متن کامل نظریه دادگاهی که ایران را در کرسنت محکوم کرد

متن زیر، نظر دادگاه عالی انگلستان درباره قرارداد کرسنت که توسط مترجم گوگل ترجمه شده است.

1. مدعی (NIOC) و متهم ردیف اول (Crescent Petroleum) در 25 آوریل 2001 یک قرارداد تهیه و خرید گاز طولانی مدت (“GSPC”) منعقد کردند. این مقاله حاوی ماده 22 “قوانین حاکم و داوری” بود که به شرح زیر ارائه شده است. :-

“22.1 قانون حاکم

این قرارداد مطابق قوانین جمهوری اسلامی ایران اداره و تفسیر می شود.
22.2 داوری

طرفین باید از تمام تلاش های منطقی برای حل و فصل مسالمت آمیز ظرف 60 روز ، از طریق مذاکره ، هر گونه اختلاف ناشی از یا در ارتباط با این قرارداد یا نقض ، فسخ یا بی اعتباری آن استفاده کنند. هرگونه اختلاف ، مناقشه یا ادعایی که ناشی از این قرارداد یا مربوط به آن باشد ، یا نقض ، فسخ یا اعتبار یا بی اعتباری آن باشد

سرانجام با داوری پیش از سه داور ، مطابق با “روشهای داوری” (پیوست پیوست 2) که از فسخ یا تعلیق این قرارداد جان سالم به در می برد ، حل و فصل شد. هر گونه رای داوران برای طرفین نهایی و لازم الاجرا خواهد بود. هر یک از طرفین می تواند در هر دادگاهی که صلاحیت رسیدگی به طرفی را دارد که خواهان اعدام است ، حکم را اجرا کند. “

2. در سال 2003 کرسنت پترولیوم مایل بود قرارداد را به شرکت تابعه خود متهم دوم (کرسنت گاز) واگذار کند. مطابق ماده 16 یک بند GSPC وجود داشت که (از نظر مادی): –

“16.1 هیچ یک از طرفین ، بدون اخذ رضایت کتبی قبلی طرف دیگر ، نمی توانند این قرارداد یا هرگونه حقوق و تعهداتی را که متعاقباً به آن تعلق می گیرد ، به هر طرف دیگری كه در صورت تابعیت یك طرف (نهادی كه طرف آن مالکیت یا کنترل اکثریت حقوق رای مستقیم یا غیرمستقیم) به طور غیر منطقی محفوظ نخواهد ماند. “

3. در ژوئیه 2009 متهمان اول و دوم داوری را آغاز کردند و ادعا کردند که در نقض GSPC ، NIOC هیچ گونه گاز را تحویل نداده است. NIOC صلاحیت داوران را در رابطه با ادعای هر دو متهم به چالش کشید: در رابطه با متهم اول (و در نتیجه دوم) با اشاره به دلایل فساد اداری ، و در ارتباط با متهم دوم علاوه بر این که تعیین تکلیف معتبر نبود ، به طوری که کرسنت گاز طرف مناسب داوری نبود. داوران منصوب (داوری که توسط مدعی منصوب شده است دو بار تغییر کرده است ، در شرایطی که قبل از من مهم نبود) دکتر گوان گریفیثس QC (رئیس) ، دکتر کمال حسین و دکتر اسدالله نوری بودند. پس از ارائه طولانی مدت و یک جلسه 30 روزه ، داوران یک جایزه (از پاراگراف 1387 و 362 صفحه) صادر کردند. آنها با اکثریت (مخالف دکتر نوری) ، اعتراض NIOC در حوزه قضایی را رد کردند و اعلام کردند که GSPC برای طرفین معتبر و لازم الاجرا است ، که متهم ردیف دوم یکی از طرفین GSPC با تعیین تکلیف و شاکی مشترک شایسته در داوری است ، و که NIOC از 1 دسامبر 2005 نقض کرده و همچنان در نقض تعهدات خود برای تحویل گاز تحت شرایط GSPC عمل کرده است ، و دفاع و درخواست متقابل NIOC را رد کرده است.
4. NIOC تقاضاهای زیر را در بندهای 67 و s68 قانون داوری 1996 (“قانون 1996”) برای تجدیدنظر/کنار گذاشتن جایزه بر اساس تعدادی از موارد مندرج در دلایل تجدید نظر و امداد مورخ 26 اوت 2014 ارائه می دهد. با دستور مورخ 23 فوریه 2015 ، بر اساس درخواست متهمان ، Teare J دستور داد در مورد مسائل اولیه که در 23 فوریه 2016 پیش روی من قرار گرفته بود ، دادرسی شود. مشاوره:-

(1) آیا موضوع تفکیک پذیری بند داوری تحت قوانین انگلیس است؟

(2) اگر بله ، آیا شرط داوری قابل تفکیک است و تحت تأثیر فساد ادعایی نیست؟

(3) اگر موضوع تفکیک پذیری تحت قوانین ایران است ، حقوق ایران قانون GSPC است ، آیا اعمال می شود؟

(4) اگر تفکیک پذیری اعمال نمی شود ، پس قانون ایران قانون GSPC است ، آیا نتیجه فسادی است که می گوید قرارداد را باطل یا بی اثر می کند در حقوق ایران؟

(5) آیا رضایت برای واگذاری اخذ شد (به مفهوم ماده 16.1 ، که در بالا ذکر شد)؟

(6) در غیر این صورت ، آیا مفهوم قانون لازارار در حقوق ایران به گونه ای موجود است که به نظر می رسد رضایت حاصل شده است؟

(7) آیا غیرقابل بحث است که این جایزه در قانون انگلیسی به موجب s.68 (2) (g) قانون 1996 غیرقابل اجرا باشد ، برخلاف سیاست عمومی انگلیس؟

5- از مطالب فوق بدیهی است که موضوعات (3) ، (4) و (6) همگی تحت حاکمیت قانون اساسی ایران هستند و نیاز به ملاحظات اساسی دارند ، و متخصصان حقوق ایران در هر دو طرف آماده و مایل به انجام آن بودند. گزارش های دقیق متخصصان آنها ، که من خوانده ام ، مورد بررسی قرار گرفت. مسأله (5) در اصل از حقوق ایران نیز است ، اما بین طرفین متداول بود که آزمون ساخت و ساز (که این موضوع به آن بستگی داشت) در حقوق ایران مشابه حقوق انگلیس است ، یعنی این که برای تصمیم گیری یک دادگاه یا داوران در مورد مفاد این ماده در یک قرارداد تجاری بین المللی بین تجار بین المللی: قرارداد به عنوان تماشاچی عینی بنابراین اگرچه برخی شواهد در گزارشات مختلف کارشناسان وجود داشت ، اما من با مراجعه به اصول حقوقی کاملاً آشنا برای دادگاه تجاری تصمیم گرفتم که موضوع را تعیین کنم.

6. پس از استماع اظهارات ، در آغاز جلسه به این نتیجه رسیدم که ابتدا به مسائل (1) ، (2) ، (5) و (7) می پردازم ، بر این اساس که اگر آنها را به نفع حل و فصل کنم متهمان ، مسائل (3) ، (4) و (6) مطرح نمی شوند. من موافقت کردم که در مورد چهار موضوع ، با دلایل کوتاهی ، پس از اتمام بحث ، تصمیم گیری کنم و بسته به نتیجه ، این جلسه یا جلسه را به پایان می رساند یا سپس جلسه را مجدداً آغاز می کنیم تا به سایر موارد رسیدگی شود. مسائل (3) ، (4) و (6). در این صورت ، استماع چهار موضوع به طور م atثر در پایان روز دوم ، چهارشنبه 24 فوریه ، با برخی مسائل کوتاه اضافی در روز سوم به پایان رسید ، بنابراین من در ساعت 2 بعد از ظهر پنجشنبه 25 فوریه قادر به تصمیم گیری و تصمیم خود بودم. دلایل کوتاه حل چهار موضوع به نفع متهمان. اکنون به قضاوت کامل ادامه می دهم.

