انتقاد صریح یک استاد حوزه از اخراج بیژن عبدالکریمی
حجت‌الاسلام هادی سروش، استاد حوزه علمیه قم با اشاره به حکم اخراج بیژن عبدالکریمی از دانشگاه آزاد گفت: چرا باید به صِرف اظهار نظر یک استاد پر قیمت و شناخته شده دانشگاه، او را از دانشگاه “اخراج” کنیم؟! این است شکل و محتوایِ منطق مورد ادعای ما در تاسی به “علم دوستی باقرالعلوم” است؟! تاسف‌بارتر اینکه استاد شناخته شده فلسفه و عرفان میگوید: هفتاد استاد در یک ترم از دانشگاه آزاد اخراج شده اند! اصلا مدیر و یا مدیران مربوطه به چه حقی به‌خود چنین اجازه‌ای می‌دهند به مفاخر علمی کشور اهانت کنند؟! این اخراج ها؛ اهانت به علم و به مردم و آبروی پر سابقه‌ی کشور کهن ماست.
حجت‌الاسلام سروش در سخنرانی در صفحه اینستاگرام خود درباره نگاه اسلام به “دانش و علم” و خصوصا منشِ علمی حضرت باقرالعلوم (ع) گفت: ایجاد انگیزه برای مهاجرت نخبگان از کشور و نیز اخراج اساتید و دانش‌پژوهان از مراکز علمی و دانشگاه‌ها نشانه فاصله از منشِ اسلام است و با فرهنگ غنیِ شیعه منافات دارد و باعث رسوایی و آسیب به آبروی کشور میشود.
اسلام؛ دین “علم” است
پیامبر رحمت (ص) فرمود: “بالتعلیم اُرسلت، یعنی؛ آموزش و علم افزونی هدف رسالت من است”. و به نقل قرآن شریف، دعای همیشگی آن جناب بر افزایش دانش خویش بوده است؛ “رب زدنی علما”.
نقش آفرینیِ دانش‌ورزان در تمدن کشور
علم از مقوله روشنائی و کشف است و هر جا قدم گذارد باعث رفع و کشف حجابِ جهالت و بی خردی است. و علم است که خردمندان جهان را به خود جلب و جذب می‌کند.
استاد مطهری بعد از اینکه سجده فرشتگان بخاطر علمِ آدم دانسته و علم را فطرتاً مقدس معرفی می‌کند، میگوید؛ آدم بی سواد در تمدن مشارکتی ندارد و حتی جزء جامعه نیست و از افکار عمومی به حساب نمی‌آید. چرا اکثر مسلمین در تمدن شریک نیستند ولی یهودی‌ها با کمی عدد بیشتر شرکت دارند؟!
منش علمیِ رهبران شیعه
بعد از رسول الله (ص)، منشِ امیرالمومنین (ع) و امام پنجم ما شیعیان حضرت باقر (ع) بر ترویج دانش و توسعه آگاهی است. امام باقر توصیه فرمود: دانش و آگاهی را هر کجا یافتید آن را از آنِ خود کنید و در حدیثی از ایشان نقل شده که مسیح به حواریون فرمود: دانش را، حتا از مشرکان هم فرا گیرید. و ایشان چنین افرادی را مورد دعا قرار میدهد: “رحم الله عبدا احیی العلم.”
علم؛ غذای فکر و روح
علم غذای روح است و وقتی به آدمی و جامعه وارد شود، مانند غذایی که وارد بدن میشود؛ هضم شده و به همه اعضاء جامعه حیات و نشاط می‌بخشد. در اینجاست که آن جامعه؛ جامعه ای مملو از پیشرفت و شخصیت میشود.
و از سوی دیگر جامعه‌ای که خوراک او، از آگاهی و علم تامین شود؛ ظلم را بر نمی‌تابد.
امروز اگر افکار عمومی جامعه ما نسبت به جنایات طالبان در افغانستان به صورت خودجوش موضع گیری دارد؛ نتیجه علم ورزی و آگاهی اوست.
مبارزه باعلم به‌وسیله اخراج اساتید و ایجاد زمینه مهاجرت نخبگان
از علائم روشن جامعه فرو رفته در جهل و دور از علم؛ اخراج اساتید از مراکز علمی مانند حوزه و دانشگاه، و یا ایجاد زمینه مهاجرت نخبگان از کشور است.
مهم این است اگر درکشوری شعار علم گرایی و علم دوستی هم، داده شود ولی “اخراج و مهاجرت” از علائم روشن مبارزه با علم است.
مهاجرت چیز کوچکی نیست؛ در قرآن از آن به جلاء وطن نام برده شده در ردیف عذاب قرار دارد. جلاء یعنی برملاشدن و روشن شدن بدین معنا که وقتی هویت علمی جامعه‌ای از او دور شود آن شهر و کشور به خرابی رفته و سطح عریان آن کشور از فضائل نمایان میشود!
امام علی به استاندار فارس نوشت؛ “تندروی مکن که باعث مهاجرت میشود، یعنی همان چیزی که که از آن به فرار مغزها نام برده میشود: “فان العسف یعود..”
آمار شگفت آور مهاجرت نخبگان
طبق آمار رسمی نظام پزشکی؛ در ده ماه سه هزار نفر از پزشکان مهاجرت کرده اند! و یا نظام پرستاری اعلام داشته که مهاجرت پرستاران سیصد برابر شده! و از سوی دیگر کمسیون آموزش مجلس آمار مهاجرت روزانه ۲۰ نخبه اعم از مهندس و دکتر را اعلام نموده! آیا این آمار با ادعای اسلامی بودن ما و شیعه امام باقر(ع) بودن ما منطبق است؟!
ما و مسئولین ما را چه شده که در مواجهه با این سرمایه‌سوزی پرخطر بی خیال هستیم؟!
بودجه زن و مرد و بچه روستایی و شهریِ این کشور خرج نخبه‌ای میشود و بعد ما بیایبم با عدم همکاری لازم که حق شخصی و حقوقی آن نخبه است، زمینه مهاجرت را رقم زنیم؟!
اخراج استاد دانشگاه با کدام حق؟!
چرا باید به صِرف اظهار نظر یک استاد پر قیمت و شناخته شده دانشگاه، او را از دانشگاه “اخراج” کنیم؟! این است شکل و محتوایِ منطق مورد ادعای ما در تاسی به “علم دوستی باقرالعلوم” است؟!
تاسف‌بارتر اینکه استاد شناخته شده فلسفه و عرفان میگوید: هفتاد استاد در یک ترم از دانشگاه آزاد اخراج شده اند!
اصلا مدیر و یا مدیران مربوطه به چه حقی به‌خود چنین اجازه‌ای می‌دهند به مفاخر علمی کشور اهانت کنند؟! این اخراج ها؛ اهانت به علم و به مردم و آبروی پر سابقه‌ی کشور کهن ماست.
افکار عمومی؛ از دو جهت از دانشمندان علوم دینی و علوم انسانی و تجربی خود، دفاع می‌کنند؛ ازجهت اینکه آنان آبرو کشور هستند و کشور برای آنان هزینه کرده است. و نیز از این جهت که درفرآیند آموزش و تربیت نیرو و امور کاربردی، به آنان سخت نیازمند است.
انتهای پیام
