هیلاری جنگ‌طلب | یادداشت «میکا زنکو» در فارن پالیسی
«میکا زنکو» از اعضای «شورای روابط خارجه» آمریکا در یادداشتی که وبسایت مجله «فارن پالیسی» منتشر کرده است به سوابق «هیلاری کلینتون» کاندیدای حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا پرداخته است و پیامدهای این سوابق در ریاست احتمالی او بر دولت آینده آمریکا را بررسی کرده است.
به گزارش شفقنا، ترجمه ی این یادداشت در پی می آید:
هرکس که در انتخابات روز ۸ نوامبر به ریاست جمهوری آمریکا انتخاب شود، از همان روز اول سروکارش با جنگ خواهد بود، و قدرت و استقلال کافی در اختیار خواهد داشت تا قدرت نمایی های آشوبگرانه، حملات پهپادی، عملیات های ویژه، و مداخلات نظامی فرساینده تر به راه اندازد. هم اکنون، روزی نیست که سخنگویان قوه اجرایی خبر از اعزام نیروهای نظامی ندهند، در اطلاعیه های مطبوعاتی می شنویم که تصمیم گرفته اند از جنگ های هوایی بی پایان «متحدان»ی همچون عربستان سعودی در مناطق همچون یمن حمایت کنند، و جلسات استماع گزارش صاحب نظران در کنگره اغلب ختم به این می شود که قانونگذاران دست به دامن فرماندهان شوند و خواهان اعزام نیروهای بیشتر و قوانین سهل و ساده تر در میدان جنگ شوند.
و احتمالا اکثر این موارد به مذاق «هیلاری کلینتون» خیلی خوش خواهد آمد.
بر خلاف «دانلد ترامپ» که مواضعش هر دم از این رو به آن رو می شود و ادعا می کند نقشه های «مخفیانه» برای شکست داعش دارد، «کلینتون» سابقه ای پر و پیمان دارد که بر اساس آن می توانیم مواضع احتمالی اش را ارزیابی کنیم. «کلینتون» با هر معیار معقولی که در نظر بگیرید، یک جنگ طلب است، اما یک جنگ طلب با ظرافت. هرچند او هرجا استفاده از زور را فکر بدی دانسته است با آن مخالفت کرده است، دائما از به راه انداختن جنگ های جدید و گسترش جنگ های قبلی حمایت کرده است.
این هفت موقعیت مهم را در نظر بگیرید که «کلینتون» باید در موردش تصمیم می گرفت آیا از بکارگیری نیروی نظامی آمریکا حمایت کند یا نه:
هائیتی: در سال ۱۹۹۴ «کلینتون» با مداخله در هائیتی برای تثبیت دولت «ژان-برتران آریستید» مخالفت کرد. همانطور که «تیلور برنچ» مورخ در خاطرات مصاحبه هایش با «بیل کلینتون» نقل می کند: «از بیل کلینتون پرسیدم هیلاری چه نظری دارد. او گفت هیلاری سراسیمگی برای تجاوز به هائیتی را دیوانگی می داند. به نظر هیلاری واکنش در مقابل فشار، فقدان گزینه های مختلف، حس در دام افتادن، و عملکرد ضعیف کارکنان بخش سیاست خارجه، نقاط ضعف بیل کلینتون بود». این ها قضاوت هوشیارانه ای بود که در ذهن همسر رییس جمهور وقت آمریکا وجود داشت، چنانچه گزینه هایی که فرماندهی ستاد مشترک جنوبی آمریکا در مقابل کلینتون گذاشته بود پشتوانه ی قوی نداشت و اغلب از نظر لجستیکی امکان اجرا نداشت. خوشبختانه، پس از آنکه «جیمی کارتر» واسطه شد و در یک توافق دقیقه نودی با «رائول سدراس» او را راضی به کناره گیری از قدرت کرد، دولت آمریکا از تجاوز به هائیتی با ۲۵هزار نیرو منصرف شد.
