وقتی برنامه مشهور دهه 60 رادیو به‌راه افتاد
روزنامه اعتماد نوشت:
محمدعلی ابطحی در بخشی از خاطرات خود از مدیریت رادیو در دهه 60، به روزهایی اشاره کرده است که برنامه معروف «سلام صبح بخیر» آغاز به‌کار کرد و کم‌کم مخاطبان خود را پیدا کرد:
یکی از برنامه‌هایی که در زمان مدیریت من بر رادیو ایران آغاز شد، سلام صبح بخیر بود. تا آن موقع رسم بود که رادیو تلویزیون خیلی بهداشتی جز خوبی در جامعه نبیند. حتی در مسائل اجتماعی هم جز خوبی نمی‌شد چیزی دید.
در مشهد که مدیر برنامه‌های رادیو تلویزیون بودم، جوان شادابی به نام جواد آتش‌افروز در آنجا بود که با کمک نویسندگان توانایی از جمله مرحوم احمد خرسند و حسن معین برنامه‌ای داشتند بنام سلام صبح بخیر. کار اصلی و متفاوت‌شان پخش تلفن‌های مردم بود که مشکلات شهری را می‌گفتند. ساعت هفت تا هفت و نیم صبح زنده اجرا می‌شد ولی تلفن‌هایش از قبل کنترل می‌شد.
در اواخر سال ۶۲ که تازه به تغییرات در رادیو مشغول شده بودم، یک روز در قم اصغر پورمحمدی را دیدم که از قبل انقلاب خودش و خانواده‌هامان با هم آشنا بودند. از او دعوت کردم به رادیو بیاید. پذیرفت و آمد. حکم مدیریت گروه اجتماعی را برایش زدم. چون براساس سیستم و ضوابط رادیو هر برنامه‌ای باید ذیل یک گروهی تعریف می‌شد. از اولین روزها بحث انتقال برنامه سلام صبح بخیر به شبکه سراسری را مطرح کردم. چند تا مشکل وجود داشت. در سطح ملی و در ایام جنگ و رادیوی پرشنونده، طرح مشکلات فردی بسیار غیرقابل پذیرش به نظر می‌رسید. نکته دیگر وجود گویندگان سابقه‌دار در رادیو بودند که با آوردن یک فرد از شهرستان و سپردن برنامه به وی مخالف بودند. دل به دریا زدم. از آتش‌افروز و تیمش خواستم به تهران بیاید. کارمند آموزش و پرورش بود. با نامه‌نگاری در عالی‌ترین سطح بین آقای محمد هاشمی و آقای اکرمی، وزیر وقت آموزش و پرورش به تلویزیون انتقال یافت و در اردیبهشت سال ۱۳۶۳ برنامه سلام صبح بخیر در شبکه سراسری ساعت ۷/۵ تا ۸ شروع به پخش کرد.
روزهای اولیه خیلی سخت بود. استقبال مردمی وسیع ولی مسئولان کشوری با نگرانی به آن برخورد می‌کردند. در شهر سلام صبح بخیر یک اتفاق بود و تظلم‌خواهی. برنامه ریتم مشخصی داشت. هر روز موضوعی انتخاب می‌شد و محور برنامه بود. تلفن‌ها هم در لابه‌لای برنامه پخش می‌شد. علاوه بر تلفن، در سطح شهر گزارشگر‌هایی بودند که از مردم گزارش می‌گرفتند و آنها را آماده می‌کردند و روزهای بعد پخش می‌شد یا با بی‌سیم به رادیو می‌فرستادند.
در ابتدا آقایان غفاری و سنجری بیشتر گزارش می‌گرفتند تا آقای شهریاری هم به این جمع پیوست. فرهاد خسروی، عبداللهی و سعید نعمتی از جمله نویسندگان سلام صبح بخیر بودند. چند ماهی از شروع برنامه که گذشت، وزرا حساسیت نشان دادند. مرتب به نخست‌وزیر و رییس‌جمهور چغلی می‌کردند. آن ایام هم زیر سایه امام خمینی همه مسئولان در یک جبهه محسوب می‌شدند و به دلیل گرایش‌های سیاسی – مثل آنچه این روزها عادت شده است، حرمت مسوولان زیرسوال نمی‌رفت و سیستم تبلیغی که مورد قبول بیشتر مردم بود، به خود اجازه نمی‌داد که حرمت‌شکنی کند. اما ما خیلی زودباور پیدا کرده بودیم که انتقاد غیر تخریب است.
سلام صبح بخیر تبدیل به یک نیاز روزانه شده بود. مسئولان آن را پذیرفتند. روزهای پنجشنبه به طور ثابت شهردار تهران مهمان برنامه بود. از آن مهم‌تر اینکه کم‌کم روز سیاستمداران با سلام صبح بخیر آغاز می‌شد. در این اواخر آقای دکتر حبیبی به عنوان معاون اول دولت کارگزاران به اعضای دولت رسما بخشنامه و خبر آن را هم منتشر کرد که مسوولان همه باید در اول صبح برنامه سلام صبح بخیر را گوش کنند و روابط عمومی‌ها موظف باشند که پاسخگوی سلام صبح بخیر باشند. حتی یک روزی را سلام صبح بخیر به عنوان روز محیط زیست اعلام کرده بود که شرحش را بعدا خواهم گفت، از دفتر ریاست‌جمهوری وقت، آیت‌الله خامنه‌ای تماس گرفتند که به دلیل اهمیت این روز ایشان می‌خواهند در برنامه سلام صبح بخیر پیام بدهند که ضبط و پخش شد. خیلی از اتفاقات عادی این سال‌ها مسیر سختی را طی کرده تا به اینجا رسیده است.
انتهای پیام
