خودزنیِ رئیسی!

مهدی میرآبی، نویسنده و روزنامه‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «این کابینه یعنی خود زنیِ رئیس‌جمهور!» نوشت:

یکی از مدرسانِ فوتبال، سر کلاس مربیگری به شاگردان خود می‌گفت: “شما تیم‌ات را خوب ببند روز بازی با خیال آسوده روی نیمکت بنشین و پا روی پا بنداز.” موفقیت در فوتبال وابسته به عوامل متعددی است اما یکی از ارکان اصلی، انتخاب و چیدمان مهره‌هاست.
در حوزه سیاست از رئیس جمهور انتظار می‌رفت تیم را خوب ببندد، اما مهره‌ها به عجیب‌ترین شکل ممکن انتخاب شده‌اند. به ویژه در حوزه اقتصاد که ضروری و حیاتی‌ترین حلقه را بی‌تجربه‌ترین افراد قرق کرده‌اند.
از میان حلقه‌ی اصول‌گرایان و طیف سنتی افراد کاردان و زبده پیدا می‌‌شد، می‌دانستیم که آقای رئیسی فراجناحی عمل نمی‌کند، اما ای کاش غیر خودی‌های هم‌فکر و شناخته شده‌ای انتخاب می‌شدند.

همان‌طور که رهبری فرمودند حل بحران کرونا باید در اولویت باشد، پس عوامل سد ورود واکسن باید هر چه سریع‌تر شکسته شود. مردم به سهولت به واکسن و دارو دسترسی پیدا کنند. در چنین شرایطی پایان دادن به فاجعه انسانی از نان شب به دولت واجب‌تر گشته است، گروه‌های موازی که قدرت دارند به جای مانع تراشی همسوی دولت باشند.
گذشته هر چه بود تمام شد. بعضی ارگان‌های کوچک و بزرگ از اقلامی نظیر ماسک گرفته تا واکسن با ایجاد مانع، احتکار و… به حجم وسیع ثروت رسیدند اما به چه قیمتی؟ جان مردم؟ از حالا به بعد به فکر مردم باشند.
تا پیش از کرونا هم تجهیزات (پروتز، پلاتین و…) هم دارو از شرکت‌های غربی به کشور وارد می‌شد و جان هزاران بیمار را نجات می‌داد. حال واکسن آنها اَخی شد و به درد نمی‌خورد؟

باید پذیرفت که تفکر غرب‌ستیزی دیگر جواب نمی‌دهد. بحران کرونا نمونه‌ی تمام عیار آن است. داروهایی که برای درمان کرونا استفاده می‌کنیم غربی است. بهترین واکسن‌های دنیا هم غربی‌اند (که مردم دنیا را از این هیولا در امان نگه داشته است.) بزرگترین شرکت‌های داروییِ دنیا آمریکایی، انگلیسی و کانادایی‌اند و به سراسر دنیا از جمله ایران صادر می‌شود. پس همراه با چشم، زبان و تفکر را هم باید شست و جور دیگر باید دید، سخن گفت، شعار داد و فکر کرد. این “پاک سازی و شستشو” پیش از پا گذاشتن درون هئیت دولت باید صورت بگیرد.

جدا از وزرای حوزه امنیت، اکثریتِ قاطع وزرای معرفی شده به مجلس کارنامه‌ی پرباری ندارند، از تجربه‌ی بالا در حد وزارت بهره‌مند نیستند. یک وزیر هم باید دارای روزمه‌ی علمیِ قوی باشد و هم کار در سطوح بالای مدیریتی را تجربه کرده باشد. به گونه‌ای که اثر خدماتش به چشم آید. آنگونه که توجه‌ها را جلب نماید. بیشتر آنها این‌کاره نبوده‌اند. حتی ایده‌پرداز هم نیستند که با سخنرانی بتوانند رضایت جلب کنند. و بالعکس بعضی‌ها در پست‌های سابق مدیریتیِ خود کارنامه درخشانی ندارند یعنی زیان ده بوده‌اند تا سود ده. حالا از یک پست به پست دیگری معرفی شده‌اند.

شور و حرارت در بعضی وزرای جوان دیده می‌شود یعنی اراده و انگیزه دارند اما وقتی توانایی، تجربه و قدرت ایستادگی نباشد بی‌فایده است.