عراق: در سال ۲۰۰۲ که هیلاری کلینتون یکی از سناتورهای ایالت نیویورک بود، به مصوبه ی تنفیذ اجازه برای بکارگیری نیروی نظامی در عراق رأی مثبت داد. در بیانیه ای که به همراه رأی خود در صحن سنا ایراد کرد، مدعی شد هدف از مصوبه مذکور تضمین «قوی ترین جایگاه ممکن» برای «جورج و. بوش» «جهت رهبری کشور ما در سازمان ملل یا در جنگ» است، و این مصوبه قرار است به «صدام حسین» نشان دهد آمریکا یکپارچه و متحد است. پس از دفاع اولیه اش از این رأی، بعدا نظر خود را تغییر داد، یک بار اعلام کرد به نظرش «این رأی برای اعزام مجدد بازرسان بوده است»، بار دیگر گفت این رأی «بر اساس اطلاعات و پشت گرمی هایی بوده است که آن موقع در دست داشتم»، و آخر سر هم گفت «اعتماد به بوش یک اشتباه بود». یک بار هم در یک مناظره انتخاباتی در سال ۲۰۰۸ کلینتون رأی مثبت خود در سال ۲۰۰۲ را اینطور توجیه کرد که هدفش تسلیم اجباری طرف مقابل بوده است، و اعلام کرد «من به دیپلماسی قهرآمیز اعتقاد دارم». فارغ از اینکه دلایل یا دستاویزهای او برای آن رأی چه بود، جنگ عراق یک فاجعه سیاست خارجه و ژئوپلیتیک بود.
پاکستان: در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸، کلینتون بر سر حمله به اهداف القاعده درون پاکستان شدیدا با «باراک اوباما» که آن موقع سناتور بود به مخالفت برخاست. «اوباما» معتقد بود اگر «اطلاعات قابل پیگرد قانونی» در دست باشد، چنین حملاتی «حکم عقل سلیم» است. کلینتون به حملات موشکی در افغانستان در سال ۱۹۹۸ اشاره کرد که نتوانست باعث قتل «اسامه بن لادن» بشود و هشدار داد «باید نسبت به تمام پیامدها نهایت احتیاط را به خرج دهیم»، خصوصا نسبت به هر اقدامی که زرادخانه هسته ای پاکستان را بی ثبات کند. قدرت که به دست «اوباما» افتاد مجوز ۴۰۷ حمله پهپادی را در پاکستان صادر کرد، و ۳۰۸۹ نفر را به قتل رساند. نزدیک به ۳۰۰ مورد از این حملات در دورانی رخ داد که کلینتون وزیر امور خارجه بود، و در آن زمان دیپلمات های آمریکایی صرفا با یک یا دو مورد از این حملات مخالفت کردند. برای حمله به شبه نظامیان در پاکستان هرچقدر تردید در دل «کلینتون» بود، به محض اینکه پایش به منصب وزارت امور خارجه رسید همگی بر باد رفت.
افغانستان: در سال ۲۰۰۹، کلینتون از سه چهارم طرح افزایش نیرو در افغانستان حمایت کرد. در تابستان سال ۲۰۰۹ که سرلشگر «استنلی مک کریستال» فرمانده نیروهای آمریکایی در افغانستان خواستار چهار تیپ دیگر برای افزودن بر نیروهای نظامی آمریکایی شد، کلینتون با اعزام سه تیپ از چهار تیپ درخواستی موافقت کرد (تقریبا معادل ۳۰هزار نیرو). گفته می شود، «کلینتون اغلب حتی بیش از [رابرت] گیتس [وزیر دفاع] خواهان اعزام [نیرو] بود». اوباما سرانجام ۳۳هزار نیروی دیگر اعزام کرد. مشکل بتوان تعیین کرد چه منفعت سیاسی یا امنیتی ماندگاری از این افزایش نیروها در افغانستان بدست آمده است. بعلاوه، از ۱۱ سپتامبر تاکنون، بیش از سه چهارم تمام تلفات نیروهای آمریکایی در افغانستان در دوره ی چهار ساله ی پس از افزایش نیروها رخ داده است.
