بازی با نام علی(ع)؟! این دیگر چگونه بدعتی است؟

شفقنا نوشت:

اخیرا در سایت ها و کانال های خبری، پوستری از یک برنامه دانشگاهی دست به دست می شود که عنوانی بی سابقه و البته پر عارضه ای دارد.

یک تشکل دانشجویی دانشگاه امیرکبیر ویژه برنامه ای را تحت عنوان «علی تندروترین مسلمان» برگزار می کند. این مراسم قرار است با موضوع اسلام رحمانی/ آمریکایی روز سه شنبه ۳۱ فروردین ماه برگزار شود.

از آنجایی که برنامه هنوز برگزار نشده، نمی توان قضاوتی درباره محتوا یا منظور برگزارکنندگان این برنامه داشت و بعید است آنان خدایی ناکرده منظور سوئی داشته یا  متوجه عوارض سوء انتخاب خود شده باشند. ابتکار، خلاقیت، صراحت، صداقت و یک رویی ویژگی کار دانشجویی است و باید از آن حمایت شود اما عنوان این برنامه به تنهایی آنقدر غیر منتظره و جسارت آمیز تلقی می شود نمی توان بی توجه از کنار آن گذشت یا صرفا به حساب تجربه های دانشجویی گذاشت.

شاید برگزار کنندگان برنامه به زعم خود خواسته اند نوآوری داشته و از ترکیب و ادبیاتی ابتکاری و تامل برانگیز استفاده کنند و معانی دیگری را برسانند اما انتخاب این عنوان برای علی (ع) نه تنها نوآوری نیست بلکه از یک بی سلیقگی و ناآگاهی از حساسیت موضوع خبر می دهد؛ ضمن آنکه در انتخاب کلماتی که درباره مقدسات و ائمه معصومین علیهم السلام  به کار می رود هیچ کسی نباید به زعم خود با عنوان نوآوری و پیامرسانی سیاسی از ادبیاتی استفاده کند که در ادبیات دانشوران و عرف جامعه مسلمانان و افکار عمومی عرصه بین المللی گزاره ای مناسب تلقی نمی شود. آیا برگزارکنندگان به بار معنایی کلمه “تندرو” و تاثیری که پژواک این کلمه بر نسل جدید و جوان دانشگاهی می گذارد، اندیشیده اند؟ آیا تمام کسانی که این پوستر را می بییند در جلسه حاضر خواهند بود تا بتوانند منظور برگزارکنندگان را دریابند؟ و آیا اساسا سخنران جوان و سیاسی این برنامه می تواند از عهده تفسیر بار معنایی چنین کلماتی در قبال چنان شخصیت عظیمی بر آید؟ آیا او یک متخصص زبردست دین و یک علی شناس قهار است؟ آیا به صرف شهرت یک فرد می توان او را برای تبیین اندیشه های شخصیتی چون امام علی (ع) آن هم با چنان عنوان عجیب و غریبی دعوت کرد؟

به کلمات به کار رفته در عنوان دقت کنید:«علی تندروترین مسلمان»! ممکن است کلمه «تندرو» در لغت نامه ها مفاهیم متفاوتی داشته باشد اما در فضا و شرایط سیاسی امروز، عموما به مفهوم منفی و به نوعی قرین با «افراطی گری» و “بی پروایی غیر حکیمانه” استفاده می شود؛ و حتی اگر برگزارکنندگان بخواهند توجیه کنند که منظور از “تندرو ترین”، پیشتازترین در خداپرستی و چابکی در ایمان و بی باکی در عمل به احکام است اما در جامعه و دنیایی که وحشت زده از افراطی گری است و بیشترین برداشت از تندروی همان افراطی گری و خوارج مسلکی است، به کار بردن چنین واژه ای درباره امام علی (ع) هم ظلم به عدالت و هم ظلم به حقیقت و هم ظلم به علی (ع) و تشیع علوی است. و البته این متفاوت است با آنکه عده ای با انگیزه خارج کردن رقیب خود از عرصه، بی جهت فرد یا اندیشه ای را تندرو خطاب کنند و هر گونه شکیبایی بر حقیقت و عدالت را تندروی بخوانند یا اینکه صرفا در بیان محاجه با آنان گفته شود «آری اگر شکیبایی بر حقیقت تندرویست ما تندرو ترینیم».

این ظلم است که عده ای برای توجیه یا نقد ادبیات جناحی و صرفا بهره گیری های سیاسی و جلب توجه، از ائمه اطهار علیهم السلام هزینه کنند و برای توجیه مثبت یا منفی یک کلمه که عموما بار معنایی منفی دارد، این عنوان را به مرد بزرگی نسبت دهند که جهان او را به عدالت و حقیقت می شناسد. امام علی (ع) تنها سرمایه یک قوم و قبیله و حتی یک مذهب نیست که با سهل انگاری از کنار آن بگذریم. امام علی (ع) سرمایه معنوی و معنایی بشریت است و هر که دلی در گرو انسانیت و آزادگی دارد، ایشان را اسوه ای می داند که در زمین تکرار نشد؛ حال چگونه می شود که در این سرزمین که حکومت و مردم همه مفتخر و مدعی پیروی از آن اندیشه و حقیقت زلال هستند، عنوان «تندروترین» را با هر توجیهی به ایشان اطلاق می کنند؟ به کار بردن چنین کلمه ای برای ایشان و پیروان آن حقیقت منور چه بار ارزشی و ارزش افزوده معنوی ایجاد می کند؟

به کار بردن چنین عناوینی با هر انگیزه و توجیهی در آستانه میلاد مرد مهربانی و عدالت که اندیشمندان جهان در طی قرون به ستایش از اندیشه و عمل او پرداخته اند، جای تامل و تاسف بسیار دارد. شاید باید بسیار جدی تر به این موضوع بیندیشیم که چرا عده ای عنوان «تندرو» را برای ابرمرد یگانه ای برگزیدند که شجاعانه در برابر تندروی و افراط گرایی ایستاد و شهید این مبارزه شد.

انتهای پیام