قربانیان جهالت مرز ندارند | یادداشت شاعر افغان
به گزارش انصاف نیوز، مصطفی هزاره؛ شاعر و روزنامه نگار افغانستانی در فیسبوک نوشت:
این که ما به بهانه‌ی حادثه‌ي ستایش، مردم ایران را به شدیدترین الفاظ فحاشی و داغ های گذشته را سرشان خالی کنیم چیزی با ابعاد کوچک تر شبیه به قتل ستایش است.
ستایش، قربانی جهالت شد. جهالتی که مرز ندارد و جنسیت و قوم. اما نمی توان از ته رگه ی اندیشه ی رادیکالی قومی مذهبی گذشت. اندیشه ای که بیشتر ما و شما سال ها با آن در کودکی و نوجوانی و جوانی در ایران زیستیم. من همان روزی که علیرضا در اردبیل زیر لگد قلبش ایستاد از بیشتر دولت ایران شاکی بودم و البته از مردم ایران نیز. لگدی که به تخت سینه ی علیرضا خورد با صدایی شبیه به «افغانی کثافت» بود. صدایی که من و علیرضا از کلاس اول دبستان و با درس بابا آب داد خوانده بودیم. لگدی که لایه های پنهان خیلی از بافت های اجتماعی ایران را با خود داشت. به دلیل اینکه نتوانسته اند این اندیشه ی پلید جهالت را از بین ببرند.
من از مردم خودم نیز گله دارم و از طرف خودم از تمامی مردم سرزمینم عذر می خواهم. این همه که برای ستایش نوشتیم و نوشتیم به خاطر ترس از عدم اجرای عدالت بود. چیزی که خود ایرانی ها سالهاست با آن زیسته اند. از مردم ایران بابت همدلی شان برای اجرای عدالت سپاسگذارم. می دانم که خیلی از اهالی ایران ناراحت و متاثرند.
مردم سرزمین من و ایران هر روز با این فاکتور از جهالت سر و کار دارند. ممکن بود حتا جای ستایش افغانستانی یک دختر ایرانی قربانی بود. قبول دارم. این آفت ماست. جهالت جهالت جهالت.
به فرهنگیان ایران توصیه می کنم که بخش اعظمی از فعالیتتان باید در جهت از بین بردن این جهالت در جغرافیایتان باشد. ما هم در جغرافیایمان کار می کنیم تا چه پیش آید. بحث منافع و زبان و فرهنگ مشترک را می گذارم کنار که راستش را بخواهید شانه هایم خیلی درد می کند.
القصه نباید به این بهانه به مردم ایران فحاشی کنیم و دردهای چند دهه را بر سرشان خالی. آن ها نیز داغدارند. راستی به دوستان ایرانی ام نیز می گویم که خوب است کمی عمیق تر به چند میلیون هموطنم که در خاکتان زندگی می کنند نگاه کنید. با اینکه با ماندنشان مخالفم اما به هزاران دلیلی که برای زیستن در ایران دارند احترام می گذارم. ببینید چقدر دلیل دارند که حاضرند هنوز در ایران بمانند.
همه داغدارند
قربانیان جهالت مرز ندارند.
انتهای پیام