مسائل (1) و (2): تفکیک پذیری

7. من این دو موضوع را با هم می گیرم. طرفین توافق کردند ، پس از توافق داوری (در زمانی که اختلافات به وجود آمده بود و موضوع فساد مطرح شده بود) داوری در لندن برگزار شود. مقر داوری (در s.3 قانون 1996) بر این اساس انگلستان و ولز بود ، به طوری که در s.2 (1) مفاد قسمت 1 قانون 1996 اعمال می شد. از جمله این مفاد ، بند 7 «غیر اجباری» است ، یعنی طرفین می توانند ترتیبات خود را با توافق انجام دهند ، اما قانون 1996 مقرراتی را وضع می کند که در صورت عدم وجود چنین توافقی اعمال می شود (بند 4 (2)).
8. S.7 فراهم می کند:

“مگر اینکه طرفین به نحو دیگری توافق کرده باشند ، یک توافق داوری که شکل می گیرد یا قصد داشت بخشی از یک توافق دیگر (کتبی یا غیر کتبی) باشد ، معتبر ، ناموجود یا بی اثر تلقی نمی شود ، زیرا آن توافقنامه دیگر نامعتبر است ، یا به وجود نیامده یا بی اثر شده است و برای این منظور باید به عنوان یک توافق مجزا تلقی شود. “

9. S.7 تحت عنوان “تفکیک پذیری توافق داوری” عنوان می شود. این به خوبی به عنوان یک مفهوم درک می شود ، به ویژه در نتیجه تصمیم مجلس لردها در Fiona Trust & Holdings Corp v. Privalov [2008] 1 Lloyds Rep 254 ، یعنی s.7 باید به گونه ای تفسیر شود که اصلی توافقنامه و قرارداد داوری باید به گونه ای تلقی شود که به طور جداگانه منعقد شده است ، و توافق داوری فقط در زمینه ای که مربوط به توافق داوری است ، می تواند باطل شود و صرفاً نتیجه بی اعتباری توافق اصلی نبوده است: دکترین تفکیک پذیری مستلزم استیضاح مستقیم قرارداد داوری قبل از کنار گذاشتن آن است. در این مورد هیچ گونه پیشنهادی وجود ندارد که مبنایی برای رویکرد اخیر وجود داشته باشد ، ادعای مدعی مبنی بر فساد تنها به منظور به چالش کشیدن خود GSPC اعمال می شود ، و نه توافق داوری.
10. اظهارات باربارا دومان QC برای مدعی بر دو بخش زیر از قانون 1996 استوار است:-

(i) S.2 (5) که مقرر می دارد که “بخش 7 (تفکیک پذیری قرارداد داوری) … [اعمال می شود] در مواردی که قانون قابل اعمال در مورد توافق داوری ، قانون انگلستان و ولز است … حتی اگر محل داوری خارج باشد انگلستان و ولز … یا تعیین یا تعیین نشده است “.

(II) S.4 (5) ، که “انتخاب قانونی غیر از قانون انگلستان و ولز … را ارائه می دهد. به عنوان قانون قابل اجرا در مورد موضوعاتی که توسط مقررات غیر اجباری این قسمت پیش بینی شده است. معادل توافقی است که در مورد آن موضوع پیش بینی شده است. “

11. او اظهار می دارد که تفکیک پذیری یک موضوع ماهوی است نه قوانین رویه ای ، و این بخشها به قانون مناسب قرارداد داوری اشاره می کنند ، که در این مورد همان قانون GSPC به طور کلی ، یعنی حقوق ایران است. به هنگام انتخاب صندلی ، قانون قابل اجرا در مورد داوری تغییر نمی کند. او به بند 12 کمیته مشورتی دپارتمان حقوق داوری 1996 (“گزارش DAC”) اشاره می کند.
12. Gordon Pollock QC ، برای متهمان ، پاسخ می دهد که هیچ ارتباطی در ساختار قانون 1996 وجود ندارد ، و به ویژه دو بخشی که خانم Dohmann به آنها اشاره می کند ، برای هرگونه تمایز بین قوانین رویه ای و ماهوی ، با توجه به اینکه طرفین انگلستان و ولز را به عنوان مقر داوری انتخاب کردند و از این رو مقررات قانون 1996 قابل اجراست. S.2 (5) هیچ ارتباطی ندارد زیرا به جایی گفته می شود که مقر داوری انگلستان و ولز نیست ، و قابل توجه است که تصمیم می گیرد حتی در این مورد بر کاربرد s.7 تأکید کند. با این حال ، وی به طور خاص به ماده صریح بند 4 (5) اشاره می کند که طبق آن اگر قانون دیگری غیر از قانون انگلستان و

ولز “به عنوان قانون قابل اجرا در مورد موضوعاتی که توسط مقررات غیر اجباری پیش بینی شده است” انتخاب می شود. از این رو او معتقد است که چنین محرومیتی باید موردی باشد که وی به موضوع تفکیک پذیری می پردازد. در پاراگراف 12 گزارش DAC هیچ چیزی وجود ندارد که بتواند رویکرد متفاوتی را ایجاد کند ، در واقع گزارش DAC کاملاً با چنین رویکردی مطابقت دارد ، در صورتی که تصریح می کند که اگر … . ] “

13. آقای پولاک به دو مقام اشاره می کند که ثابت می کنند که بند 4 (5) قصد ندارد به طور کلی به قانون انتخاب شده توافق داوری اشاره کند ، اما فقط در مواردی که “قانون قابل اجرا در احترام به موضوع پیش بینی شده توسط یک ماده غیر اجباری “، در این مورد قابل تفکیک است. او به سخنان Lord Steyn در Highlands Lesotho v. Impregilo SpA اشاره می کند. [2005] Lloyds Law Rep 310 at 321، but he found his argument on C v. D [2008] 1 Lloyds Law Rep 239. این تصمیم دادگاه تجدیدنظر مربوط به مقررات غیر اجباری برای قطعی شدن رای داوری ، در احساس عدم قابل تجدیدنظر یا تجدیدنظر بودن (به هر عنوان ، همانطور که آقای پولاک اظهار داشت ، در صورتی که این موضوع ارتباطی داشته باشد ، یک موضوع اساسی و نه رویه ای است). استدلال می شد که صرف انتخاب یک قانون مناسب از توافق داوری ، موافقت کافی با خلاف آن است تا چنین مقررات غیر اجباری را رد کند. Longmore LJ ، که کلارک MR و Jacob LJ با او توافق کردند ، در بند 19 به این نتیجه رسیدند که این کافی نیست:-

“این امر با شرایط بخش 4 (5) این قانون تقویت می شود ، که به طور کلی به انتخاب قانون اشاره نمی کند ، بلکه به انتخاب قانون به عنوان” قانون قابل اجرا در مورد موضوعاتی که به صورت غیر اجباری پیش بینی شده است “اشاره می کند. ارائه این بخش “از قانون. به عبارت دیگر ، باید با توجه به مفاد خاص قانون که طرفین توافق می کنند در مورد آنها اعمال نشود ، یک قانون انتخابی وجود داشته باشد. “

14. من راضی هستم که در این مورد هیچ توافقی با مخالفان مخالف وجود نداشت. 7 صرفاً به این دلیل که قانون مناسب GSPC قانون ایران بود ، هرچه که قوانین ایران در مورد تفکیک پذیری (که خود می تواند باشد) موضوع موضوع (3) و موضوع اختلاف).
15. اگر بر خلاف نتیجه گیری من ، هرگونه ارجاع به GSPC لازم بود ، مقاله مربوطه در بند 1 فوق قید شده است. این کاملاً روشن نیست زیرا ، همانطور که در اینجا ظاهر می شود:-

(ط) طرفین توافق کردند (در دو جمله اول) که اختلاف در مورد بطلان قرارداد ابتدا باید به صورت دوستانه حل شود ، و اگر نه سپس با داوری. این امر به صراحت تصمیم گیری در مورد اینکه GSPC در داوران معتبر یا نامعتبر است را تأیید می کند – تأییدی روشن بر تفکیک پذیری.

