«جامعه غدیری» در بیان قرآن

ح️جت‌الاسلام احمد حیدری در یادداشتی ارسالی به تا نیوز با عنوان ««جامعه غدیری» در بیان قرآن» نوشت:

جامعه اسلامی باید جامعه توحیدی باشد زیرا خدا و میدأ یکی است و معاد رسیدن به لقای همان خدای مبدأ است[إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُون‏: بقره/156] و پیامبران مبعوث شده‌اند تا بشر را از ظلمت‌های جهل، شرک، کفر و ستم به سوی نور توحید رهنمون گردند(ابراهیم/5) و ولایت معصوم «رهبری تضمین شده بندگان دلسوز و مظاهر رحمت رحمانی خداوند» برای رساندن انسان به اوج سعادت در دنیا و لقای خدا در آخرت است که خداوند در باره این مظاهر رحمت رحمانیه می‌فرماید: «رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَريصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنينَ رَؤُفٌ رَحيم‏» [پيامبرى از خودتان كه بر او دشوار است‏ شما در رنج بيفتيد؛ به [هدايت] شما حريص و نسبت به مؤمنان دلسوز مهربان است] و «غدیر» تداوم هدایت‌گری معصوم تا عصر غیبت و «ولایت فقیه» تداوم رهبری معصوم‌گونه فقیهی که به مرتبه «فنای از نفس خود و بقای به خدا رسیده و از هر بند و دام غیر خدایی رهیده» است که چنین فقیهانی به بیان خود معصوم، نادرند و غالب فقیهان متأسفانه این گونه نیستند! (وسائل الشیعه 27/131).

اگر جامعه تحت ولایت معصوم یا فقیه موصوف از جانب آنان باشد، خدایی شده و افراد به تربیت «ولی الله» حاکم، از بند سبقت و سرعت در جمع مال، رسیدن به منصب، انحصارگری، قبیله‌گرایی و حذف رقیب رهیده و در ایمان، عمل صالح، جذب، فداکاری و گذشت، مسابقه خواهند گذارد. خداوند در توصیف جامعه تحت هدایت «ولی الله» و در قیاس آن جامعه با جامعه شرک جاهلی می‌فرماید: «وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا»(آل عمران/103) [و نعمت‏ خدا را بر خود ياد كنيد آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد پس ميان دل‌هاى شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد]؛ یعنی در جامعه شرک جاهلی افراد با هم ستیز دارند زیرا به مانند درندگانی هستند که هر کدام برای تصاحب جیفه مرداری که یافته‌اند، به دریدن دیگران همت دارد و به حکم «قانون جنگل» در آن جامعه، «الحقّ لمن غلب» است [هر که قدرتمندتر باشد، تصاحب می‌کند] ولی در جامعه توحیدی برادری، محبت، صفا، گذشت، چشم‌پوشی، دستگیری، ایثار و فداکاری حاکم؛ و مسابقه، سرعت و سبقت در این امور است که مرضیّ خداست و اسباب غفران خداوند و رسیدن به تقرّب بیشتر [آل عمران/133؛ بقره/148] نه در تصاحب مال و منال و منصب و قدرت و شوکت!

اگر در جامعه ایمانی حاکم «ولی الله رهیده از نفس و از هر بند و دام غیر خدایی و رسیده به بقای خدا» نباشد، آن جامعه را دوباره به ظلمت‌های جهل، شرک، کفر و ستم سوق می‌دهد. آیه زیر بیانگر این هشدار است: «وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ»(روم/32-31) خداوند در این آیه به عموم مؤمنان یعنی به جامعه اسلامی هشدار می‌دهد که مبادا از مشرکان شوید یعنی مرتجعانه به شرک جاهلی برگردید! بعد مشرک شدن مرتجعانه جامعه را تبیین می‌کند: جامعه‌ای که مردم در آن جناح، جناح شده‌اند و هر جناحی دین خدا را به گونه‌ای تفسیر می‌کند و خود را دیندار دانسته و جناح‌های دیگر را تکفیر می‌کند و بین آنان نه محبت ایمانی؛ که بغض کافرانه حاکم است و این «ترشّح ولایت حاکمی» است که «ولی الله» نیست.

البته که در جامعه انسانی حتی توحیدی، اختلاف فکر، عمل و روش؛ طبیعی است و لازم  تا ملاط استحکام بخش اجتماع و تسخیر متقابل باشد و موتور محرّکه مسابقه به خیر؛ که خداوند فرمود: «جَعَلْناكُمْ شُعُوباً وَ قَبائِل»(حجرات/13) «رَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ لِيَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً سُخْرِيًّا»(زخرف/32) ‏و شاید به همین جهت رسول خدا فرمود: «اختلاف امتی رحمة»(عوالی اللئالی 1/286) ولی مهم تدبیر این اختلاف توسط «ولی الله» حاکم است تا افراد جامعه در عین اختلاف، وحدت داشته باشند و روح برادری بر جامعه حاکم باشد و از توان، فکر و روش‌‌های مختلف با تدبیر، بهره بگیرند و جامعه را به گلستانی از گل‌های رنگارنگ بدل کنند نه اینکه اختلاف موتور محرکه کینه، نفاق و تکفیر گردد و دشمنی را جایگرین برادری سازد که در این صورت، همان گونه که در آیه بالا هشدار داده شد، جامعه از توحید به شرک خواهد گرائید.

عید غدیر یعنی واگذاری «ولایت جامعه» بعد از رسول خدا به برترین تربیت شده پیامبر تا جامعه را «پیامبرگونه» به سوی سعادت دنیا و فلاح آخرت رهنمون باشد و بزرگداشت غدیر به تداوم بخشی «ولایت علوی» و هدایتگری جامعه به مسیری است که «نبی» ترسیم کرد و «علی» تداوم بخشید. به امید بزرگداشت واقعی غدیر و «غدیری سازی» جامعه و حاکم کردن روح برادری و ریشه کردن روح دورویی، خودمحوری، انحصار طلبی و … .

انتهای پیام