آیا ندای «تغییر» ٧ اسفند، تکرار لاریجانی است؟!

سید مصطفی بهشتی فعال دانشجویی در یادداشتی برای انصاف نیوز نوشت:

در روزهایی که انتخابات مجلس شورای اسلامی در انتظار دهم اردیبهشت ماه است و از بگو مگوهای آمدن و نیامدن‌ها، لیست‌ها و رد صلاحیت‌ها دیگر خبری نیست، گمانه زنی‌ها برای ریاست مجلس دهم شروع شده است.

ترکیب مجلس دهم هم تا حدود زیادی مشخص شده است، مجلسی که می‌تواند همان مجلس مطبوع دولت دهم باشد.

انتخابات هفتم اسفند ماه از غلظت تندروی‌ها کاست و اغلب کسانی را به بهارستان معرفی کرد که بیشتر کاسب رفاه مردم هستند تا کاسب تحریم، آنان هم که تریبون‌ها را برای عربده کشی اجاره کرده بودند و حالا پشت نگاه مردم جا ماندند، بهتر است از این چهار سال خانه نشینی بهترین استفاده را کنند و با خود خلوت کنند که مجلس نهم با اعتماد مردم چه کرد که حال باید مجلس دهم را از گیرنده‌های تلویزیونی و رادیویی دنبال کنند.

اما آنچه در مجلس دهم رقم خواهد خورد یک شخص و یک نهاد را بیش از بقیه با خود به چالش خواهد کشید؛ شخص رییس جمهور و دولت تحت امرش، اولین‌ها هستند که مجلس دهم برایشان طعم تلخ و شیرین پیدا می‌کند و البته با توجه به رابطه نچندان مسالمت آمیزی که دولت در این دو سال با مجلس نهم داشته و ظهور گروه فشار در مجلس با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، بیراهه نرفتیم اگر بگوییم دولت هم برای پایان کار مجلس نهم لحظه شماری می‌کند.

اما در روزهای سخت و ملتهبی که دولت طی دو سال اخیر با مجلس سر کرد، کارت زردهایی که به رخ وزرای حسن روحانی کشیده شد، توهین به وزیر امور خارجه، استیضاح وزیر کاردان و کاربلد علوم و … یک نفر با فاصله گرفتن از جریان تندرو مجلس، تا حدودی در صف اعتدالیون وارد شد؛ رییس مجلس شورای اسلامی به دور از پیش بینی‌ها بدل به همراه روزهای سخت حسن روحانی و دولتش شد و اوج همکاری و همراهی علی لاریجانی با دولت در تصویب «برجام» لحاظ می‌شود.

البته در این مورد می‌توان جلسات خصوصی سران نظام قبل از ورود پرونده‌ی برجام به صحن مجلس را موثر دانست اما فارغ از موضوع برجام با رجوع بر سلوکی که «علی لاریجانی» در قبال دولت یازدهم و حتی  موضوعات روز سیاسی کشور در این دوسال اختیار کرده او را به شخصی مورد احترام و مقبول در پیشگاه جریان رقیبش بدل کرده است.

یکی از بارزترین نکته‌های تغییر نگرش علی لاریجانی نهفته در تفاوت برخورد وی و برادرش با تصمیمات دولت است. در پیش گرفتن یک سیره‌ی رفتاری و عملی در راستای آنچه از آن به عنوان اعتدالیون یاد می‌شود کمک شایانی به علی لاریجانی خواهد کرد تا بتواند بار دیگر بر صندلی ریاست مجلس شورای اسلامی تکیه بزند و بر حسب همین کارنامه‌ی دوساله‌ی اخیر، برای سومین سال متوالی شایسته‌ی نشستن بر صندلی ریاست مجلس دهم است!

شایسته دانستن علی لاریجانی در بین برخی دوستان اصلاح طلب و اعتدالی برای ریاست مجلس دهم، فکر همان بزرگوارانی است که در این دو و نیم سال اخیر «مو» را خوب دیده‌اند اما تا چه حد در باب «پیچش مو» به ذهن خود زحمت تفکر داده‌اند جای سوال دارد!

شکل‌گیری اعتدالیون، نهفته در دل اصلاحات و گذشت قابل وصف نامزد این جریان در سال ٩٢ دارد، البته که جریان اصلاحات همیشه اعلام کرده و بر این اندیشه پایبند بوده که هرگز به دنبال سهم خواهی از این دولت نیست، اما اگر قرار باشد خیزشی سیاستمدارانه و بر محوریت همراهی با دولت در دو سال ملاکی باشد برای اعتدالگرا شدن، پس باید صف طولانی برای این قشر متصور شد همانطور که در دور اول انتخابات هر کس از چپ و راست جاماند خود را اعتدالی قلمداد کرد.

اکنون جای این سوال است که آیا  ملاحظه‌ی حال فردی بر حسب عملکرد دوساله و عدم توجه به عصاره‌ی اصولگرایی وی برای ورود به جرگه‌ی اعتدالیون که خود عمری هم سن دولت یازدهم دارد کفایت می‌کند؟

اگر از برجام بگذریم که خط و ربط آن از جایی دیگر بود، لاریجانی برای جلوگیری از استیضاح وزیر توانمند علوم در جایگاه ریاست مجلس چه کرد؟

آیا تعادل پیشه کردن و همنوا شدن با اعتدالگریان از سوی علی لاریجانی در یک زمان کوتاه، در صورت انتخاب مجدد به ریاست مجلس از سوی حامیان وی تضمین می‌شود و علی لاریجانی بر طریق اخیرش استوار خواهد بود؟

آیا به ندای «تغییر» مردم که در ٧ اسفند بلند شد توجه نمی کنید؟

مردمی که در پایتخت نتیجه‌ی سی بر هیچ  را رقم می‌زنند، یعنی به یک چرخش اساسی رأی داده‌اند!

حتما دکتر علی لاریجانی مورد احترام، شریف و نیرویی انقلابی است، اما ریاست وی بر مجلس دهم؟

نهایتا مراجعه به حافظه‌ی تاریخی لازم به نظر می‌رسد؛ اول برای مروری بر کارنامه‌ی اصولگرایی علی لاریجانی و دوم یادآوری گذشت محمد رضا عارف که زمینه ساز این روزهای آرام شده است!

انتهای پیام