فينال آسيا و قصه عقب‌ماندگی ما

علی نیلی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی به بهانه‌ی بازی روز گذشته‌ی فینال جام فوتبال آسیا که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است نوشت:

«توسعه‌نیافتگی» عنوانی خیلی محترمانه و آبرومند برای مفهوم «عقب‌ماندگی» است که چون زهرش گرفته شده، کسی را نمی‌گزاند و چون برخورنده نیست، ناراحتی و گله‌گزاری هم ایجاد نمی‌کند اما گاه لازم است برای تلنگر هم که شده، بجای توسعه نیافتگی از عقب افتادگی استفاده کنیم تا دردمان بیاید و یادمان بیافتد همه شئون حیات جمعی ما ایرانیان، از این نقیصه تمدنی در قرن بیست و یکم رنج می‌برد. بنابراین می‌خواهم با قصه «پرسپولیس در فینال آسیا»، نشان دهم چقدر عقب‌مانده و عقب‌افتاده هستیم.

بازی نیمه‌نهایی، حرکت عیسی آل‌کثیر می‌توانست تعابیر گوناگونی داشته باشد اما گرادادن و حمایت از نژادپرستانه تفسیرکردن آن، (به تعداد کثیر و غیر قابل باور) از عهده رقبای داخلی پرسپولیس برمی‌آمد. برای آنان تیم رقیب همیشه رقیب است حتی اگر نماینده کشور در میدانی بین‌المللی باشد. تشخیص ندادن دوست و دشمن و نداشتن اتحاد، نشان بارز عقب‌افتادگی است.

قبل از بازی خبر می‌رسد عادل فردوسی‌پور از سوی ای‌اف‌سی دعوت شده که گزارشگر فینال آسیا باشد. با هجوم ایرانیان اینستاگرام کنفدراسیون می‌ترکد و معلوم است شبکه داخلی اینترنت کشش میلیون‌ها مراجعه برای دیدن و شنیدن گزارش عادل را ندارد و خلاصه آن می‌شود که شد.

این‌که خارجی‌ها می‌فهمند ایرانیان چقدر سریع‌الرضا هستند و به چه چیزهایی دل‌خوشند و برای براورده‌کردن همین دل‌خوشی‌های کوچک تلاش می‌کنند، جالب است و قابل توجه اما این‌که مدیران مدعی داخلی که با ادعای توانمندی مدیریت و اداره جهان، از درک آن عاجزند، ترسناک و خطرناک است. این نشانه بارز عقب‌ماندگی‌ست.

این‌که رسانه ملی هیچ علاقه‌ای به جذب مخاطب ندارد، عجیب است و نشان می‌دهد مدیران این دستگاه حتی اصول اولیه پروپاگاند را هم نمی‌شناسند.

پرسپولیس گل می‌زند و پیش می‌افتد اما نمی‌تواند برای چند دقیقه از دروازه‌اش حفاظت کند. چون احساسات به اوج رسیده و بازیکنان نمی‌توانند بر خود مسلط شود. پنالتی نیمه دوم هم ناشی از همین غلبه احساسات و ناتوانی از مدیریت بحران بود. این مشکلی همیشگی در فوتبال ایران بوده و من (جز دوره کی‌روش) به یاد ندارم که عقب افتاده باشیم و توانسته باشیم جبران کنیم و پیش بیافتیم. غلبه احساسات بر عقل و ناتوانی در مدیریت بحران، نشان عقب‌ماندگی است.

بازی تمام می‌شود و هواداران پرسپولیس، ماتم‌زده‌اند. آنان ای‌اف‌سی و داور را مقصر می‌دانند و شماتت می‌کنند. مسئولیت‌ناپذیری و فرافکنی مشکلات، نشان بارز عقب‌افتادگی است.

اما جالب‌ترین فراز داستان این‌جاست؛ برخی استقلالی‌ها، به عنوان حرف حساب و نقد دوستانه و… شروع کرده‌اند به تحلیل علمی و جامعه‌شناختی قضیه و نتیجه گرفته‌اند «فوتبال ناپاک» و دست‌های پشت پرده و حمایت وزیر و اراده قدرت، پرسپولیس را در لیگ ایران بالا برده و قهرمان کرده و آنجا که دست اینان کوتاه است، فینال آسیا، پرسپولیس می‌بازد. در آلودگی ننگ‌اور فوتبال ایران به رانت و تبانی شکی نیست اما فساد در ماهیت، غیرگزینشی عمل می‌کند و تا می‌تواند سطح و عمق خود را افزایش می‌دهد تا انسان و سازمان بیشتری را به کام خود بکشد. پول‌های کثیف چرک‌دست‌های یقه سفید، پرسپولیس و استقلال نمی‌شناسد همان‌طور که بی‌سوادی و بی‌ربطی مدیران منصوب باشگاهی، قرمز و آبی نمی‌شناسد. آن یکی از فکس نامه در موعد مقرر عاجز است و این یکی نمی‌تواند لایحه حقوقی در دفاع از بازیکنش تنظیم کند. هم آن یکی و هم این یکی، میلیاردها تومان را بر باد داده‌اند و… برخود گزینشی با فساد، یا سنگر گرفتن پشت موضوع حساس و مهم مناسبات رانتی و پول‌های کثیف در فوتبال برای رسیدن به مطامع خود (کسی پیشنهاد کرده بود ۴ قهرمانی پرسپولیس ابطال شود!) عین عقب‌ماندگی است.

ما ملت، پرسپولیسی و استقلالی، حاکم و محکوم، راه درازی در پیش داریم تا به فاز صفر توسعه برسیم. قصه پرسپولیس در آسیا را بار دیگر مرور کنید تا نشانه‌‌های دیگری از عقب‌ماندگی یا توسعه‌نیافتگی پیش چشم‌تان عیان شود.

انتهای پیام