لیبی: در سال ۲۰۱۱، کلینتون از طرفداران سرسخت تغییر رژیم در لیبی بود (همانطور که ترامپ بود). الان کسی یادش نیست که یکی از اصلی ترین توجیهات او برای مداخله نظامی آمریکا در لیبی، جبران لطف متحدان آمریکا در زمان حمله به افغانستان بود. همانطور که در اواخر مارس ۲۰۱۱ اظهار داشت: «۱۰ سال پیش از متحدانمان، از متحدانمان در ناتو، درخواست کردیم همراه ما وارد افغانستان شوند. آنها در افغانستان حضور داشته اند، خیلی هایشان علی رغم اینکه مورد حمله قرار نگرفته بودند در این کشور حضور داشته اند… وقتی نوبت لیبی شد، بریتانیا، فرانسه، ایتالیا، و دیگر متحدان ما در ناتو از ما درخواست همراهی کردند. این مسئله واقعا در راستای منافع ملی شان بود». تحقیقات دانشگاهی نشان می دهد قدرت های بزرگ از آزادی عمل برخوردارند و می توانند از جنگهایی که دامنگیر متحدانشان شده است اجتناب کنند، اما متاسفانه دولت اوباما تصمیم به حمایت کامل از مداخله نظامی برای تغییر رژیم در لیبی گرفت، علی رغم اینکه در آن زمان مردم آمریکا را فریب دادند و گفتند هدفشان همراهی با متحدان نیست. اوباما به درستی عدم برنامه ریزی برای دوره ی پس از جنگ را «بزرگترین اشتباه» خود خواند و به درستی ماجرای لیبی را یک «دردسر» لقب داد.
اسامه بن لادن: در سال ۲۰۱۱، هیلاری کلینتون از حمله کماندوهای نیروی دریایی به آبوت آباد، پاکستان حمایت کرد؛ حمله ای که باعث قتل «اسامه بن لادن» شد، حتی با این وجود که کلینتون می دانست این اقدام احتمالا روابط دیپلماتیک با پاکستان را در کوتاه مدت مسموم خواهد کرد. به گفته «جو بایدن» معاون اول رییس جمهور آمریکا – که با این اقدام مخالف بود – تمام دیگر مقامات (از جمله خود کلینتون) بطور «نصفه نیمه» با این حمله موافق بودند. قبل از آنکه خبر قتل «بن لادن» منتشر شود، اوباما با «بیل کلینتون» (که در زمان ریاست جمهوری اش، سه مأموریت مخفیانه برای قتل بن لادن را امضا کرده بود) تماس گرفت تا به او خبر دهد بالاخره رهبر القاعده به قتل رسید. اوباما وقتی فهمید کلینتون بی خبر است به او گفت: «فکر می کردم هیلاری قبلا به شما گفته است». همانطور که «هیلاری کلینتون» بعدها در خاطراتش نوشت: «به من گفتند به هیچ کس این خبر را نگویم، بنابراین به هیچ کس نگفتم. بیل بعدا با من شوخی می کرد و می گفت: دیگر هیچ کس شک نخواهد کرد که تو آدم راز نگهداری هستی!»
سوریه: گفته می شود در سال ۲۰۱۲ هیلاری کلینتون – به همراه «دیوید پترائوس» رییس سی آی ای – طرح یک عملیات سرّی را به کاخ سفید پیشنهاد داد (که ظاهرا گسترده تر از طرحی بود که بعدا تصویب شد) و هدف از این طرح تأمین تسلیحات برای گروه های شورشیان سوری بود که در حال جنگ با دولت «بشار الاسد» بودند. اوباما با این طرح مخالفت کرد و دلیلش هم این بود که هیچ تضمینی نیست که این تسلیحات آخرش به دست چه کسانی خواهد رسید و تحلیلگران سی آی ای هم گفته اند این تسلیحات باعث تسریع «عمده ای» در سرنگونی اسد نخواهد شد. دشوار بتوان کارآمدی برنامه ی «سی آی ای» برای آموزش و تسلیح شورشیان را سنجید، و آن را با طرح های گسترده تر وزارت دفاع آمریکا مقایسه کرد، اما در حال حاضر چیزی از آن گروه های شورشی تحت حمایت آمریکا بر جای نمانده است.
