آیا برای وداع با رمضان، اولویت با خواندن مناجات امام سجاد است؟
به گزارش انصاف نیوز، حجت الاسلام هادی سروش، استاد حوزه، در یادداشتی در آستانه‌ی پایان ماه مبارک رمضان نوشت:
در برخی از مجالس مهم تهران در مساجدی در طول ماه رمضان تا سحر دعای ابوحمزه ثمالی خوانده می‌شود و در یکی دو شب آخر ماه مجلسشان اختصاص دارد به دعای وداع ماه رمضان از صحیفه مبارک سجادیه.
در نوشتار کوتاه بیائیم و منصفانه ملاحظه کنیم آیا در پایان ماه مبارک ضرورت دیگری برای جدائی از ماه رمضان از دیدگاه دینی دیده می‌شود.
مناجات وداع ماه رمضان امام سجاد (ع) یک «مناجات عارفانه» است و به نص صریح روایات ائمه (ع) «عرفان» بعد از «شریعت» است، مراجعه به کافی باب کذب حدیث (8) بفرمائید که امام صادق (ع) صریحاً آنان که به دنبال عرفانیات رفته ولی از وظائف ضروری حلال و حرام الهی غافل‌اند را، تخطئه و راهشان را، باطل اعلام می‌کند!
بگذریم از اینکه در این سنخ مجالس که زعامت آن بدست برخی از مداحان است چقدر در پوشش دعا، سلیقه‌های جناحی و سیاسی را به خورد مستمعین خود می‌دهند!
ای کاش اگر بناست مناجاتی برپا شود برقراری چنین محافل عارفانه‌ای به زعامت اهل دل می‌بود، همانطوریکه در سالها و قرون گذشته اداره این محافل در مثل حرم حضرت عبدالعظیم بعهده علمای طراز اول تهران بود و در سالهای اخیر امثال آقا مجتبی تهرانی (ره) بود که روحی تازه به مستعدین افاده می‌فرمود، آن کجا و این کجا!!!
سیل قابل توجهی از جمعیت جوان و مذهبی جامعه، در روزهای پایانی ماه رمضان به این مجالس گسیل می‌شوند در حالیکه اگر سخن از تحمیل ذائقه خود به دین را نداشته باشیم و متن دین (قرآن و اهل بیت) را ببینیم، خبر دیگریست که حاکی، از وظیفه سنگین دیگری.
و آن وظیفه گرانسگ عبارت است از:
1)
به قبول بودن و قبول شدن اعمال رمضانیه باید فکر کرد که متأسفانه به آن نمی‌اندیشیم و البته که تفکّر در قبول بودن یا نبود اعمال رمضانیه وظیفه را سنگین می‌کند و صد البته که با ذائقه امروز عوامانه هماهنگ نیست، چون تلاش مضاعف در تکرار عمل و امتحان “خلوص” می‌طلبد.
این، همان سیره و روش حضرت امیر (ع) بود که به کثرت و تکرار عمل کوشا بود و وقتی پرسیدند چرا اینقدر عمل صالح را پشت عمل صالح انجام می‌دهی فرمود: «از قبول بودن اعمالم بی خبرم، تکرار می‌کنم تا شاید برخی از آن مورد قبول قرار گیرد». (الغارات 342)
در این زمینه چقدر کار جدی فکری و اخلاقی شده؟!
2)
«دوری از گناه» حقیقت دیگری باید بعد از ماه رمضان به آن توجه لازم داشت چرا که گرچه در یک ماه تمرین دوری از گناه شده اما بعد از ماه مبارک شیاطین آزاد میشوندو ناجوانمردانه به مومنان حمله ور می‌شوند، لذاست امام علی (ع) شرط قبول عمل را در تقوی معرفی فرمود. (ر.ک: کافی / 371 باب الطاعه) همان تقوی و دوری از معصیت که عمل قلیل را به عمل کثیر مبدّل می‌کند (ر.ک: کافی / 371 حدیث 7) پس مهم در انتها و پایان ماه رمضان بعد از توجه به «قبول عمل» توجه به «دوری از گناه» و تأثیر ماه مبارک بر نفوس است.
