«رمز جاودانگی»، سودمندی برای مردم

حجت‌الاسلام احمد حیدری در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان « «رمز جاودانگی»، سودمندی برای مردم» نوشت:

میل به جاودانگی در انسان فطری است. هر کس دوست دارد نام و یادش جاودان باشد و با مرگش، فراموش نشود بلکه همچنان الگو؛ اسوه، راهنما و نورافشان بماند و حتی این دوام را برای محبوبانش هم می‌خواهد. بزرگداشت‌ها، تکریم‎ها، تمجیدها و تعریف‌ها از گذشتگان، تلاش ما در این راستا است تا محبوبانمان همچنان جاودانه در اوج بمانند؛ اما آیا ما می‌توانیم انسانی را جاوید و بلندآوازه سازیم؟

خداوند در قرآن به ما یادآور می‌شود که «جاودانه شدن و ماندن» هم راز و رمزی دارد، و گتره و بی‌حساب نیست، و بدون توجه بدان راز و رمز و تحقق بخشیدن بدان، هیچ قدرتی نمی‌تواند جاودانگی ببخشد و تلاش هر قدرتی در راستای جاودانگی بخشیدن با وجود نبودن آن راز و رمز، تلاشی ناکام است هر چند در کوتاه مدت موفقیتی به همراه داشته باشد. اما راز و رمز جاودانه شدن چیست؟

خداوند می‌فرماید: «أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَابِيًا وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ(رعد 17) شاهد مثال در این آیه، «باران و آب» است که مظهر حیات و جاودانگی است. این باران حیات بخش از آسمان فرود می‎آید و در درّه‌ها و آبراهه‌ها به تناسب ظرفیتشان جاری می‌گردد. در مسیر، این آب نافع و خالص با خاک و خس و خاشاک همراه می‌شود و کف‌آلود می‌گردد و این کف، اوج می‌گیرد و آب را در زیر خود پنهان کرده و ساعاتی و مدتی کوتاه، میدان‌دار است و خودنمایی می‌کند ولی این سیلِ خروشانِ کف‌آلود بالاخره به دشت آرامش و رهایی از غوغاسالاری و شانتاژ و …، می‌رسد و آرام می‌گیرد و همه آن کف‌های فراوان اوج‌گرفته و میدان‌دار، خشک شده و از بین می‌روند ولی آب حقیقت و حیات در زمین باقی می‌ماند و حیات‌بخشی می‌کند و می‌رویاند.

نکته حائز اهمیت در این مثال، تعبیرات «حق، باطل، کف و نافع برای مردم» است. خداوند می‌فرماید داستان نزول باران و جاری شدن در آبراهه‌ها و برداشتن کف و اوج گرفتن کف، همه برای تمثیل «حقّ و باطل» است. «حق» همان آب حیات‌زا و بارانی است که از آسمان حقیقت بر زمین مادّیت نازل شده و «کف» همان عوارض باطل مادی است که با حق مخلوط شده و لباس حق‌نمایی پوشیده و برای کوتاه مدّت غلیان و فوران کرده و بر حقیقت غالب گردیده است؛ ولی این حق‌نمایی باطل دوام ندارد و با رسیدن به همواری آرامش و در امانی از غوغا و شانتاژ، فروکش کرده و به خشکی و نیستی می‌گراید. در این مثال خداوند از «باطل» به کف و از «حقّ» به «نفع رسان به مردم» تعبیر کرده و فرموده که «کف» باطل آلوده به خس و خاشاک «هوا، هوس، برتری جویی، خودنمایی، خودمحوری، خودحق‌پنداری و جلوه‌گر در لباس حق» است که دوام ندارد و «نفع رسان به مردم» همان حقّی است که در زمین جهان و زمینه جان انسانها ماندگار و جاوید و حیات‌بخش است.

بنا بر این آیه؛ رمز جاودانگی «نفع رسان بودن به مردم» است و «مردم» همان «عیال خداوند»‌اند که محبوب‌ترین فرد نزد خدا، خدمتکارترین به آنان است (کافی 2/164). همانی که قران خدا با «هدی للناس» شروع می‌شود و با «رب الناس» و «ملک الناس» و «اله الناس» پایان می‌پذیرد. کسانی که «مردم» را اصل می‎دانند و برای هدایت آنان، جلب نظرشان و رساندنشان به سعادت تلاش می‌کنند و به قول شهید قاسم سلیمانی «سرباز مردم» می‌شوند و به بیان مرحوم شجریان «خاک پای مردم» می‌گردند، جاودان می‌شوند زیرا نافع برای مردمند و آنان که «مردم» را هیچ می‌پندارند و برای راضی و قانع ساختن، جلب نظر و به سعادت دنیا و آخرت رساندن مردم، تلاشی نمی‌کنند و بهایی قائل نمی‌شوند، جاودانه نخواهند شد.

امید که این پیام خداوند را به گوش جان بشنویم.

انتهای پیام