مجلسیان امروز هم با روحیه جهادی و سلحشوری پیش آمدند، آنها با شعار عدالت، شفاف سازی و کنترلِ تورم وارد زمین بازی شدند، اما وقتی قامت بازیکنان تیم حریف را از خود بلندتر دیدند با یک “دنا پلاس” درجا زدند. از آنها انتظار کنترل قیمت هویج هم نمی‌رود، چه رسد به اینکه مافیای صنعت خودرو را مهار کنند!

در حوزه صنعت و اقتصاد مثل روز روشن است که این وزرا توانایی حل مسئله را ندارند. گزارش‌ها و آمارهای غلط هم دیگر کارگر نیستند. گزارش‌های واقعی در کف خیابان و فضای مجازی‌اند. در سوپر مارکت‌ها، میوه‌فروشی‌ها. در چهره و سخن مردم است. اعتراضات و بی‌اعتمادیِ آنها را ببینید. در گذشته هرگز تا این اندازه خشمگین نبودند.

باید برای رضایت این مردم و فرو نشاندن خشمشان کاری صورت داد. بهترین راه هم تعامل با جهان غرب و از بین بردن تحریم‌هاست. همراه با تغییر اصولی در سیاست‌های تنش‌زا و پر هزینه‌ی منطقه‌ای، کنترل تورم، آزاد گذاشتن مطبوعات برای رصد کردن سازمان‌ها، سازمان‌ها در دید مطبوعات که باشند شاید کمی از فسادشان کاسته شود.

بعد از پیروزیِ آقای رئیسی از طرف دفتر ایشان با چند شخصیت برجسته جهت ارائه مشاوره تماس گرفته شد. از جمله آقای زیدآبادی. این افراد قطعاً در مورد تیم دولت هم پیشنهادهایی داده‌اند. با معرفی این تیم گمان نمی‌کنم از پیشنهاد آنها استفاده شده است. بعضی پیشنهادها خیلی واضح‌اند. همان‌هایی که در بالا ذکر کردم.

روزانه حجم وسیعی از سرمایه انسانی و اقتصادی از کشور خارج می‌شود. ذکر یک نمونه کوچک پزشکان و پرستاران. طبیعی اما دردناک است. سرمایه‌گذاریِ کلان و دامنه‌دار در ایران شده ریسک، وقتی سرمایه‌گذاران امنیت مالی و جانی خود را در خطر می‌بینند حاضراند ترک وطن کنند. خروج سرمایه یعنی کمک به تورم. بنابراین تیم اقتصادیِ دولت در وهله‌ی اول باید جلوی هدر رفت سرمایه را بگیرد. در ضمن سرمایه خارجی جذب کند، مشوق شرکت‌های نوپا شود و… همه‌ی اینها در سایه تعامل با جهان غرب ممکن می‌شود و رسیدن به توسعه‌ی سیاسی. که حتی اگر اراده‌ای باشد یک شبه اتفاق نمی‌افتد و زمان‌بر است. با این حال همه‌ی اینها برمی‌گردد به سیاست‌های کلان نظام. آنجا اگر تغییر کند و درست شود تازه کار به دست تیم دولت می‌افتد. فعلاً که نه آنجا درست است و نه اینجا.

اگر وزرا عملگرا، پخته و کاردان نباشند، که نیستند. نمی‌توانند اقتصاد بیمار ایران را جراحی کنند. نمی‌توانند در بخش‌های آموزشی و اجتماعی رضایت نسبیِ همگانی را جلب کنند. در بخش هنر هنوز وزیر کلید ساختمان به دست نگرفته صدای هنرمندان درآمده.

این تیم با نتایج ضعیفی که کسب می‌کند صدای هواداران را در می‌آورد. با نزدیک شدن به پایان لیگ و خطر سقوط اعتراضات بیشتر می‌شود و ممکن است همه‌ی آنها خواهان برکناری سرمربی شوند.

اگر وزرا کاراییِ ملموسی نداشته باشند و انتظارات را برآورده نکنند مردم از چشم رئیس جمهور می‌بینند، این کارِ رئیس جمهور شلیک به خود است.

انتهای پیام