جعفری چمازکتی: آقای زیدآبادی! آمریکا قابل اعتماد نیست

احمد جعفری چمازکتی طی یادداشتی در خبرآنلاین نوشت:
«امروز مطلبی را از جناب آقای ” احمد زید آبادی ” خواندم. نگارنده با اشاره به اقدامات اخیر آژانس و شخص رافائل گروسی، موضع گیری احساسی مسئولان کشور را باب میل اسرائیل، لابی طرفداران آمریکا و براندازان ارزیابی کرده بود.

ایشان در بخشی از نوشتار خود آرزو کرده است کاش وزیر خارجه ایران گوشی تلفن را بردارد و به همتای آمریکایی خود زنگ بزند و به او بگوید بیایید مشکلاتمان را در گفت و گوی مستقیم حل کنیم.
آقای زیدآبادی نگران تاب آوری مردم در بحبوحه تورمی است که دامنگیر کشور است و ادامه مناقشات میان ایران و آژانس ممکن است اهرمهای داخلی برای مهار تورم را ناکارامد کند.
بنده قصد تایید یا رد کلیت مسایل مطرح شده در مطلب متعلق به آقای زیدآبادی را ندارم. بسیاری از بخش های این مطلب ملموس و قابل پذیرش است بجز نتیجه گیری آقای زیدآبادی که حل مشکلات کشور را در دستان آمریکا می بیند.

آقای زیدآبادی! بنده پیش از این در باره مناسبات ایران و آمریکا به مانند شما فکر می کردم تا اینکه در سال 98 فرصتی دست داد تا به کشوری بروم که تحت اشغال یا قیمومیت آمریکا بود. من چهار ماه در افغانستان زندگی کردم و نتیجه دل بستن به آمریکایی ها را از نزدیک دیدم.
بر اساس معاهدات بین المللی حفظ جان و مال مردم کشور اشغال شده، وظیفه اشغاگران است. آمریکایی ها که به بهانه آزادی مردم افغانستان از تحجر طالبان، به این کشور لشکر کشیدند، زمانی که در زمین، مقابل جنگجویان طالبان متحمل خسارت می شدند، شبانه با هواپیماهایشان به روی غیرنظامیان بمب می ریختند و آنان را در تلی از خاک دفن می کردند.
از غارت منابع معدنی، سنگ های قیمتی و در آخر رها کردن همکاران افغان خود و فرار از این کشور و سپردن افغانستان به دست طالبان، کارنامه کشوری است که نشان داد قابل اعتماد نیست. در افغانستان شاهد بودم که آمریکا هیچ زبانی را نمی فهمد بجز زبان زور.

آقای زیدآبادی! آرزو کردید که آقای امیرعبدالهیان گوشی را بردارد و به آقای بلینکن زنگ بزند و خواستار مذاکره مستقیم با آمریکا شود. براستی چقدر زود مذاکرات آقای ظریف و کری را فراموش کردید؟ مگر برجام حاصل همان مذاکرات رودرو نبود؟ نتیجه چه شد؟
آقای زیدآبادی بر خلاف شما که برون رفت کشور از مشکلات را در پستوی آمریکا جستجو می کنید ، بنده بر این باورم که ما باید نگاهمان را متوجه مردممان کنیم. همان مردمی که پشت امام خود در هشت سال جنگ ایستادند.

مشروعیت و بالندگی نظام سیاسی کشور را نه در فراسوی مرزها که باید میان ملت ایران جستجو کرد.
با شما موافقم که این تورم و وضعیت معیشتی، در خور شان و نام ملت ایران نیست. تاریخ نشان داده است، وقتی فاصله ملت- دولت زیاد شد، بحران های کوچک و بزرگ در آن کشور دهان باز می کند.
وقتی فساد در اقتصاد کشوری رسوخ پیدا کند، دیوار اعتماد ملی، شکاف بر می دارد و انواع دشمنان خارجی از لای این شکاف ها رخنه می کنند.
بر این باورم که برگ برنده دوست و دشمن، در دستان مردم هر کشوری است. اگر میخواهیم در نظام بین الملل سربلند باشیم، باید قبل از هر چیزی به مردممان فکر کنیم و برای رفاه و آسایش آنان از هیچ کاری دریغ نکنیم.
کافی است مسیر را درست برویم. مردم باید نتیجه ملموس مبارزه با فساد، اختلاس، گرانفروشی و … را ببینند، آنوقت است که اعتماد از دست رفته بازمی گردد و پایه های اقتدار کشور ترمیم می شود.
آمریکا به کشورهای ضعیف رحم نمی کند، وقتی ملت را داشته باشیم ، قوی هستیم.»

انتهای پیام