تشکر به خاطر ایستادگی در «هجوم گروه فشار به خانه دانشجویان»

به گزارش انصاف نیوز، دکتر «مصطفی معین»، وزیر وقت علوم در زمانی که حمله به کوی دانشگاه در سال 78 اتفاق افتاد، در یادداشتی با عنوان «یک تشکر ویژه!» در اینستاگرام نوشت:

به مناسبت سالگرد ۱۸ تیرماه ، خاطره ای را از شادروان استاد مرتضی ممیز برایتان بازگو می کنم. در سال ۷۷ در دولت اصلاحات، با تلاش و پیگیری سفیر ایران در روسیه و با هماهنگی وزارت امور خارجه و بررسی و مطالعه ی خود ما در وزارت علوم، قرار شد یک قرارداد همکاری علمی و تکنولوژیک بین دو کشور به امضا برسد.

موضوع در مجلس دومای روسیه به تصویب رسید و دعوتنامه ی رسمی آن کشور ارسال شد. قرار بود که سفر در ماه های اول سال ۷۸ انجام شود که برخورد کرد با فاجعه ی کوی دانشگاه تهران و هجوم گروه های فشار به خانه و کاشانه ی دانشجویان و مسایل بعدی که می دانید!

به دلیل این بحران و پیآمدهای آن، علیرغم پیگیری طرف مقابل، سفر دو سه بار به تعویق افتاد و بالاخره به پائیز موکول شد. یکی دو روز قبل از سفر سخنگوی وزارت خارجه ی آمریکا خواستار عدم امضای قرارداد همکاری بین دو کشور شد که بلافاصله با واکنش اعتراض آمیز دولت روسیه مواجه شد.

سفر با همراهی چند تن از معاونان و مدیران مربوط انجام پذیرفت و قرارداد به امضای وزرای علوم و تکنولوژی دو کشور رسید، جلسات و بازدیدهایی هم از آکادمی علوم و برخی دانشگاه ها به عمل آمد. روز دوم یا سوم سفر، آقای دکتر صفری سفیر ما از بنده و هیات همراه برای ضیافت عصرانه ای در محل سفارت دعوت گرفت. در ضیافت متوجه شدیم که آقای «ممیز»، استاد پیش کسوت دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران و گرافیست نامدار کشورمان که برای برگزاری نمایشگاهی از آثار خود در مسکو بودند هم در برنامه ی ضیافت هستند.

چند دقیقه ای نگذشته بود که آقای دکتر «خانیکی» معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت به من گفتند که آقای ممیز درخواست دارند بیایند چند کلمه ای با شما صحبت کنند. من از گفتگو با ایشان استقبال کردم و استاد ممیز با لبخند و احترام ویژه ای جلو آمدند و گفتند: «آقای دکتر معین ما دانشگاهیان یک تشکر ویژه ای به شما بدهکار هستیم و آن به دلیل دفاع جانانه ای بود که با اعتراض خود در حادثه کوی دانشگاه تهران از حقوق دانشجویان و دانشگاهیان به عمل آوردید…».

بنده هم ضمن تشکر، توضیح دادم که استعفا و اعتراضم به آن ددمنشی و ظلمی که به دانشجو و دانشگاه رفته بود، تنها یک وظیفه ی اخلاقی و مدیریتی در جهت دفاع از مظلوم، رعایت حریم دانشگاه، آرام کردن دانشجویان و کنترل بحران بود و نه بیشتر!

متاسفانه در سال های بعد استاد ممیز در بستر بیماری افتادند و در بیمارستان به عیادت ایشان رفتم و آخرین تودیع هم در آذر سال ۸۴ در مراسم تشییع او در خانه ی هنرمندان ودر جمع همکاران و شاگردان سوگوارش بود!

«روحش شاد و یاد و خاطره اش گرامی»

انتهای پیام