برای ملت آب نداشت اما برای امیرعبداللهیان نان داشت!

وبسایت «قرن نو» نوشت: رفتار دیپلماتیک حسین امیرعبداللهیان، وزیر خارجه کشورمان در اجلاس بغداد، در رسانه‌ها و محافل سیاسی داخلی بازتاب گسترده‌ای یافت.

قریب به اتفاق تحلیل‌هایی که دراین‌زمینه صورت گرفت از رفتار حکیمانه و عزت‌مندانه وزیر خارجه حکایت می‌کند. برخی نمایندگان مجلس، حتی او را تا حد شهید قاسم سلیمانی نیز ارتقاء دادند. همچنین برخی رسانه‌ها نوشتند کشورهای کوچک حوزه خلیج فارس با این واکنش وزیر خارجه ایران تحقیر شدند!

با اینکه ابتدا تصور می‌شد اقدام امیرعبداللهیان یک اشتباه سهوی است اما اظهارات او مبنی‌بر اینکه عمداً این کار را انجام داده و ایستادنش در صف اول را به معنای حفظ جایگاه ملت ایران ارزیابی کرد، نشان از رفتاری متفاوت در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران دارد. اما نکته‌ها و پرسش‌هایی دراین‌زمینه مطرح است که پاسخ به آن می‌تواند نقاط ابهام را رفع کند.

1. فرض کنیم همین اجلاس در تهران برگزار می‌شد و مثلاً وزیر خارجه قطر، و حتی عربستان در لحظه آخر خودش را به کنار آقای رئیسی می‌رساند و با او عکس یادگاری می‌گرفت. آقای امیرعبداللهیان به این اقدام چه واکنشی نشان می‌داد؟
2. اگر واقعاً کشورهای شرکت‌کننده در اجلاس بغداد، کشورهای کوچکی هستند که نباید به آنها اعتنا کرد، اصولاً چرا وزیر خارجه ما در جمع این افراد خرده‌ریز حضور پیدا کرد؟
3. اگر قرار بود جایگاه ایران توسط آقای امیرعبداللهیان به چشم ملت ایران بیاید، چرا ایشان هنگامی که نخست‌وزیر عراق، از واژه «خلیج عربی» استفاده کرد، هیچ عکس‌العملی نشان نداد؟ و در نطق خود نیز کمترین اشاره‌ای به آن نکرد؟
4. نخست‌وزیر عراق هنگام دعوت وزیر خارجه ایران به سخنرانی، نام او را جویده جویده بر زبان آورد؛ به‌طوری‌که اصلاً نام او قابل فهم نبود. آقای امیرعبداللهیان نمی‌توانست نام خود را با صدای بلند فریاد بزند تا نخست‌وزیر عراق متوجه شود؟
5. اگر آقای امیرعبداللهیان قصد داشت جایگاه ملت ایران را به رخ دنیا بکشد چرا این کار را هنگام عکس یادگاری انجام داد؟ چرا هنگام شرکت در اجلاس، جای خود را به بهترین نقطه سالن منتقل نکرد؟
6. طبق کدام تفاهمنامه و پروتکل جهانی و حتی داخلی، قرار گرفتن یک فرد در جای خاص، به معنای ارتقای جایگاه ملت است؟
7. جایگاه ملت ایران وقتی ارتقا می‌یابد که آقای امیرعبداللهیان به جای نطق عربی دست و پا شکسته، از زبان مادری که قاعدتاً باید به آن مسلط باشد استفاده می‌کرد تا معلوم نشود که معاون سابق عربی وزارت خارجه به هنگام تکلم بیش از 100 اشتباه دارد.
8. کاری که وزیر خارجه انجام داد تکرار ناشیانه رفتارهای احمدی‌نژاد است و قطعاً برای همین ملتی که او از آن حرف می‌زند، موجب زیان خواهد شد.
9. دل بستن به خوشامد و سوت و کف زدن برخی جریان‌های سیاسی از یک رفتار دیپلماتیک همان چاله‌ای است که می‌تواند وزیر خارجه را به درون خود بکشاند. این سوت و کف ها کار را به جایی می رساند که امر بر وزیرخارجه مشتبه می شود. با این حال قطعا آقای امیرعبداللهیان اشتباه خود را نمی‌پذیرد، دلیلش این است که هزینه‌اش را خودش نمی‌پردازد.

10. آخر آنکه آنچه در بغداد اتفاق افتاد اگر برای سیاست خارجی ما آب نداشت، اما برای شخص آقای امیرعبداللهیان نان داشت.

انتهای پیام