کاسه زیر نیم کاسه حمایت از تاجزاده

علی دادخواه در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «کاسه زیر نیم کاسه حمایت از تاجزاده» نوشت:

سیل یادداشت ها، توئیت ها و موضع گیری ها را در حمایت تاج زاده می خوانم. بله! بزرگان تئوریک و پراتیکال (البته در حد چرخاندن قلم، فشردن دکمه کیبورد و لمس صفحه تاچ گوشی) در میان اصلاح طلبان به حمایت از او برخاسته اند. و دستگیری او را و فقط او را خطای محاسباتی دستگاه امنیتی کشور قلمداد می کنند.

از عمادالدین باقی تا عباس عبدی و حتی آن طرف تر علی مطهری، گاهی بسته و گاهی باز، هم از او حمایت می کنند. بله! هزینه دستگیری او را باید بالا برد‌. به‌قول آن بانوی بزرگوار در حصر “کاسه ای زیر نیم کاسه” دستگیری تاج زاده است.

ولی من در همین فاصله بین خطوط موضع گیری ها و خودنمایی امضای کارزارها و حمایت ها، چند ملاحظه درباره موضع گیری های اصلاح طلبان در باب دستگیری مصطفی تاج زاده و پروپاگاندای رسانه ای که به دستگیری او اعتراض می کند، دارم:

یکم، پرسش: اگر از میان ما سربازهای روز جمعه کسی دستگیر می شد این حجم از حمایت ها و پوشش های رسانه ای از سوی فعالین سیاسی اصلاح طلب انجام می شد؟ یا فقط دوستان محفلی مهم هستند و نه همه معترضین؟‌

دوم،‌ ملاحظه: در حقیقت اصلاحات‌چی‌ها علی رغم حرفهای زیبایی که عنوان کرده اند فراتر از مخالفین خود در عمل نرفته و نارضایتی عمومی زیادی را در دوره خود به‌بار آورده اند. ذات گرایی یا essentialism که ایشان در قالب آن می اندیشند نوعی هویت و یا identity خاصی را برای گروهی تعبیه کرده
و‌عملا نوعی خودی و غیرخودی لیبرالی را باب کرده است. در حالیکه ضد این مفهوم ذات گرایانه آن است که من به‌عنوان یک رهبر سیاسی مصلح سعی خواهم کرد به هر کسی یا گروهی که فکر می کنم به پروژه دموکراسی خواهانه من کمک خواهد کرد دست یاری داده و کنش او را به رسمیت می شناسم. و به ذات و جوهر او کاری ندارم. یعنی نوعی “دوستی” که هاناارنت در تقابل با “عشق ” بدنبال آن است.

سوم، پرسش و پاسخ: اردیبهشت ماه سال جاری سعید مدنی دستگیر شد، خب! چرا این حمایت ها و پروپاگاندای رسانه ای که پشت مصطفی تاج زاده است و از او چهره ای مقاوم، صبور و انقلابی می سازد پشت سعید مدنی درنیامد؟ چرا تاج زاده مهم تر از سعید مدنی ها قلمداد می شود؟ جواب در همان محفل گرایی است که اصلاحات چی ها دارند. برای همین هم هست وقتی بیژن عبدالکریمی می گوید از دانشگاه اخراج شده صدایی از دوستان شنیده نمی شود. چون عبدالکریمی اساسا متعلق به تفکر دیگری است .

چهارم، ملاحظه: در واقع من باید بین پوپولیست احمدی نژادی که سعی می کند توده هایی که تاکنون در عرصه عمومی سیاست دیده نشده و به اصطلاح “رکونایز” نشده اند، یعنی همان طبقاتی که در ادبیات انقلابی چپ گرایانه به “مستضعفین” معروف هستند، را کالکتیو کرده و در جهت منافعی نازل جهت بدهد و تفکرات لیبرالی آقای خاتمی که به نظر من، نوعی برداشت معرفت شناسانه ذات گرایانه از سیاست است تفکیک قائل شوم. هر چند هر دو در نتیجه کار عملا چیزی جز باز تولید قدرت و نحیف شدن فضای عمومی برای ما نداشته اند‌.

پنجم، ملاحظه و پرسش: ما به چه چیزی نیاز داریم؟ به زبانی تازه در سیاست که مبلغ “دوستی” باشد نه “شفقت”. دغدغه انسانیت داشته باشد ونه “کرامت‌”. و به‌دنبال عدالت باشد و‌ نه آزادی‌. وبرای همه اینها به کنشگران سیاسی مسئولیت شناسی احتیاج داریم که به‌دنبال تیپ سازی یا کاریزما سازی از افراد نباشند‌ و بجای خودی و غیرخودی کردن سعی در ایجاد یک گفتمان غیرخشونت زا و عدالت محور نمایند.

ششم: ملاحظه و تامل: ولی حالا با چه چیزی مواجه هستیم؟ یک دایکوتومی کاذب، دو گانه ای دروغین، که یکطرف آن مصطفی تاج زاده قرار دارد که “ارزشی” است و نماد اصلاحات عقلانی، شجاعانه و صبورانه. و طرف دیگر آن هر کسی که مخالف مشی جناب تاج زاده عمل می کند و فکر می کند: دوگانه ارزشی – برانداز. ما با چه چیزی مواجه هستیم؟ با تاج زاده ای که نقش قربانی دارد. ولی مویه کنندگان بر او، به هیج روی توضیح نمی دهند این نماد مقاومت، تواضع و شجاعت چرا خودش تنها بوده است؟ و چرا مشی او که حالا چنین و چنان می ستایند در بین آنها بروز و شیوع و طرفی و طرفداری نداشته است؟ و چرا حالا مهم شده است ؟

باری! من بسیار خواندم و کمتر درک کردم. در میان آن همه طرفداری و غمگساری از برای دستگیری مصطفی تاج زاده هیچ راه حلی، هیچ گفتمانی که سازنده باشد و پیش برنده ندیدم و نخواندم. که قرار هم نیست ببینم که در بر روی همان پاشنه سابق می گردد‌. که اصل بر شفقت سازی است نه اقناع سازی و گفتمان سازی. پیش از این خط مشی دوستان این بود: در شرایط حساس کنونی سازش کنید، اصلاحات را بعدا هم میشود انجام داد و این بار: سوگواری کنید، اصلاحات را …

انتهای پیام