سونامیِ کرونا و سونامی‌های در راه! | مهدی میرآبی

مهدی میرآبی، نویسنده و روزنامه‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «سونامیِ کرونا و سونامی‌های در راه!» نوشت:

عجب مردم نازنینی هستیم. دستی دستی کاری کردیم که دیگر صلیب سرخ و تیمی از سازمان بهداشت جهانی باید به دادمان برسد، کار از دست کادر درمان و پزشکان داخلی و دولتِ بی‌تدبیر خارج شده. از همان ابتدا نباید روی کمک دولت و سازمان‌های همسان و داوطلب حساب باز می‌کردیم. اگر کمکی هم صورت گرفت بسیار اندک و ناچیز بود. ناهماهنگ و بی‌اراده در تصمیمات کلان و حساسِ کرونایی بودند و برای هر اقدامِ عاجلی به منظور بهبود اوضاع، مخالفی از نهادی پنهان ساز ناکوک سر داد و هر اراده‌ای از سوی دولت را با سیاست گره زدند و تصمیماتِ شخصیِ ایدئولوژیک تا چون امروز بلای جان شهروندان شد و دامنه‌اش همچنان رو به گستردگی است. چنان فرصت‌ها را یکی پس از دیگری سوزاندند که اینک جهش یافته‌اش شبیه اژدهایی هفت‌سر کوچک و بزرگ را دارد می‌بلعد. از عدم قرنطینه‌ی قم به این سو ملت باید هوشیار می‌شدند که سرنوشت حیات خویش را به دست خود می‌سپردند نه اینکه دل به دولت امید می‌بستند. جز شعار و قیافه گرفتن پشت تریبون و وعده‌های سر خرمن و بلوف‌های سیاسی برای مصرف داخلی هیچ چیز دیگری عاید مردم نشد. خروجیِ آن در کنار عقب افتادن مردم از کسب و کار فقط مرگ بود و مرگ بود و مرگ…

همین دو هفته‌ی پیش که در ابتدای پیک پنجم بودیم در روزنامه مستقل نوشتم حالا که بی‌خیالی‌مان گل کرده اگر ادامه پیدا کند می‌شکفد و آن وقت برای نجات شهروندان باید از نیروهای خارج درخواست کمک کرد.

اصطلاحی هست که می‌گویند «پیشگیری بهتر از درمان است»، درست است اما پیشگیری نکردیم یا بهتر عرض کنم با «تشخیصِ متولیان» مخالفت شد تا غیر متولیان، مردم را در شرایط بیمار شدن قرار دهند و آن وقت به دادمان برسند. نعل وارونه برایمان زدند.
می‌گویند «جلوی ضرر هر وقت گرفته شود منفعت است» ضرر برای کی؟ و منفعتش به کی؟ راه ضرر برای مردم را باز گذاشتند تا منفعتش عاید افراد خاصی شود!

حال که شرایط کشور اینگونه است و برایمان نعل وارونه می‌زنند من مانده‌ام که چرا مردم شاخک‌هایشان تیز نشد و با سهل‌انگاری و عدم رعایت پروتکل‌های بهداشتی با اختیار در باتلاقی قدم می‌گذارند که گمان می‌کنند استخر است!

راه سفر به مشهد مقدس را باز گذاشتند تا از جنوب صدها هزار نفر به زیارت و سیاحت مشرف شوند و سونامیِ کرونایی پدید آید. آیا در بدترین و بدبینانه‌ترین حالت هم گمان می‌بردیم در شرایطی که افراد دهه‌ی پنجاه هم واکسینه می‌شوند روزانه بالای هزار نفر بر اثر کرونا بمیرند؟ کرونا که در ابتدا رود باریکی بود بدون لایروبیِ مسیل‌ها و نبود سیل‌بندها و تحجر آدم‌ها (که گمان می‌بردند بادش به سمت آنها نمی‌وزد) تبدیل شد به یک سونامیِ دهشتناک.
هزینه‌ی استفاده از یک ماسک هزار تومان است. حال آرمان ملی گزارش داده هزینه آی.سی.یو برای یک شب بین ۵ تا ۸ میلیون در نوسان است.

در ایران علاوه بر اینکه زیر ساخت‌های فیزیکی نظیر ساختمان‌ها، پل‌ها و مراکز بهداشتی فرسوده‌اند، زیر ساخت چهره‌های مقاماتِ مسئول هم تعریفی ندارد یعنی ذهن و عمل این افراد درگیر بازی‌های سیاسی و مافیایِ ثروت و تملق به یکدیگر شده است. فرتوت شده‌اند و کاراییِ خودشان را از دست داده‌اند. در چنین شرایطی رود که هیچ، قطره هم ظرفیت تبدیل شدن به سونامی دارد.

از مردم دیگر انتقاد نمی‌کنم چون می‌دانم بی‌فایده است زیرا آنها از همه چیز دل بریده‌اند و شرایط اقتصادی آنها را عاصی کرده است، آنگونه که گویی عاطفه‌ی آنها را هم خشکانده است.

جمع کردن سونامی زمان‌بر است، پس تلفاتِ سهمگین در کمال تأسف همچنان ادامه دارد و خلاء کوچ عزیزان روی روانِ بازماندگان تا ابد سنگینی می‌کند. این شرایط در ادامه به انباشت نارضایتی می‌انجامد. مردمی که آب از سرشان گذشته، برای هر اقدامی مستعدتر می‌شوند.

گرچه کرونا با تمام هزینه‌های مادی و جانی‌اش بالاخره تمام می‌شود. اما ترس من از روزی است که در این ساختار فیزیکی و ذهنیِ فرسوده؛ از فردای بعد از کرونا، دولتمردان ما سایر سونامی‌هایی که در راه است را چگونه می‌خواهند مهار کنند؟

خدا به داد این مردم برسد که هیچ چشم‌انداز روشنی یافت نمی‌شود.

انتهای پیام