(II) پایان جمله دوم به این واقعیت اشاره دارد که داوری “از خاتمه یا تعلیق GSPC جان سالم به در می برد”. خانم Dohmann معتقد است که این بدان معناست که از عدم اعتبار خود جان سالم به در نمی برد. آقای پولاک معتقد است که این با (i) بالا ناسازگار است و این کلمات صرفاً برای جلوگیری از شک و تردید ، در شرایط خاصی که ممکن است ایجاد شود ، در نظر گرفته شده است.

16. من با ادعای آقای پولاک موافقم و اینکه در چنین شرایطی GSPC مقرر صریحی برای تفکیک قائل شده است. با این حال ، حتی اگر این اشتباه باشد ، این ماده تفکیک پذیری یا مفاد بند 7 را رد نمی کند.
17. بنابراین من راضی هستم که پاسخ به مسائل (1) و (2) این است که حقوق انگلیس بر مسئله تفکیک پذیری حاکم است ، به طوری که داوران صلاحیت تصمیم گیری در مورد موضوع اعتبار را دارند. آنها به این نتیجه رسیدند که GSPC معتبر است و بنابراین اعتراض مدعیان به حوزه قضایی خود را بر این اساس رد کردند. من نتیجه می گیرم که هیچ دلیلی برای اعتراض به رای داوران به این دلیل وجود ندارد و درخواست مدعی را در ماده 67 قانون 1996 در این زمینه رد می کنم.

مسئله (5): واگذاری

18- در پاراگراف 2 فوق ، مقاله مربوطه را بیان کرده ام. شاکی اعتبار انتساب به Crescent Gas و موقعیت Crescent Gas را به عنوان طرف داوری (و از این رو صلاحیت داوران در این زمینه) بر این اساس که رضایت وی برای چنین واگذاری اخذ نشده است ، به چالش کشید. دو موضوع پیش روی من بود ، که مربوط به معنای اخذ (“امتیاز حصول”) و آن مربوط به یک رسیتال در قرارداد ضمانت نامه 10 جولای 2004 (“نقطه ضمانت”) بود. در مورد حصول ، متهمان قبل از داوران موفق شدند و شاکی چنین تصمیمی را در بند s.67 به چالش می کشد. در مورد ضمانت ، داوران برای مدعی پیدا کردند. قبل از من ، پس از بحث و گفتگو ، پذیرفته شد که من باید پرونده متهمان را در نظر بگیرم و حل کنم که داوران در این زمینه اشتباه کرده اند ، در صورتی که من در مورد حصول نظر با داوران اختلاف نظر داشته باشم ، به طوری که در موارد زیر مناسب خواهد بود. s.67 (3) قانون

19. در مورد نقطه به دست آوردن ، این یک امر ساختاری است و من قبلاً در بند 5 به نقطه مشترک بین طرفین در مورد نقش خود اشاره کردم. GSPC به زبان انگلیسی نوشته شده است ، بنابراین من باید به عنوان یک کلمه انگلیسی در چارچوب یک قرارداد بین المللی بین طرفهای تجاری نگاه کنم ، و ارجاع استاد اصلی مدعی پروفسور داماد به کلمات مختلف فارسی به نظرم نمی رسید کمک.
20. رضایت با واگذاری پیشنهادی به کرسنت گاز به صورت کتبی توسط کرسنت پترولیوم در 27 آوریل 2003 درخواست شد. به درخواست مدعی ، ضمانت تعهدات Crescent Gas که توسط Crescent Petroleum اجرا شده است ، با نامه ای در تاریخ 7 مه 2003 به آن ارائه شد. این در نهایت در 28 ژوئیه 2004 با فکس به Crescent Petroleum بازگردانده شد و آقای جوادی مدیرعامل شرکت ملی صادرات گاز ایران در قالب قرارداد ضمانت نامه مورخ 10 ژوئیه 2004 ، که در بالا به آن اشاره شد ، با امضاء مجدد مواجه شد.
21. رضایت نامه توسط هیات مدیره مورخ 26 ژوئیه 2003 توسط مدعی صادر شد ، اما با وجود تعدادی از نامه های متهمان توسط متهمان ، هیچ نسخه ای از آن قطعنامه حتی در داوری به متهمان ارائه نشد. موضوع پیش روی داوران این بود که آیا موافقت کتبی مدعیان توسط متهمان اخذ شده است. داوران نتیجه گیری خود را در پاراگراف های زیر بیان کرده اند:-

“398. … شواهد مستقیمی مبنی بر وجود یک قطعنامه رسمی هیئت مدیره NIOC وجود دارد که اجازه واگذاری GSPC به Crescent Gas را صادر می کند ، همانطور که در طی این مدت ظاهر شد

دادرسی ، به عنوان یک حقیقت در حکم دادگاه تهران ، که تاریخ قطعنامه را 26 ژوئیه 2003 ، و شماره شناسایی آن ، یعنی 1383/242-23503 را مشخص می کند. دادگاه این مرجع را به عنوان یک ارجاع صریح از سوی دادگاه تهران به یک سند کتبی که گواهی بر تأیید و رضایت مأموریت در سطح تصمیم گیری هیأت است ، می پذیرد.

399. در حالی که این مسئله که آیا چنین قطعنامه رسمی رسمی وجود داشته است کاملاً در معرض آگاهی خود باقی بود ، NIOC در طول جلسات انتخاب کرد که هیچ مدرکی ارائه ندهد ، یا وجود قطعنامه را نپذیرد یا نپذیرد. دادگاه با نفی خاص NIOC در مورد وجود هرگونه قطعنامه ای که استفاده از پلتفرم رایزر را به عنوان نقطه تحویل تأیید کند ، مقایسه می کند.
400. از آنجا که NIOC هیچ مدرکی مبنی بر موافقت این قطعنامه تفصیلی توسط هیئت مدیره ارائه نکرده است ، در شرایطی که وجود دارد ، دادگاه اظهارات دادگاه تهران مبنی بر وجود چنین رضایت کتبی را می پذیرد و به آن استناد می کند. پذیرش رسمی NIOC در مورد این واقعیت.
401. حداقل ، ابهامات موجود درمورد وجود قطعنامه هیئت مدیره به طور نامناسب فرار می کرد.

…

403.… ماده 16.1 صرفاً مستلزم این است که کرسنت “رضایت کتبی قبلی” NIOC را “اخذ” کند. این مستلزم آن نیست که کرسنت باید با تحویل نسخه ای از قطعنامه تأییدیه ، چنین رضایت کتبی را به دست آورد. اگر برای انطباق کافی است که رضایت NIOC با تصمیم هیئت مدیره ایجاد شده است ، و شواهد کتبی این رضایت قطعنامه تفصیلی است که در بالا توضیح داده شد. هنگامی که این قطعنامه تصویب و به صورت دقیقه ای مورد رضایت قرار گرفت ، رضایت کافی به دست آمد. قبل از مشخص شدن چنین رضایت نامه ای که توسط کرسنت به دست آمده است ، نیازی به ارتباط کتبی بعدی با طرف دیگر نیست.

