رازوارگی وزیر

ابوالفضل تقوایی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «رازوارگی وزیر» درباره‌ی گلایه‌های اخیر سعید نمکی، وزیر بهداشت [لینک] نوشت:

یک. «روزه سکوت»، تعبیری است که از زبان سیاستمداران ما، بسیار شنیده می‌شود. به هنگامی که همگان، در انتظار پاسخی فراخور وضعیت موجوداند.

انتخاب سیاست سکوت، وقتی مردم و افکار عمومی در پی پاسخی از مسوولین هستند، نشانه‌ای از ناتوانی و سردرگمی در مواجهه با وضعیتی است که مسئولان و سیاستمداران در پیدایشان سهیم‌اند، اما از پذیرش مسئولیت و پیامدهای آن ابا دارند. وضعیتی که تنها بر ابهام شرایط موجود خواهد افزود، بی آن که، نسبت و سهم تصمیم‌گیرندگان در ایجاد شرایط کنونی، مشخص باشد.

در دولت تدبیر و امید، زمانی مدید، رییس دولت در قبال رویدادهای کشور، سکوت پیشه کرده بود و اینک، وزیر بهداشت و درمان که مسئولیت مبارزه با کرونا را بر عهده دارد در برابر وضعیت کنونی کرونا در کشور و البته عدم تخصیص اعتبارات لازم، روزه سکوت گرفته است.

بهانه‌ی این سکوت، «مشوش نشدن مردم» عنوان شده است. تشویش، زاییده‌ی ناآگاهی و نداشتن اطلاع از حقیقت وضع موجود است. یعنی هول و هراسی که با آگاهی، از شدت آن کاسته می‌شود. و این دقیقا همان چیزی است که از مردم، دریغ می‌شود. یعنی آگاهی بخشی و تبیین وضعیت موجود و حق دانستن. از لحاظ حقوقی، هر یک از وزیران جدا از آنکه در قالب هیات دولت مسئولند، به تنهایی در برابر مردم باید پاسخگو باشند. بنابراین آقای دکتر نمکی می‌تواند فارغ از ملاحظات سیاسی بالادستی، سهم خود را با وضعیت کنونی کرونا، برای مردمی که دغدغه سلامتی آنان را دارد، مشخص کند. اما، ورای مساله حقوقی، می‌توان از نگاه دیگری به این اتفاق نگریست.

دوم. رازورزی، می‌تواند نشانی از منش و فرهنگ ایرانی باشد، همانند رودربایستی، گزافه‌گویی و مقدس‌مابی. رازورزی، گرایش به پوشیده‌گویی، ابهام‌افکنی و معماگونگی است و می‌توان آن را، در حیطه‌ی خلقیات و روحیات ایرانیان بررسی کرد.

رازوارگی اما درنزد سیاستمداران وطنی، سازوکار یا مکانیسمی دفاعی است که، وجه دیگری از شخصیت و شکل سیاست‌ورزی او را نشان می‌دهد. و نمایانگر وضعیت بغرنجی است که سیاستمدار ما، برای عدم رویارویی با واقعیت و سلب مسئولیت به ویژه به هنگام بحران، بدان پناه می‌برد. از این نگاه، رازوارگی، تنها آسیب‌شناسی در حوزه فرهنگ‌شناسی ایرانی نیست، بازتاب موقعیت پیچیده و شکننده‌ای است که سیاستمدار ما را، گرفتار کرده است.

خصلت رازورزی و رازوارگی، بخش جدایی‌ناپذیر شخصیت سیاستمدار ایرانی است که عناصر تردید و شبهه‌افکنی، جایگزین قاطعیت و تدبیر می‌شود و صراحت و شفافیت، جای خود را به مبهم‌گویی و پنهان‌کاری می‌دهد. گلایه و نارضایتی اخیر وزیر بهداشت، نمود دیگری از رازوارگی است.

اظهارات مبهم وزیر، به بهانه‌ی مشوش نشدن مردم، عذر بدتر از گناهی است که تنها از جانب سیاستمدار وطنی بر می‌آید. وقتی که همه گیری کرونا، روزانه نزدیک به دویست ایرانی را قربانی می‌کند و آقای وزیر آگاهند که با «التماس و تمنا» نمی‌توان کاری کرد، چه نیازی، به ماندن بر مسند مسئولیتی است که به زعم وزیر محترم، مسئولان بالادستی از دادن اعتبار لازم، برای مقابله با عفونتی کشنده، امتناع می‌کنند.

انتهای پیام