فارغ از مداخلات نظامی خاص، کلینتون در دوران وزارتش از قدرت نمایی های قلدرمآبانه هم حمایت کرد. «مارک لندلر» خبرنگار نیویورک تایمز در یکی از گزارش هایش به یکی از جلسات بحث و نظر در کاخ سفید در ژوئیه ۲۰۱۰ می پردازد که موضوعش تغییر مسیر ناو هواپیمابر «جورج واشنگتن» و ورود آن به دریای زرد بود. «رابرت ویلارد» فرمانده نیروهای دریایی در اقیانوس آرام؛ «مایک مولن» رییس ستاد مشترک؛ و «رابرت گیتس» وزیر دفاع با این مانور خصمانه و تهاجمی موافقت کردند. «لندلر» می نویسد: «کلینتون سرسختانه از این مانور حمایت کرد.» اما اوباما این درخواست را رد کرد.
دست آخر اینکه، کلینتون در مقام یک غیر نظامی حضور نامعمولی در مجامع نظامی داشته است. وقتی سابقه ی شوهر او در سال ۱۹۹۳ را به یاد آوریم که در بدست گرفتن سکان ارتش با سختی روبرو بود، تجربه های نظامی هیلاری کلینتون باعث می شود این احتمال را در نظر بگیریم که چه بسا او آمادگی بسیار بیشتری برای حضور در منصب فرماندهی کل قوا خواهد داشت. هیلاری کلینتون در جایگاه همسر رییس جمهور منظما و در کنار مسئولان ارشد در جریان بحث های مربوط به مداخلات نظامی قرار داشت، از جمله بحث بر سر هائیتی، بوسنی، و افغانستان، و بعدا هم شش سال در کمیته نیروهای مسلح سنا و چهار سال در منصب وزارت امور خارجه خدمت کرد. او روابط نزدیکی هم با افسران نظامی بازنشسته برقرار کرده است، از جمله با ژنرال «جک کین» که معتقد است وضعیت اکثر کشورها را می توان با اعزام نیروهای زمینی و حملات هوایی آمریکا بهبود بخشید. همانطور که «باب وودوارد» در گزارشی از نشست این دو نفر در سال ۲۰۰۹ برای بحث درباره افزایش نیرو در افغانستان می نویسد: «کلینتون کین را سفت در آغوش گرفت، که باعث تعجب [ریچارد] هولبروک [فرستاده سیاسی آمریکا در افغانستان و پاکستان] شد، چون – قطعا می دانست – هیلاری به ندرت کسی را سفت و سخت بغل می کند».
من با تعدادی از افسران نظامی درباره کلینتون صحبت کرده ام. این افسران سابقا در اسلام آباد و کابل مستقر بودند و مرتبا از طریق ویدئو کنفرانس با کلینتون که وزیر امور خارجه بود در ارتباط بودند. همگی شان بر این نظر بودند که در بین حاضران در کنفرانس ها او آماده ترین فرد بود و همیشه تمام یادداشت ها و خلاصه کتابها را که از پیش برای او می فرستادند خوانده بود. آنها نقل می کردند کلینتون فهم عمیقی از اصول نظامی، کلمات مخفف پنتاگون، و قواعد برنامه ریزی نظامی دارد و پروایی نداشت که فرماندهان ارشد را تحت فشار بگذارد تا «روش کار» و «شرایط تحقق اهداف» یک مداخله نظامی را شفاف کنند.
چنانچه «هیلاری کلینتون» بر کاخ سفید مسلط شود، سکان هدایت ایالات متحده که تا پیش از این هم ۱۵ سال در حال جنگ بوده است بدست رییس جمهوری می افتد که شدیدا آگاه و وارد به مسائل نظامی است. صد البته، هیچ نمی دانیم او مجبور به رویارویی با چه بحران هایی در حوزه امنیت ملی خواهد شد. اما آنهایی که به او رای می دهند باید بدانند رویارویی او با چنین بحران هایی، حاصل از سابقه ای عریض و طویل در حمایت از آغاز مداخلات نظامی آمریکا و گسترش این مداخلات است.
انتهای پیام
