مساله اعتراضات و رئیسی | علی صارمیان

علی صارمیان، روزنامه‌نگار، در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «مساله اعتراضات و رئیسی» به بهانه‌ی اعتراضات روزهای اخیر نوشت:

️بگذارید به دی ماه ۹۶ برگردیم، جایی که حسن روحانی با رای بیشتر ریس‌جمهور شد. قاعدتا در سال اول نباید شاهد اعتراضی باشیم. اما چرا به یکباره شهرهای مختلف، شاهد اعتراضاتی شد که در آبان ۹۸ به اوج خود رسید و به تناوب قابل پیش بینی است.

در ذهنیت مردم، انتخابات ریاست جمهوری یک چشم‌انداز امید دارد که در هارمونی رای مردم و چرخش سیاست‌ها و چینش کابینه خودش را نشان می‌دهد. ‌این چشم انداز امید تا پیش از دهه هشتاد خورشیدی، به صورت سنتی هر چهارسال ایجاد و انتظار تغییر رویکردها و احساس رضایت برای مردم را به‌وجود می‌آورد. در دهه هشتاد، تایم این انتظار و زمان مد نظر مردم روز به روز کم شد به‌طوریکه در سال ۹۶، پس از ۳ ماه انتظار از تغییر کابینه و رویکردهای حسن روحانی، جرقه‌های ناامیدی و اعتراض شروع به فعالیت کرد و در ماه چهارم با کاتالیزور حرکت آقای علم الهدی در مشهد، آتش اعتراضات بهانه یافت.

آبان ۹۸، نقطه عطف دیگری در حضور خیابانی مردم غیر سیاسی بود. احتمال سقوط نظام می‌رفت و آن خشونت عجیب که فقط یک بار امکان استفاده از آن  قابل مصرف است و در صورت تکرار، خشونتی چند برابر از سوی مردم تولید می‌کند، اتفاق افتاد.

اینک ماییم و چشم انداز دولت رییسی که در میانه اعتراضات خوزستان که دامنه‌اش ممکن است به همه ایران سرایت کند‌، در حال شکل‌گیری است. قطعا آقای رییسی تحت فشار گروه‌ها و ستادهاست که افراد فعال در کمپینش را به دولت راه دهد. اما واقعیت این است که این افراد اغلب یا فاقد چهره مردم‌پسند هستند یا در شکل‌های گوناگون، نماد ناکارامدی و دولت شعاری هستند.

رییسی کار سختی در پیش روی دارد. اگر کابینه را از افرادی امتحان پس داده که فکرشان بستن کشور و قطع اینترنت و شال یمنی بستن آکنده کند، زمستان امسال احتمالا با بزرگترین آشوب کشور همراه خواهد شد چون تایم ناامیدی مثل سال ۹۶ زودرس خواهد بود. ‌ازطرفی اگر  کابینه را ائتلافی و فراجناحی ببندد و دولت وحدت ملی تشکیل دهد، حامیان فعلی‌اش از کیهان و فارس و تسنیم تا جوان و احزاب کم جمعیت و پرسخن، علیهش موضع‌گیری خواهند کرد.

مثال ساده برایتان بزنم. البته این مثال را در نوشتاری دیگر مفصلا توضیح خواهم داد. فرض محال بگیرید که نظام برای استفاده از مواهب برجام احتیاج به ظریف و عراقچی دارد. از طرفی باقری کنی که اساس کارش مخالفت با این دو نفر است، مطالبه حامیان رییسی باشد. به نظرم رییسی این قدرت را ندارد که به‌خاطر رسیدن به عواید برجام، از باقری کنی گذر کند. لذا چند ماه بعد که قطعنامه‌ای علیه کشور صادر شد، همان واکنش‌های احمدی‌نژاد را نشان خواهدداد که «بگذارید قطعنامه دانشان پاره شود».

در این میان مردم و انتظار امید را به‌خاطر بیاورید.  لذا احتمالا اعتراضات محتوم خواهد بود.

انتهای پیام