اهل معنا قبل از مناجات عارفانه به دوری از معصیت می‌اندیشند. لذا روایت شده وقتی حالات ملکوتی خضر مورد مشاهده و اعجاب موسی (ع) شد و پرسید از کجا به این مرتبه معرفتی رسیده‌ای؟ خضر پاسخ داد: «از دوری از معاصی»
3)
توجه داشتن به نقص خویش و یا نقصان اعمال خویش، این هم یکی از مهمات برای پایان دادن به ماه رمضان است. آیا در خروج از ماه رمضان متوجه نقص و کمبود در اعمال خود هستیم؟ در حالیکه این معنا در بحث “اخلاق و معرفت” بسیار مهم است، چرا که اگر چنین دیدگاهی در نفس آدمی نباشد به عمل خود مغرور گشته و اول بدبختی خواهد بود. چه زیبا امام کاظم (ع) از یکی مؤمنان بنی اسرائیل نقل ماجرا فرمود:
«که چهل سال عبادت پی در پی داشت تا قربانی کرد و از قضا قربانی او پذیرفته نشد و به خدای متعال عرض کرد: آنچه از تو صادر می‌شود نیک و نیکی است و آنچه از من صادر می‌شود گناه ونقص است. خدا به او خطاب فرمود: این چنین نگاه تو به نفس خویش از عبادت چهل ساله‌ات افضل است». (کافی/ 370)
در اینجاست که مرحوم عارف ملکی تبریزی می‌گوید: بعد از اتمام اعمال باید درحالتی بین خوف و رجاء باشیم که از طرفی خود را موفق دانسته ولی از طرفی دیگر از آن رو که در آن عالم عمل خالص و صادق می‌خواهند، چه بسا اصلاً عبادتی ثبت نشده باشد. (المراقبات / 154)
4)
در پایان ماه رمضان دستور رسمی دین خدا به مداومت بر اعمال انجام شده است، امام باقر (ع) فرمود: محبوب‌ترین اعمال در نزد حق تعالی آن عملی است که بر آن مداومت شود و در گذر ایام ترک نشود. (کافی/370)
رعایت بخشی از اعمال رمضانیه برای بعد از رمضان از مستحبات محسوب می‌شود، مانند دوری از پرخوری و پرخوابی، تا مناجات سحر و … امّا در این بین آنچه مهم است ادامه واجبات است که متأسفانه در پایان ماه رمضان کمتر گوشزد می‌شود، مثلاً اقامه نماز صبح یکی واجباتی است که با نوع زندگی امروزی مردمان و دیر خوابیدن‌ها منافات پیدا می‌کند. چه نیکوست در پایان رمضان مؤمنین با خود شرط و تعهد داشته باشند که مانند ماه رمضان هیچ گاه فیض نماز صبح از دستشان نرود و این امر ساده، بسیار بسیار مهم است. چرا که امام سجاد (ع) فرمود: اعبد الناس کسی که واجبات را بصورت مرتب انجام می‌دهد. (کافی/377)
بله اگر در انجام واجبات پی گیری لازم را داشته باشیم، آنگاه می‌توانیم دنبال ادامه مستحبات و انجام دستورالعمل‌های عبادی باشیم.
5)
با توجه به خطبه امام علی (ع) در روز عید فطر که مؤمنان بعد از پایان رمضان سخنان آن را می شنویدند قصه دیگری اهمیت‌اش جلوه گری می‌کند در حالی که ما از آن غافل هستیم.
و آن رعایت اخلاق در خانواده و رعایت حقوق در اجتماع است.
امام (ع) در خطبه نماز عید فطر به نقل شیخ صدوق در “من لایحضره الفقیه” فرمود:
«فطریه خود را بدهید و از نماز و زکات و حج و روزه و امر به معروف و نهی از منکر و نیز از احسان و مهربانی با خانواده و همسر غافل مشوید، و از کم فروشی و بد فروشی و حضور و یا تأیید حکم دادگاه غیر عادلانه دوری جوئید….»
ای وای بر ما که از «متن» به «حاشیه» رفته‌ایم! مجالس چند صد یا چند هزار نفری تشکیل داده و مناجات ابوحمزه و دعای وداع امام سجاد (ع) می‌خوانیم امّا از حقیقت دین نمی گوئیم و نمی‌شنویم!
ای عزیز، همان علی (ع) که محراب عبادت و دعای کمیل در حال سجده در خلوت خود دارد، همان علی (ع) وقتی در میان چندین هزار نفر لب به سخن می‌گشاید از رعایت حقوق همسر در خانه می‌گوید و از خوش رفتاری با زیردستان و رعایت عدالت در دادگاه، خطبه سرائی می‌فرماید.
ما کجا هستیم؟ واقعاً ما کجا هستیم؟
چقدر تفاوت بین «روز» هم مکان مهم شهری است که «شبانگاهان» در آن مراسم دعای ابو حمزه و دعا وداع برگزار می‌شود!
آیا تفاوت بین رفتار «روز» آدم‌های آن مکان که مشغول رفت و آمد و دادوستد هستند و آنانی که «شب» تا سحر به مجلس مناجات هجوم می‌آوردند نمی‌بینیم؟!
نمی گوئیم بیائیم دست از حاشیه‌ها برداریم و به متن دین توجه کنیم، که چه بسا تکفیرمان کنند! بلکه می گوئیم بیائیم اول توجه به «متن دین» داشته باشیم و بعد به «حاشیه دین» بچسبیم.
انتهای پیام
