آقای رئیسی! چه کسانی «مردم» را «مأیوس» می‌کنند؟
حجت‌الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، پیرامون اظهارات رئیس دولت سیزدهم درباره‌ی ایجاد یأس در مردم نوشت:
آقای رئیسی در دیدار با مردم خراسان شمالی می‌گوید: «هر کس در مردم یأس و ناامیدی ایجاد کند، در جهت راهبرد دشمن حرکت کرده است».
سخن فوق کاملا حق و اصلی کلی و همیشگی است. همچنان که یأس از گشایش خدایی، کفر است (یوسف/87)؛ مأیوس کردن مردم از گشایش خدایی هم کفر است و مأیوس‌کننده، عامل شیطان درون و شیطان بیرون است؛ ولی در این راستا چند نکته قابل توجه است:
- قطعا سخنان انتقادی و هشدار‌آمیز چند فرد سیاسی یا روزنامه نگار و … که از اوضاع خطیر کشور آگاهی دارند و احساس خطر می‌کنند، یأسآور نیست بلکه هشدار دادنی است لازم و واجب.
- این هشدارها حتی اگر اشتباه یا خدای ناکرده از سر ناخیرخواهی هم باشد، باز هم به دلیل نداشتن تریبون عمومی و …؛ تأثیر چندانی در جامعه نخواهد داشت مگر اینکه مردم با گوشت و پوست خود، وارد بودن آنها و بی‌تأثیر بودن و ناشنیده شدن انتقادها توسط حاکمان را دریافته باشند! اما در مقابل، عملکرد ضعیف و ناتوان مسئولان هزاران بار در یأس آفرینی عمومی مؤثرتر است و کسی هم بدان اعتراضی ندارد!
- آقای رئیس جمهور؛ قبل از منتقدان، کسانی مردم را به یأس سوق داده و میدهند که ریشه‌های اصلی نابسامانی‌ها در کشور را شناسایی نکرده یا خود را نسبت به آنها، به غفلت زده‌اند از جمله:
الف. کسانی که «سالار بودن» مردم را گرفته و دخالت آنان در امور را به محاق برده‌اند. قرار بود قانون و مجریان ناشی از خواست دینی و انتخاب آزاد اکثریت قاطع مردم باشد حال آنکه «قانوگذاران» در انتخاباتی با شرکت اقلیت واجدان حق رأی و با رأی اقلیت شرکت کنندگان [اقلیت در اقلیت] انتخاب می‌شوند؛ جدای از اینکه در بسیاری از حوزه‌ها هم مجلس حق ورود و قانونگذاری ندارد و مجامع غیر انتخابی قانونگذاری می‌کنند!
ب. مجریان قانون از جمله رئیس‌جمهور که رأس قوه مجریه کشور است هم باید منتخب مردم باشد حال آن که امور به گونه‌ای سامان داده می‌شود که مردم در رأی خود تأثیری نمی‌یابند و از شرکت در انتخابات خودداری می‌ورزند و رئیس جمهور در انتخاباتی با شرکت اقلیت واجدان شرایط(48 درصد) و با رأی اقلیت رأی دهندگان(30 درصد) برگزیده می‌شود و هیئت دولتش هم با معرفی این رئیس جمهور و رأی آن مجلس انتخاب می‌شود! آن وقت چگونه مردم امیدوار باشند!
ج. قرار بود …
- آقای رئیس جمهور سال‌هاست ایران با تحریم ظالمانه سازمان ملل مواجه است. دولت قبل توانست با برجام آن را حل کند ولی به هر دلیل [که در جای خود شایسته تأمل است] آمریکا یک جانبه از برجام خارج شد و تحریم‌های یک جانبه‌ای وضع کرد که دنیا از ترس این «کدخدا»ی ظالم، آنها را اعمال کرده و ایران در تنگنای شدیدی واقع شده است. به علت محتاج بودن ایران در غالب مواد اولیه به خارج و به علت تحریم نفتی و ناتوانی ایران از فروش آزاد و آشکار نفت و به علت تحریم بانکی جهانی؛ ایران در شرایط بحرانی اقتصادی است به گونه‌ای که تورم خرداد امسال رکورد تورم چهل و چند ساله جمهوری اسلامی را شکسته است و این دولت بعد از یک سال از عمرش، هنوز نتوانسته برجام را معتبر ساخته و تحریم‌ها را بردارد لذا مردم هر روز شاهد موج سنگین و فراگیر گرانی کم‌سابقه‌اند و با این وجود سخن از «امید» گفتن، محلی از اعراب دارد؟
- آقای رئیسی؛ همان گونه که ناامید کردن ظلم است، امید واهی دادن و از دست‌دادن فرصت ها هم ظلم است. تا زمانی که کشور ما در تحریم‌های چند جانبه مذکور است، امید دادن به این که ما اقتصاد را به خارج وابسته نکرده‌ایم، به برجام چشم ندوخته‌ایم، و …، امید واهی دادن و از دست دادن فرصت و ظلم به مردم و نظام است.
- آقای رئیس جمهور؛ از عوامل مهم مأیوس سازی، ناتوانی مسئولان از شنیدن اعتراضات، اعتراف به خطا و پوزش خواهی صریح از آنان است. مثلا همین چند روز پیش شما نقل سخنی در حق فداکاری و تلاش طاقت‌فرسای کادر درمان در مقابله با ویروس منحوس کرونا جفا کردید و بعد از سه روز اعتراضات گسترده، بدون اعتراف صریح به خطا و بدون پوزش خواهی آشکار، فقط با یک قدردانی در صدد دلجویی بر‌آمدید حال آن که اعتراف صریح و پوزش‌خواهی آشکار شما هزاران بار بیشتر در دلجویی مؤثر بود و شما دریغ داشتید.
انتهای پیام