406. یافتن. دیوان می گوید که رضایت کتبی قبلی NIOC برای تعیین GSPC از Crescent Petroleum به Crescent Gas مطابق با مفاد ماده 16.1 GSPC با قطعنامه تفصیلی NIOC در 26 ژوئیه 2003 ، شماره 1383/242-23503 1383 ، و اخذ شده است. این مأموریت از آن تاریخ موثر بود. “
407. خانم دوهمان ، مانند پروفسور داماد در گزارش خود ، اظهار می دارد که اخذ رضایت باید به عنوان تحویل فیزیکی و دریافت فیزیکی تلقی شود. او معتقد است که شرط رضایت کتبی ، نیاز به رسمیت در اخذ را تأیید می کند و این واقعیت که رضایت نامه به صورت کتبی داده شده است ، تنها اولین مرحله است.

سپس باید به گیرنده رضایت نامه تحویل داده شود تا گیرنده آن را به معنای دریافت آن دریافت کند. اگرچه او اظهار داشت که حقوق ایران به نوعی بر لزوم رسمی بودن تأکید می کند ، اما شواهد کارشناسی ارائه شده در گزارش وی توسط دکتر خود امینی ، که پروفسور داماد با آن مخالف نبود ، تأیید نشد ، که در واقع تا آنجا که ایرانی قانون در این زمینه مورد تأیید یا رضایت شفاهی کافی است. او به این واقعیت اشاره کرد که متهمان به دنبال نوشتن رضایت نامه به صورت کتبی هستند و نشان دهنده حداقل اعتقادی از طرف آنهاست که دریافت آن برای اعتبار آن ضروری است. گزارشی که وی در رابطه با نیاز به رضایت قبلی ارائه کرد در بهترین حالت بی طرف به نظر می رسید و در هر صورت آقای پولاک به درستی به آن اشاره کرد که در مسائل باقی مانده از Teare J. قرار ندارد.

23. آقای پولاک پیشنهاد می کند که واژه اخذ هیچ گونه الزامی برای تحویل یا ارائه ارائه رضایت و گیرنده آن وجود ندارد. الزامی برای نوشتن آن وجود دارد ، اما اگر رضایت نامه به صورت کتبی بدست آمد ، مهم نیست که نسخه ای از آن ارائه شود یا “در صورت وجود” از خط عبور کند ، همانطور که در اینجا وجود داشت. جای تعجب نیست که متهمان به دنبال کپی رضایت نامه به صورت کتبی بوده اند تا تأیید شده است به اشخاص ثالث که بانک ها نشان داده شده است ، اما این واقعیت است که به دنبال نسخه ای بوده اند ، مربوط به ساخت و ساز نیست. از مقاله
24. من راضی هستم که شرط اخذ رضایت کتبی بدین معناست که متهمان ملزم به درخواست رضایت بوده اند ، و این رضایت باید توسط مدعی صادر یا داده شود. داده شد ، و به صورت کتبی داده شد. دریافت یا تحویل چنین سندی ضروری نبود. بنابراین من با نتیجه گیری داوران در مورد ساخت و ساز موافقم.
25. در آن شرایط من نیازی به حل مسئله دوم ندارم ، اما همانطور که گفته شد ، این کار را ادامه می دهم. واضح است که شاکی رضایت خود را ملزم کرده است که تضمین بدهی های واگذارنده توسط واگذارنده وجود داشته باشد ، حتی اگر این امر به شدت ضروری نباشد ، اما کاملاً قابل درک است ، با توجه به این که کرسنت گاز نبود حتی تا هشت روز پس از درخواست چنین رضایت نامه ای ثبت شده است. این بدان معناست که وقتی ، همانطور که در بند 20 بالا مشخص شد ، کرسنت پترولیوم ، به درخواست مدعی ، یک نسخه از ضمانت نامه اجرا شده را ارائه می داد ، همچنین شامل کپی اسناد تأسیس Crescent Gas (بند 202 جایزه) می شد.
26. پس از آن به نظر می رسد بیش از یک سال طول کشیده است تا مدعی قرارداد ضمانت نامه را که توسط آقای جوادی امضا شده است ، پس دهد. قرارداد ضمانت شامل دو رسیتال مربوطه بود:-

“از آنجا که NIOC آماده است به [کرسنت گاز] اجازه دهد که طرف قرارداد شود ، تنها در صورتی و مشروط به توافق [کرسنت پترولیوم] برای تضمین تعهدات [کرسنت گاز] طبق قرارداد که در اینجا ارائه شده است ، و

از آنجا که [کرسنت پترولیوم] مایل و از لحاظ مالی و فنی تعهدات و مسئولیت های [کرسنت گاز] را تحت قرارداد ، تحت شرایط و ضوابط مندرج در آن تضمین می کند. ”

در بحث اسکلت خود ، آقای پولاک از این امر به عنوان بیان شرط بعدی یاد کرد ، اما قبل از من این قیاس را دنبال نکرد. وی اظهار داشت که این فقط یک اظهارنظر، در یک سند، رضایت NIOC و ارائه ضمانت نامه‌ای است که مدعی خواسته بود.

27. به نظر می رسد که مدعی کاملاً درک نکرده بود که این موضوع در محدوده دستور Teare J قرار دارد ، همانطور که من راضی هستم ، و در نتیجه به پروفسور داماد دستور نداده بود که در مورد آن نظری ارائه دهد ، و من به او اجازه دادم این کار را انجام دهد ، اگرچه در این مورد چیزی که او گفت مورد مناقشه بود.
28. بار دیگر طرفین توافق کردند که موضوع ساخت و ساز (و دوباره واژه های انگلیسی) هم در حقوق انگلیسی و هم در ایران یکسان است و به تفسیر یک قرارداد تجاری بین طرف های تجاری بین المللی بستگی دارد. خانم دوهمان پذیرفت که کلمه در اولین مورد از دو تیتراژ ، که من در بالا بیان کردم ، “آماده” به معنای “مایل” بود ، بنابراین این رسیتال تلاوت تمایل مدعی برای اجازه دادن به کرسنت گاز بود شرکت در GSPC
29. این تمایل به وضوح بر مبنای ارائه ضمانت نامه ، که در قرارداد و توسط همان قرارداد ارائه شده بود ، ابراز شد. داوران در بند 397 جایزه خود ، پرونده جایگزین متهمان را در این زمینه رد کردند و ثبت کردند که “فقط اظهارنظر در مورد مقاصد آینده NIOC در مورد رضایت آن به عنوان” رضایت کتبی “کافی نیست”. اما خود خانم دومان از این استدلال پشتیبانی نمی کند. اظهارات وی این بود که این اظهارنظر قصد آینده نیست ، بلکه اراده است و تمایل به عنوان رضایت کتبی کافی نیست. با این حال ، من راضی هستم که شاکی ، قبلاً نشان داده بود که در صورت ارائه ضمانت رضایت می دهد ، با ثبت این سند در سند ارائه شده و تشکیل دهنده چنین ضمانتی ، رضایت خود را اعلام کرده است (اکنون) حاضر به رضایت است. این رضایت کتبی بود ، به گونه ای که اگر (بر خلاف نتیجه گیری من) رضایت کتبی با قطعنامه هیئت مدیره در 26 ژوئیه 2003 بدست نیامد ، زیرا تحویل کالا ضروری بود ، با ارائه قرارداد ضمانت نامه امضا شده در تاریخ مورخ 10 جولای 2004 ، ضبط کتبی رضایت مدعی.
30. بنابراین نتیجه می گیرم که داوران به درستی اعتراض مدعی علیه حوزه قضایی خود را با توجه به نتیجه گیری آنها مبنی بر اینکه واگذاری معتبر است و متهم ردیف دوم طرف داوری است رد کردند. من نیز درخواست خواهان تحت s.67 را در این زمینه رد می کنم.

