییر کرده است و دیگر نمی‌توانند با خیال راحت با دوست و رفیقشان توی خیابان بچرخند و از یکدیگر کولی بگیرند و فوتبال بازی کنند و سر کوچه بنشینند و دم گوشی حرف بزنند. دانش‌آموزان بازیگوشند و این بازیگوشی ذاتا باعث می‌شود توصیه‌ها و نصیحت‌ها جدی گرفته نشود. هر طوری هست خانواده‌ها باید به بچه‌هایشان وضعیت جدید را گوشزد کنند و آن‌ها را به این باور برسانند که زندگی در روزگار کرونا قواعد دیگری دارد. یادش بخیر، وقتی ما به مدرسه می‌رفتیم سه نفر سه نفر پشت نیکمت‌ها می‌نشستیم و توی حلق هم بودیم و شبیه کتاب‌هایی که توی کتابخانه‌های کوچک چفت هم می‌ایستند، لای دست و پای هم بودیم. ساندویچ نیم خورده هم را می‌خوردیم و با لیوان یکدیگر آب می‌نوشیدیم. آن زمان زندگی قوانین خودش را داشت، الان هم قواعد خودش را دارد. آن زمان اگر با کسی دست می‌دادی نشانه رفاقت بود، الان اگر با دوستت دست ندهی رفاقت را در حقش تمام کرده‌ای. آن زمان آدم‌ها می‌مردند تا یکدیگر را ببینند، الان باید دوستان و رفقا کمتر هم را ببینند تا خدای نکرده نمیرند. قبول دارم که جذابیت دانشگاه و مدرسه به همین دوستی ها و رفاقت‌ها است، غیر از این باشد به سختی می‌توان محیط مدرسه و دانشگاه را تحمل کرد. ولی مگر چاره دیگری داریم؟ زندگی سخت شده و ما باید قبول کنیم چند وقتی با این سختی‌ها کنار بیاییم. گاهی دلم لک می‌زند مثل همیشه مادر پدرم را بغل کنم و دست و صورتشان را ببوسم ولی وقتی یادم می‌افتد هر روز خدا توی خیابان بوده‌ام و احتمال اینکه ناقل باشم زیاد است از خیر این لذت انسانی می‌گذرم. خدا کرونا را لعنت کند که زندگی را بهمان زهر کرده ولی چاره چیست؟ در کف شیر نر خونخواره‌ای، غیر تسلیم و رضا کو چاره‌ای؟ عجالتا باید سختی‌ها را تحمل کنیم تا به لطف خدا فرج بعد از شدت از راه برسد و زندگی به وضعیت عادی بازگردد. تا آن زمان باید بچه‌ها را نسبت به وضعیت تازه آگاه کرد.

انتهای پیام