جنگ پوشاک‌ها | کاوه جبران – کابل
کاوه جبران، نویسنده و شاعر ساکن کابل، یادداشتی با عنوان «جنگ پوشاک‌ها» نوشته است که به نقل از صفحه‌ی اینستاگرامی علی عبدی در پی می‌آید:
پدرم قصه می‌کرد که در روزهای آخر حکومت داکتر نجیب‌الله، زمانی که با بایسکلش می‌رود از دکانی سودا بخرد، دکان‌دار با غیظ برایش می‌گوید: وقت شما پتلونکی‌ها تمام شد! پدرم می‌گفت: بکسکم را در جیب پتلونم گذاشتم اما گوشم بانگ داد که ایدئولوژی صرفاً امری سیاسی نیست، قاعده‌یی معرفتی نیز است که اذهان عامه آن را در نمادهای بصری زودتر تشخیص می‌دهند.
حق با پدرم بود.
چهرهٔ شهر عوض شده‌است. همه‌جا پر است از پیراهن‌تنبان، ریش، کلاه و دستار. اسلحه به علاوهٔ آن. این عناصر مهم‌ترین نمادهای بصری وجه فرهنگی طالب است. ظهور طالب در شهر با چنین مواصفاتی بخشی از وحشت موجود را می‌سازد. چون دارد جاگزین نمادهای بصری پیشین می‌گردد: پتلون، دریشی، میک‌آپ، ریش تراشیده و… .
هر فروپاشی‌یی در آغاز روند تعویض نمادها را با خود دارد. تعویض نمادهای سیاسی، فرهنگی و… که هر کدام مرحله به مرحله، بر مبنای زور و قانون اجرا می‌شوند. طالبان تا اکنون تنها نماد سیاسی، پرچم را توانسته‌اند تعویض کنند. سرود ملی و سایر نمادهای سیاسی پس از انتقال قدرت، تشکیل حکومت، و تدوین و تنفیذ قانون اساسی جدید قابل تعویض خواهند بود.
نمادهای فرهنگی را اما عجالتاً قدرت گفتمانی به طور پیش‌فرض جاگزین می‌کند. قانون بعداً آن را نافذ می‌دارد. پوشاک و ظاهر، اکنون در چنین وضعیتی قرار دارد. قدرت گفتمانی طالب بی‌هیچ قانونی، چادری را به میدان آورده، عکس زنان را می‌پوشاند و پتلون را حذف می‌کند. حال‌آن‌که هیچ آگهی و اطلاعیه‌ی سیاسی یا قانونی در این زمینه نیست.
اگر حمل بر بی‌احتیاطی نشود، آوردگاه مقاومت در وجه فرهنگی آن، در همین‌جا شکل می‌گیرد: پوشاک در برابر پوشاک. ظاهر در برابر ظاهر. تا آن‌جا که خطرساز نباشد می‌توان صورت شهر و ظاهر خود را به همان روال قدیم حفظ کرد. گفتمان طالبانی در این راستا باید وادار به سخن‌گفتن شود تا چیزی مسکوت باقی نماند.
انتهای پیام