شماره 7: سیاست عمومی انگلیسی.

31. متهمان به دنبال اعتراض مدعی s.68 به جایزه با استناد به s.68 (2) (g) هستند ، یعنی “جایزه یا روشی که به موجب آن خلاف خط مشی عمومی بوده است”. چنین اعتراضی ، بر اساس این که می توان مدعی را بدون هیچگونه استدلالی ثابت کرد ، هفتمین مورد از مقدماتی است که توسط Teare J. سفارش شده است. اساس آن در قانون زمینه مشترکی است ، یعنی اینکه متهمان باید به من قانع شوند که مدعی هیچ چشم انداز منطقی برای موفقیت در چالش خود ندارد. خانم Dohmann من را به خلاصه مفید Popplewell J در A.L.Challis Ltd ارجاع داد
    v. British Gas Trading Ltd [2015] EWHC 141 (Comm) در پاراگراف 7 ، خود تعدادی از موارد را به Swain v. Hillman [2001] 2 AER 91 جمع آوری کرده و یک تمرین مشابه توسط Lewison J در Easyair Ltd v. Opal Telecom Ltd [2009] EWHC 339 (Ch).
32. خانم Dohmann به هیچ شواهد جدیدی که قبل از من وجود دارد تکیه نمی کند ، اما معتقد است که بر اساس شواهد موجود در مورد داوران ، همانطور که در رای آنها ثبت شده است ، مدعی می تواند در یک چالش تحت s.68 موفق شود. اگرچه داوران صراحتاً با در نظر گرفتن حقایق در یک جلسه 30 روزه (و در پرتو اظهارات بسیار کامل) دریافتند که GSPC توسط فساد تهیه نشده است ، اما او معتقد است که یک دادگاه با توجه به اصول سیاست عمومی انگلیس – یا ممکن است – دیدگاه متفاوتی از قابلیت اجرایی GSPC داشته باشید.
33. آقای پولاک صراحتا می پذیرد که هدف وی جلوگیری از محاکمه مجدد 6-8 هفته ای به اتهام فساد مالی توسط این دادگاه است ، اما اظهار می دارد که حق دارد این کار را انجام دهد و بر یافته های داوران تکیه کرده و ادعا کند که تلاش برای بازکردن مجدد موضوع پایدار نیست.
34. داوران تجزیه و تحلیل خود را از شواهد و یافته های خود را به طور کامل ارائه کردند. آنها در پاراگراف 965 م محتویات مجموعه ای از اسناد را که ظاهراً موافقت نامه پرداختهای فسادآور بین یزدی و هاشمی را اثبات می کند ، به منظور تأثیر بر نتیجه قرارداد پیشنهادی بین مدعی و نفت کرسنت ، ثبت می کنند. در بند 1006ff داوران توضیحات متهمان را بیان کردند ، از جمله این که هیچ کس در کرسنت با پیشنهاد پیشنهادی جدی برخورد نکرد و این واقعیت (بند 1008) که آقای بورتا “به سرعت متوجه شد که پیشنهادات آقای یزدی ارزش پیگیری ندارد” و در پایان ژوئیه 2000 “ارائه کوتاهی در مورد فساد به آقای یزدی” توسط کلیفورد چنس به عنوان راهی برای “رها کردن او (و حامیان احتمالی او) مودبانه بدون ایجاد جرم”.
35. دادگاه شواهد موجود در پاراگراف 1064ff را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد و تشخیص می دهد (در بند 1068) که دیوان باید از “شواهد احمدی” تصمیم بگیرد و “در مورد اینکه آیا هر یک از نشانه های ادعای فساد اثبات شده است یا نه ، دوم اینکه آیا همه این موارد برای جمع آوری احتمالات ، دادگاه می افزاید که تأیید GSPC (به طور کلی یا با شرایط خاص آن) از طریق فساد به دست آمده است. ” تغییر یا تناقض در پرونده متهم در بندهای 1084 تا 1087 ذکر شده است و در بند 1089 داوران گزارش می دهند که “توضیحات متغیر کرسنت به دادگاه نشان می دهد که کرسنت در توضیح اینکه پیش نویس موافقت نامه ها صادقانه کمتر از صراحت بوده است. فقط یک “ترفند” برای “آزمایش” آقای یزدی “. با این حال ، پس از تجزیه و تحلیل بیشتر شواهد ، داوران در بند 1098 نتیجه می گیرند که “دادگاه نمی تواند دریابد که آقای هاشمی به کرسنت در جلب رضایت هیئت مدیره به GSPC کمک کرده است”.
36. داوران به شرح زیر نتیجه می گیرند:-

“1105. در نهایت هیچگونه قرارداد فسادآمیز قراردادی بین کرسنت و آقای هاشمی اجرا نشد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آقای هاشمی سرانجام با کرسنت دشمنی کرد. هیچ مدرکی وجود ندارد که به دیوان اجازه دهد تاثیری را که توافق برای پرداخت هزینه های محرمانه شخص ثالث بر GSPC داشته است ، تصور کند. هیچ شواهد مستقیمی مبنی بر انجام هیچگونه فساد مالی در ارتباط با آقای رهگذر در خاتمه GSPC وجود ندارد. شاید مهمتر از همه ، دادگاه ، همانطور که در فصل X11.B توضیح داده شد ، نتوانست به این نتیجه برسد که GSPC
به گونه ای نامتعادل است که نشان می دهد باید از طریق فساد تهیه شود.

1106. دادگاه تشخیص می دهد که اثبات فساد دشوار است. همانطور که در بند 658 بالا بیان شد ، شواهد مستقیم نادر است و ممکن است لازم باشد از طریق استنباط از شواهد احراز فساد ، استنباط شود. دادگاه تصمیم گیری در مورد اینکه آیا GSPC از طریق فساد به دست آمده است را دشوار تشخیص داده است. و در عین حال تصمیم بگیرید که باید.
1107. در نهایت ، عامل تعیین کننده برای دادگاه این است که در پرونده گسترده این پرونده ، هیچ نشانه ای وجود ندارد که افراد دارای اختیار تصمیم گیری در رابطه با تصویب GSPC ، یعنی اعضای هیئت مدیره NIOC ، یا فاسد بوده اند یا تحت تأثیر هرگونه ترتیبات فاسد قرار گرفته اند. از اطلاعات موجود در پرونده ، به نظر می رسد که هیئت مدیره پیش نویس GSPC را با دقت و با توجه به منافع NIOC (و ایران) در نظر گرفته است. در زمستان 2000-2001 ، از هیئت مدیره NIOC خواسته شد تا دو بار پیشنهادات کرسنت در مورد پیش نویس GSPC را مورد بررسی قرار دهد.
      هیئت مدیره پیشنهادات کرسنت را رد کرد. در GSPC که در نهایت مورد توافق قرار گرفت و در 25 آوریل 2001 امضا شد … قیمت پایه … 30 درصد بیشتر از آن چیزی بود که در پیش نویس GSPC که توسط آقایان جعفر و هاشمی در 31 ژانویه 2000 تنظیم شده بود ، تعیین شده بود.
1108. کرسنت استدلال خود را به صورت زیر فرموله می کند:

… منصفانه خواهد بود که پیشنهاد شود هر کاری که آقای هاشمی و تیمش انجام دادند ، به عنوان یک مرحله اولیه تلقی شود ، که در اصل از نظر وزیر مبنی بر فروش گاز 25 ساله به امارات تأیید شده است اما کاملاً تابع آن بوده است. بررسی نهایی توسط وزیر و هیات در مورد شرایط اساسی. در این زمینه این ایده که وزیر و هیئت مدیره صرفاً رمزگشایی بوده اند که توسط آقای هاشمی فریب خورده اند ، یا اینکه آقای هاشمی به نوعی دست آقای رهگذر ، وزیر یا هیئت را بسته است به سادگی خیالی است.

