رئیس‌جمهور نظامی چیز بدی نیست اگر…
حجت‌الاسلام هادی سروش، استاد حوزه، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «رئیس‌جمهور نظامی چیز بدی نیست اگر…!» نوشت:
دخالت نظامیان در سیاست و احزاب و هر پست غیر نظامی مانند ریاست جمهوری در دنیای امروز مردود است.
بله؛ در کشورهایی که هرارزگاهی با کودتا میخواهند تغییراتی دهند مانند پاکستان! مقبول است.
رییس جمهور یک کشور در عین اینکه نماینده “جمهور” است، تابلوی فراگیر باورها و فرهنگ و سیاست یک کشور است.
باری؛
امام خمینی، بنیانگذار آگاه و خردمند جمهوری اسلامی، از تفکری رونمایی کرد که هیچ جای اما و اگر در موضوع “نظامیان وسیاست” باقی نگذاشت.
او هر گونه دخالت نظامیان حتا در حد اظهار نظر در امور سیاسی را ممنوع کرد و به صراحت به نظامیان فرمود: به شما چه ربطی دارد در مجلس چه میگذرد؟”
با این مبنای روشن بنیانگذار جمهوری اسلامی، ذره ای در ناصواب بودن نزدیک شدن نظامیان به پست ریاست جمهوری جای تردید باقی نمی ماند و بدون شک طرح مسئله ورود نظامیان به این جایگاه با تفکر امام راحل، نه تنها فاصله دارد، بلکه “بیگانه” است.
البته نا گفته پیداست که تجربه حضور نظامیان در بخشی از دولت سابق نشان داده که حضور این آقایان در طول سالهای گذشته در قوه مجریه منتج به نتیجه برای کشور و ملت نبوده است.
امروز با همه آنچه که از تجربیات دنیای پیشرفته و نیز صراحت های امام راحل و تجربه ورود نظامیان در دولت گذشته داریم، باز سخن ورود آقایان به عرصه انتخابات ریاست جمهوری است!
عجیب این است که برای زمینه سازی ورود نظامیان به عرصه های کلان سیاست، مشغول به تغییر و یا پاک کردن صورت مسئله شده اند؛
گاهی میگویند؛ مقصود امام راحل “این” نبوده و “آن” بوده!
و گاهی میگویند؛ سپاه نیروی نظامی نیست!
و گاهی هم میگویند؛ چطور سپاه شهید بدهد اما رییس جمهور نشود؟!
برای این قلم شگفتی است، چرا اینقدر زحمت به خود میدهند؟!
بیاییم منصفانه قضاوت نموده و مسئله را حل کنیم؛
در دو صورت رییس جمهوری که نظامی باشد و یا سابقه نظامی داشته باشد، میتواند مفید باشد:
اول اینکه اگر کشوری بنا به جنگ و دعوای با دنیا داشته باشد، بدیهی است که رییس جمهور نظامی مفید است، چرا که یک فرد نظامی دارای خُلق و خوی نظامی بوده و نیز دانش و تجربه جنگ دارد، در نتیجه بهتر میتواند در اداره کشور در راستای برنامه های نظامی از تهدید و رجز خوانی گرفته تا رفع نیازهای جنگی و بسیج کردن ملت و مدیریت جنگ، توفیق داشته باشد.
دوم: اگر در کشوری بخش مهمی از اقتصاد و مدیریت و حتی وضع قوانین تقنینی و یا اجرایات قضایی در دست نظامیان باشد، چه مانعی دارد که آن مدیران پنهان، آشکارا کشوری را مدیریت کنند؟
به نظر میرسد اگر مدافعین نظامیان برای مسند ریاست جمهوری، این دو حالت را در کشور میبینند، بسم الله؛ با شفافیت اعلام کنند و وارد شوند!
انتهای پیام
