بیت رهبری و ضرورت سخنگو

حجت‌الاسلام شهاب الدین حائری شیرازی فرزند مرحوم آیت الله حائری شیرازی امام جمعه‌ی اسبق شیراز، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «بیت رهبری و ضرورت سخنگو» نوشت:

این یک واقعیت شیرین و قابل ستایش است که رهبری وقتی دستور مهمی که با جان مردم مرتبط است، می‌دهند با سوال وپرسش طیف وسیعی از جامعه مواجه می‌شوند. این امر نشانگر پویا بودن و رشد و بلوغ جامعه است.

اگر چه ممکن است برای حُکام تلخ باشد اما داروی تلخی است که دوای جامعه ایران در آن نهفته است.

بدیهی است که نه خود رهبری مدعی عصمت وارتباط با عالم غیب اند و نه اکثریت قریب به اتفاق جامعه چنین جایگاهی برای رهبری قائل اند.

نتیجه منطقی چنین مقدمه ای آن است که که در امری مثل جان مردم، وقتی تصمیمی از سوی رهبری، گرفته می‌شود نیاز به اقناع مردم باشد.

همانگونه که وقتی رئیس جمهور تصمیمی میگیرد مورد سوال واقع شده و سخنگوی دولت و وزیر.و… به رفع شبهه میپردازند .

اگر در سالیان اول انقلاب کسی به خود اجازه پرسش از رهبر را نمی‌داد این امر ناشی از هزاران سال فرهنگ خدا شاهی بود و الّا سیره پیامبر (ص) و علی (ع) تواضع و خاکساری و پاسخگویی بوده است.

امیرمومنان(ع) علی رغم واجد بودن مقام عصمت، مردم را به خیرخواهی و نصیحت و نقد و نظر در کار خویش و دیگر حُکام دعوت مینمایند. (1)

پرسشگری از حکام و دوری از عصمت و قداست تراشی برای ایشان، نتیجه روشنگری خردورزان جامعه است، که در هیاهوی متملقین خود را نباختند و مردم را آگاه ساختند.

اگر همین فضای پرسشگری در آبان 58 بود نه سفارتی تسخیر میشد و نه انقلاب دوم نام میگرفت ونه عوارض آن، چهل سال دامنگیر مملکت میشد.

این فضای پرسشگری بایست با پاسخ های اقناع کننده از جانب حاکمان آرام شود والا به زوال اقتدار حاکمیت خواهد انجامید.

لذا ضروری‌ست از طرفی در سخنرانی ها، این پیش فرض که ناچار از اقناع مردم هستیم در نظر گرفته شود، همچنین سخنگوی عاقلی که ادراک مناسبی از فضای جامعه دارد در بیت رهبری منصوب گردد تا علل تصمیمهای رهبری را برای مردم روشن و به پرسشهای جامعه در این خصوص پاسخ گوید.

بدیهی است این امر به بهبود عملکرد تصمیم سازان نهاد رهبری و افزایش مقبولیت رهبری خواهد انجامید .

1) يكى از واجبات الهى، يكديگر را به اندازه توان نصيحت كردن، و بر پا داشتن حق، و يارى دادن به يكديگر است. هيچ كس هر چند قدر او در حق بزرگ، و ارزش او در دين بيشتر باشد، بى نياز نيست كه او را در انجام حق يارى رسانند، و هيچ كس گرچه مردم او را خوار شمارند، و در ديده‏ ها بى ‏ارزش باشد، كوچك‏تر از آن نيست كه كسى را در انجام حق يارى كند، يا ديگرى به يارى او برخيزد…

پس، از گفتن حق، يا مشورت در عدالت خوددارى نكنيد، زيرا خود را برتر از آن كه اشتباه كنم  و از آن ايمن باشم نمى‏ دانم، مگر آن كه خداوند مرا حفظ فرمايد…
(خطبه216 نهج البلاغه در حقوق متقابل مردم وحکام)

وَ اِنْ ظَنَّتِ الرَّعِيَّةُ بِكَ حَيْفاً فَاَصْحِرْ لَهُمْ بِعُذْرِكَ، وَ اعْدِلْ عَنْكَ ظُنُونَهُمْ بِاِصْحارِكَ.
هرگاه رعیت گمان ستمى بر تو ببرد آشکارا عذرت را به آنان ارائه کن، و به اظهار عذر، گمانهاى آنان را از خود بگردان.(نهج البلاغه: نامه ۵۳)

انتهای پیام