1109. دادگاه موافقت می کند.
1110. همانطور که در بند 952 بالا ذکر شد ، NIOC پرونده ای از اقدامات هیئت مدیره یا مقالات دستور کار را به دیوان ارائه نداده است. اما این اسناد باید وجود داشته باشند. ماده 34 اساسنامه NIOC پیش بینی می کند که صورت جلسه هیئت مدیره به امضای کلیه اعضای حاضر برسد. NIOC همچنین نتوانست پرونده ای از جلسات کلیدی بین کرسنت و وزیر زنگنه را به دادگاه ارائه دهد. در حالی که آقای اعتصامی ادعا کرد که یادداشتی از ملاقات مارس 2001 با وزیر را دیده است ، NIOC تهیه این سند را ضروری ندانسته است.
1111. با توجه به اینکه NIOC تصمیم گرفته است چنین اسنادی را در این دادگاه قرار ندهد ، دادگاه باید استنباط کند که آنها به NIOC در این زمینه کمک نکرده اند.

نشان می دهد که تأیید GSPC توسط هیئت مدیره NIOC از طریق فساد گرفته شده است.

1112. بنابراین NIOC نتوانسته است ارتباط علّی بین ترتیبات فاسدی را که ممکن است توسط کرسنت در ارتباط با GDSPC مورد بررسی قرار گرفته باشد و یا شرایط نهایی توافق شده GSPC ، که توسط هیئت مدیره NIOC تأیید شده است ، نشان دهد. “37. بدیهی است که داوران تجزیه و تحلیل بسیار دقیقی از حقایق انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که بحث هایی در مورد پرداخت فساد وجود داشته است ، اما هرگز به اجرا درنیامده است ، به ویژه به دلیل تغییر موضع آقای هاشمی ، و اینکه هم به دلیل عدم وجود شواهد و هم به دلیل این که هیچ چیزی در شرایط GPSC خود نشان دهنده عدم تعادل نیست ، آنها قانع شده اند که طرح فاسد قبلی هیچ تاثیری بر نتیجه نداشته است.
1113. بنابراین داوران به شرح زیر نتیجه گرفتند:

(i) GSPC خود یک قرارداد غیرقانونی نبود (مانند مواردی که برای مثال در Kaufman v. Gerson [1904] 1KB 591 ، Lemenda Trading Co. Ltd v. African Middle East Petroleum Ltd [1986] QB 448 یا Soleimany v . سلیمانی [1998] QB 785).

(II) GSPC توسط فساد تهیه نشده است.

(iii) تعدادی از افراد نامناسب رفتار نادرستی داشتند ، اما داوران به این نتیجه نرسیدند که هیچ یک از آن ها از نظر GSPC که بعداً مورد بررسی قرار گرفته است ، پیامدهای مهمی داشته است.

(iv) GSPC هنوز خاتمه نیافته است (هر دو طرف) ، اگرچه از زمان تحویل آزمایشی در سال 2010 هیچ گاز تأمین نشده بود. داوران در بند 1334 جایزه اعلام کردند که “هر طرف [صدها نفر هزینه کرده است] میلیون ها دلار هزینه خط لوله و زیرساخت ها در تداوم اجرای تعهدات قراردادی تا 9 سال تا زمان تحویل آزمایشی گاز در سال 2010 “.

(v) مدعی نقض GSPC بود.

39. خانم Dohmann ادعا می کند که مدعی حق دارد بدون در نظر گرفتن جایزه ، بر اساس اعتراضی که بر خلاف خط مشی عمومی انگلیس است ، متکی باشد. او معتقد است که سیاست عمومی یک مقوله بسته نیست و افکار عمومی و رویکرد قانونگذاری در سال های اخیر در برابر رفتارهایی که فساد یا رشوه را شامل می شود ، سخت شده است ، به عنوان مثال ، یک دادگاه دیگر همان دیدگاه Colman J را در Westacre نخواهد داشت. Investments Inc علیه Jugoimport-SPDR Ltd (در وهله اول) [1999] QB 740 ، به این ترتیب وی به این نتیجه رسید (در 773) که سیاست عمومی حفظ حکمیت داوری بین المللی در مورد حقایق آن پرونده از سیاست عمومی در جلوگیری از فساد تجاری بین المللی بیشتر است. به
40. وی در اسکلت خود اظهار داشت که GSPC توسط فساد تهیه شده است. با این حال ، او می پذیرد که هیچ موردی وجود ندارد که شواهدی در دست داوران وجود داشته باشد که آنها آنها را در نظر نگرفته اند. اگرچه وی در موارد متعددی به تصمیم دادگاه کیفری تهران در آوریل 2012 که در اختیار داوران بود اشاره کرد ، اما

نشان ندهد که چه چیزی از تصمیم دادگاه گرفته می شود که می تواند یا باید حکم دیگری را از داوران حکم کند. در هر صورت ، در حالی که متهمان در برابر داوران اظهار داشتند که هیچ چیز قابل قبول از حکم آن دادگاه وجود ندارد (بند 673 جایزه) ، وکیل خود مدعی ، آقای ملک QC ، خود داوران را از قرار دادن منصرف کرد. تکیه بر آن (همانطور که در بندهای 662 جایزه به صراحت بیان شده است). او همچنین پذیرفت که هیچ مدرک جدیدی در اختیار من نیست که در اختیار داوران قرار نگرفته باشد.

41. در اظهارات پیش از من ، او پرونده خود را متفاوت بیان کرد ، یعنی اینکه قرارداد به دلیل سوء رفتار قبلی آقایان یزدی و هاشمی در بالا “آلوده” بود ، یا دلیل “نگرانی کافی” در مورد چنین آلودگی را ذکر کرد. با این حال ، تمام مراجعی که او مرا به آنها ارجاع داد مواردی بودند که در آنها دادگاههای انگلیسی یا از اجرای قرارداد غیرقانونی خودداری کرده بودند ، حتی اگر در قانون مناسب آن (Kaufman v. Gerson) مانند قرارداد پرداخت رشوه (Lemenda) معتقد بودند. یا اقدامی برای بازیابی مبلغی که بیش از آن رشوه بوده است (نییار علیه دنتون وایلد ساپته [2010] نماینده قانون لوید (پروفسور نگ) 139).
42. من چندین بار از خانم دومان در جریان اظهاراتش پرسیدم که آیا او می گوید که اگر پرونده در یک دادگاه تجاری انگلیس مورد رسیدگی قرار گرفته باشد ، پرونده ای که آلوده باشد کافی خواهد بود تا چنین دادگاهی انگلیسی به این نتیجه برسد که قرارداد غیرقابل اجرا بود او در این مورد پاسخی به این س meال به من نداد ، اما فقط تأکید کرد که چنین دادگاهی به این نتیجه نمی رسد که داوران انجام داده اند ، که GSPC توسط فساد تهیه نشده است ، اما بدون هیچ توضیحی در مورد اینکه چرا باید چنین باشد موردی بوده است و چه شواهدی را نادیده گرفته ، سوء تعبیر کرده یا نادرست به کار گرفته اند. خانم دوهمان به نایار استناد کرد ، که در آن هامبلن ج به تلاش برای رشوه (پاراگراف 92) به عنوان “اقدامی که بیش از مقدماتی است که به قصد رشوه انجام شده است” اشاره کرد ، اما این هنوز در زمینه یافتن آن “اثبات” بود. پرداختی که به عنوان رشوه قانون مدنی در نظر گرفته شده است ، برای درگیر شدن اصل ex turpi causa کافی است. نیازی به تعیین هدف غیرقانونی نیست که به طور مثر انجام می شود. ” این اقدام هنوز برای بازیابی آن پرداخته بود ، بنابراین ex turpi causa اعمال شد ، و نه موردی که طبق یافته های داوران ، فعالیت های بالقوه فاسد به نتیجه نرسیده و اقدام برای اجرای یک قرارداد (به عنوان causa) که تحت تأثیر چنین اقداماتی قرار نگرفته است ، حتی اگر آنها اقدامات مقدماتی باشند.
43. تنها مراجعي كه دادگاه انگليس با خريد فساد ادعا كرده است در حالي كه خود قرارداد غيرقانوني نبوده است ، و توجه من توسط هر يك از وكلا جلب شده است ، Hurstanger Ltd v. Wilson [2007] 1 WLR 2351 ، آنجا بحث درباره ابطال پذیری در انتخاب مدیر اصلی که در آن کمیسیون مخفی وجود داشته است (بند 38 در Tuckey LJ) ، و به ویژه ، Honeywell International Middle East Ltd v. Meydan Group LLC [2014] 2 Lloyd’s Law Rep 133. در درخواست هانیول توسط یک طرف ، که در داوری شکست خورده بود ، برای اعتراض به اجرای حکم به عنوان مغایر با خط مشی عمومی انگلیس طبق بند 103 قانون 1996 ناموفق بود. به دلیل عدم وجود هرگونه شواهد جدید (که در ادامه به آنها اشاره خواهم کرد) ، شکست خورد ، اما همچنین شکست خورد زیرا رمزی J اظهارات طرفی را که به دنبال اجرای حکم بود و در برابر درخواست بخش 103 که (در 178) مقاومت کرده بود ، پذیرفت. :-

