فرد مبتلا به ام‌اس و حق داشتن فرزند

مریم پیمان در روزنامه ی شرق نوشت:
«دارو را باید قطع کنیم». چه رویایی در این جمله نهفته است. رویای سلامتی. دکتر این جمله را به دلیل درمان بیماری یا جواب‌ندادن دارو بر روند کنترل بیماری نگفت. این جمله را در پاسخ به من درباره بچه‌دارشدن یا نشدن به زبان آورد و تأکید کرد که هم‌زمان باید زیر نظر دکتر روان‌پزشک و دکتر زنان باشم، البته اگر دلم می‌خواهد که بچه‌دار بشوم. اگر ساعت‌های انتظارم در مطب را جمع زده بودم، الان حدود ٥٠٠ ساعتی از عمرم شده بود. ٥٠٠ ساعتی که هر ساعتِ آن، بیمارهایی با ویژگی‌های متفاوت دیدم و پر از خاطره است.

یک‌بار خانمی با دختر هفت ساله‌اش آمده بود. هوا سرد بود، مادر سعی می‌کرد تا زیپ کاپشن دخترک را ببندد، اما لرزش دست‌هایش این اجازه را نمی‌داد. دو ماه بعد از تولد دخترش متوجه بیماری شده بود.

یاد اولین جست‌وجوهایم بعد از حمله شدید سال ٨٨ افتادم؛ «ام‌اس در دوران بارداری به حالت خاموش درمی‌آید. در دوره بارداری، سیستم ایمنی بدن موادی را تولید می‌کند که اثر حفاظتی بر سلول‌های عصبی دارد و در مراحل آخر بارداری یعنی سه ماه سوم، میزان عود بیماری کاهش و در دوره پس از زایمان، به‌ویژه سه ماه پس از آن، افزایش می‌یابد». از فکر اینکه بیماری‌ام‌ پیشرفت کند و نتوانم فرزندم را خودم نگه دارم، وحشت می‌کنم.

ترس کم‌رنگ می‌شود وقتی به لبخند یک نوزاد در آغوشم و حمایت خانواده‌ام فکر می‌کنم. همه دوستانم در زمان بارداری و بعد از تولد بچه‌هایشان مدت‌ها از کمک خانواده‌هایشان استفاده کردند. پس چرا من این امکان را بر خودم حرام کنم؟!

یادِ مردی می‌افتم که با اضطراب با منشی صحبت می‌کرد. فرزندش دو روزه بود. در دهان نوزاد یک آبسه بود و مرد از اینکه فرزندش هم مانند همسرش دچارِ ام‌اس شده باشد، وحشت داشت. دکتر به او اطمینان داد که آبسه ربطی به ام‌اس و داروهای مصرف‌شده توسط همسرش ندارد «اگر یکی از والدین دچار ام‌اس باشد، امکان ابتلای کودک به ام‌اس حدود سه تا پنج درصد است و اگر هیچ‌کدام از پدر و مادر ام‌اس نداشته باشند، احتمال ام‌اس‌داشتن کودک حدود ۵/. درصد است».

هیچ راهی برای فهمیدن انتقال بیماری به نوزاد وجود ندارد و تنها درباره ام‌اس و بارداری می‌دانیم که دوران بارداری بیماری خاموش می‌شود و بعد از تولد فرزند بیش از گذشته باید مراقب مادر بود تا هم دچار حمله نشود و هم افسردگی شایع پس از زایمان زمینه‌ای برای حمله‌ای در مادر نشود.

مهم یک چیز است و آن حق داشتن فرزند است برای یک ام‌اسی. هیچ‌کس نمی‌تواند این حق را از او بگیرد اما از پزشک زنان، مغز و اعصاب و روان‌پزشک گرفته تا اعضای خانواده و دوستان، می‌توانند به فرد کمک کنند تا مادرشدن را در شرایط سالمی تجربه کند. باز با خودم کلنجار می‌روم؛ مادرشدن یا نشدن؟! بچه، بچه، بچه،…

انتهای پیام