“حتی اگر ادعاهای میدان مبنی بر رشوه وجود داشته باشد ، به عنوان یک قانون انگلیسی ، منجر به مخالفت اجرای قانون با سیاست عمومی نمی شود. می گوید اصل وجود ندارد

قوانین انگلیس به این معنا که اجرای قراردادی که با رشوه تهیه شده است ، مغایر با سیاست عمومی انگلیس است. به نظر می رسد که باید بین اجرای قراردادهای ارتکاب کلاهبرداری یا رشوه و قراردادهایی که با رشوه تهیه شده اند تمایز قائل شد. در آن آمده است که در حالی که قراردادهای ارتشاء خلاف خط مشی عمومی است و اجرا نخواهد شد ، قراردادهایی که از طریق رشوه تهیه شده اند ، به موجب شرط امکان بازپرداخت مجدد ، توسط قانون انگلستان قابل فسخ خواهد بود. Honeywell در تصمیم گیری در پرونده Wilson v. Hurstanger متکی است … بنابراین ، به عنوان موضوع سیاست عمومی حقوق انگلستان ، دادگاه ها قراردادی را تهیه می کنند که با رشوه به شرط طرف بی گناه تهیه شده است ، در شرایط مناسب ، حق اجتناب از آن را دارد. قرارداد.”

44. رمزی ج به مدت طولانی مقامات را در نظر می گیرد و نتیجه می گیرد:

“185. از این رو ، در حالی که رشوه به وضوح مغایر با خط مشی عمومی انگلیس است و قراردادهای رشوه غیرقابل اجرا است ، به عنوان یک موضوع سیاست عمومی انگلستان ، قراردادهایی که با رشوه تهیه شده اند قابل اجرا نیستند. “

45. آقای پولاک اظهار می دارد که (i) رنگ آمیزی کافی نیست (ii) حتی در صورت یافتن قرارداد برای فساد ، هیچ مورد انگلیسی وجود ندارد که چنین قراردادی غیرقابل اجرا تشخیص داده شود. در بدترین حالت ، فقط در صورت استفاده از یک طرف قابل اجرا است ، و حتی در صورت لغو قرارداد ، همانطور که Ramsey J در Honeywell پیدا کرد ، که آقای پولاک معتقد است صحیح است ، زمانی فرا می رسد که دیگر نمی توان قرارداد بست. ابطال پذیر است ، که مطمئناً آقای پولک در این مورد اعمال می کند. او معتقد است که این امر باید در مواردی که رشوه فقط در تلاش بوده و/یا هیچ فایده ای نداشته باشد ، اعمال شود.
46. ​​در هر صورت آقای پولاک اظهار می دارد که دادگاه انگلیسی نباید در تصمیم داوران تحت s.68 که داوران به طور کامل این موقعیت را در نظر گرفته اند دخالت کند و به تصمیمی رسید که قرارداد غیرقابل اجرا نبوده و تهیه نشده است ، خواه با کلاهبرداری (همچنین در s.68) (2) (g)) ، یا ، در این مورد ، توسط فساد. او موردی مانند سلیمانی را تشخیص می دهد که در آن ، به دلیل رای داوران ، قراردادی که آنها اجرا کردند یک قرارداد غیرقانونی بود. در صورت عدم وجود چنین موردی ، و به ویژه در مواردی ، مانند اینجا ، پس از بررسی کامل شواهد ، دادگاه دریافت که هیچ قراردادی از طریق فساد انجام نشده است ، حتی اگر (بر خلاف ادعاهای وی) مفهوم سیاست عمومی انگلیس به چنین مواردی گسترش یابد. این دادگاه نمی تواند و نباید دخالت کند. او به سلیمانی علیه سلیمانی اشاره می کند ، جایی که بت دین قراردادی را در رابطه با تقسیم سود یک اقدام آشکار غیرقانونی اجرا کرده بود ، و والر LJ ، با صدور حکم دادگاه ، به این نتیجه رسید (در 794F و 800D) از خود جایزه می توان دریافت که قرارداد اساسی غیرقانونی بوده است. وی گفت: “بین منافع عمومی که احکام داوران باید مورد احترام قرار گیرند ، به منظور پایان دادن به دعاوی و منافع عمومی مبنی بر عدم اجرای قراردادهای غیرقانونی ، تنش وجود دارد”. بنابراین وی (در 800F) به این نتیجه رسید که “یک قاضی مجری ، در صورت وجود شواهد اولیه از یک طرف مبنی بر اینکه این حکم بر اساس یک قرارداد غیرقانونی است ، باید تا حدودی بیشتر تحقیق کند. آیا در طرف دیگر شواهدی بر خلاف آن وجود دارد؟ آیا داور صراحتا دریافته است که قرارداد اساسی غیرقانونی نبوده است؟ یا این که او به این نتیجه رسیده استنباط عادلانه ای است

نتیجه؟ آیا چیزی وجود دارد که نشان دهد داور در انجام چنین تحقیق ناتوان بوده است؟ آیا ممکن است تبانی یا بد اعتقادی وجود داشته باشد تا بتوان با وجود غیرقانونی بودن جایزه را دریافت کرد؟… قاضی باید تصمیم بگیرد که آیا ایمان و اعتبار کامل به رای داوران صحیح است یا خیر. تنها در صورتی که او در مرحله مقدماتی تصمیم بگیرد که نباید آن دوره را بگذراند ، لازم است که تحقیقات مفصل تری را در مورد موضوع غیرقانونی آغاز کند. “

آقای پولاک معتقد است که هیچ چیز در اینجا باعث نمی شود که دادگاه از استدلال و نتیجه گیری دقیق این داوران عقب بماند.

47. آقای پولاک همچنین توجه من را به تصمیم بعدی دادگاه تجدید نظر در Westacre Investments Inc جلب کرد (با تجدید نظر از حکم Colman J اشاره شده در بند 39 بالا ، که تأیید شد). در این مورد اکثریت دادگاه تجدیدنظر (Mantell LJ و Sir David Hirst) با والر LJ مخالف بودند و به ویژه با آنچه که بعنوان قسمتهای ناگهانی ارجاع شده توسط Waller LJ از قضاوت خود در سلیمانی توصیف شده بود ، مخالف بودند. من در قضاوت Mantell LJ (که سر دیوید هرست با آن موافقت کرد) متن مربوطه را در 316F-317B بیان کردم:-

“ارزیابی بسیار مهم است ، هم تصمیم اکثریت در داوری و هم حکم دادگاه فدرال سوئیس ، قانون سوئیس هم قانون مناسب قرارداد و هم قانون مهم داوری است و سوئیس ، مانند انگلستان ، عضویت در کنوانسیون نیویورک از خود جایزه مشخص است که رشوه یک موضوع اصلی بوده است. این ادعا مطرح ، سرگرم و رد شد. اگر ادعا رد نمی شد ، سیاست عمومی سوئیس و انگلیس از این نظر قابل تشخیص نبود. جدا از اختیارات ، در آن شرایط و بدون شواهد تازه ، من فکر می کردم که هیچ توجیهی برای امتناع از اجرای این جایزه وجود ندارد.
با این حال ، در قسمت قدامی که والر LJ از قضاوت در سلیمانی علیه سلیمانی [1999] QB نام برد. 785 ، 800 ، به نظر می رسد پیشنهاد شده است که هر زمان که “از طرفی شواهد اولیه ای وجود داشته باشد که نشان می دهد این جایزه بر اساس یک قرارداد غیرقانونی است” باید یک نوع تحقیقات اولیه آغاز شود. ” من با این مفهوم و حتی نگرانی های بیشتر در مورد کاربرد آن در عمل مشکل دارم ، اما در حال حاضر و با پذیرش غیرمنطقی دستورالعمل های ارائه شده ، به نظرم می رسد که چنین تحقیقات اولیه در شرایط مورد حاضر ناگزیر باید منجر به همان نتیجه ، یعنی اینکه تلاش برای بازگشایی حقایق باید رد شود. بنابراین با اشاره به معیارهایی که در مثال خود در سلیمانی علیه سلیمانی آورده شده است ، نتیجه گیری می کنم. اول ، شواهدی در دادگاه وجود داشت که نشان می داد این یک قرارداد تجاری مستقیم است. ثانیاً ، داوران به طور خاص دریافتند که قرارداد اساسی غیرقانونی نیست. ثالثاً ، هیچ چیز نشان دهنده عدم صلاحیت داوران نیست. سرانجام ، هیچ دلیلی برای مشکوک بودن به تبانی یا بد اعتقادی در دریافت جایزه وجود ندارد. به نظر من ، جدی بودن غیرقانونی بودن ادعایی که والر LJ به آن اهمیت می دهد ، عاملی نیست که باید در مرحله تصمیم گیری در مورد اینکه آیا یک تحقیق در مقیاس کامل انجام شود یا نه مورد توجه قرار گیرد. این چیزی است که باید به عنوان بخشی از تمرین متعادل کننده بین ملاحظات سیاست عمومی عمومی در مورد نهایی بودن و غیرقانونی بودن مورد توجه قرار گیرد که تنها در پاسخ به س secondال دوم قابل اجرا است ، در صورت بروز ، یعنی آیا باید این جایزه اجرا شود؟

48. به نظر من آنچه از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، اشاره Mantell LJ به عدم وجود هرگونه شواهد تازه است که ممکن است توجیهی برای امتناع از اجرای حکم باشد. همانطور که در پاراگراف 43 بالا گفتم ، این عامل برای رامسی جی در هانیول در 89 نیز مهم بود. همانطور که در بالا گفتم ، چنین شواهد جدیدی در اینجا وجود ندارد.
49. من به نتایج زیر می رسم:-

(1) سیاست عمومی انگلیس به گونه‌ای اعمال می‌شود که باعث می‌شود دادگاهی از اجرای قرارداد غیرقانونی خودداری کند، حتی اگر در قوانین خارجی مربوطه غیرقانونی نباشد، مانند قرارداد پرداخت رشوه. این قرارداد نمی‌تواند اجرا شود زیرا ex turpi causa haud oritur actio: از دلایل ننگین نمی‌توان اقدامی انجام داد. قرارداد عرضه که توسط داوران اجرا می‌شود، یک قرارداد غیرقانونی نبوده و نیست و همچنین انجام آن نیز به دلیل ننگین انجام نمی‌شود.

(2) هیچ خط مشی عمومی انگلیسی وجود ندارد که دادگاه را ملزم کند از اجرای قرارداد تهیه شده توسط رشوه خودداری کند. دادگاه ممکن است تصمیم بگیرد که قرارداد را به عنوان یکی از طرفین اجرا کند. این بدان معنا نیست که قرارداد به دلیل سیاست عمومی قابل اجرا نیست، بلکه تأثیر سیاست عمومی به قرارداد مربوط نمی‌شود، بلکه به رفتار یکی از طرفین مربوط می‌شود.
(3) مطمئناً هیچ سیاست عمومی انگلیسی برای امتناع از اجرای قراردادی که قبلاً وجود داشته است، و تحت تأثیر تلاش ناموفق رشوه قرار نمی‌گیرد، بر اساس چنین قراردادی، یا یک یا چند طرف در آن، وجود ندارد. ادعا می‌شود که با رفتار قبلی آلوده شده است. صدای آژیر خانم دومان، اشاره به کنوانسیون‌های بین المللی اخیر برای رشوه خواری غیرقانونی و افزایش قوانین برای جرم انگاری آن، جذاب است. اما معرفی مفهوم خدشه دار شدن قرارداد غیرقانونی، عدم اطمینان ایجاد می‌کند و در هر صورت استقلال طرفین را به طور کامل تضعیف می‌کند. ممکن است بسیاری از قراردادها وجود داشته باشد که قبل از آن رفتارهای نامطلوب در یک طرف یا هر دو صورت گرفته است – دروغ ، کلاهبرداری ، تهدید و حتی بدتر – اما دادگاه در قراردادی که این طرفین منعقد کرده اند دخالت نمی کند ، حتی اگر یک یا چند مورد از آنها طرفین مرتکب اعمال مجرمانه ای شده اند که می توانند تحت تعقیب قرار گیرند ، مگر اینکه خود قرارداد غیرقانونی و غیرقابل اجرا باشد ، یا یک یا چند مورد از طرفهای مزبور باعث ایجاد قرارداد شده باشد ، در این صورت ممکن است در صورت وجود یک طرف بی گناه قابل ابطال باشد. القاء شده.

(4) در هر صورت ، در این مورد ، نتیجه ای که داوران به آن رسیدند این بود که GSPC با رشوه ، پس از بررسی و شواهد کامل تهیه نشده است. دادگاه انگلیسی نباید در تصمیم داوران تحت s.68 یا s.103 مداخله کند ، بدون شواهد جدیدی که هیچ کدام از آنها وجود ندارد ، یا به جز در شرایط بسیار استثنایی ، که هیچ کدام از آنها وجود ندارد (Westacre در 316-7).

50. بر این اساس ، من نتیجه می گیرم که هیچ موفقیتی برای درخواست s.68 مدعی با اشاره به s.68 (2) (g) وجود ندارد و باید به عنوان غیرقابل استدلال رد شود.
51. بنابراین من مسائل 1 ، 2 ، 5 و 7 را به نفع متهمان حل می کنم و سایر مسائل در آن شرایط پیش نمی‌آید.

مدعیان امروز «کرسنت»، متهمان اصلی پرونده

انتهای پیام