توصیه‌های احمد پورنجاتی به رییس‌جمهور

به گزارش انصاف نیوز، احمد پورنجاتی، رییس کمیسیون فرهنگی مجلس ششم در نامه ای به رییس جمهور، نوشت:

جناب آقای دكتر حسن روحانی
رییس جمهوری محترم پس از “آن دو دوره”!
با سلام و احترام
بی مقدمه می روم سر اصل مطلب:

این نكته ها را كه می نویسم تنها و تنها برداشت ها و دیدگاه های شخصی من است به عنوان یكی از كوچك ترین شهروندان ایرانی، نه ربطی به جناح سیاسی خاصی دارد و نه به نمایندگی حتی از سوی همسر و فرزندان و دوستانم، كه نیاز به وكیل و قیم ندارند.

1 – خسته نباشید. دست مریزاد. سپاس از همه ی تلاش هاتان برای برگرداندن ” قطار اداره ی كشور” از شانه خاكی و پرتگاه های چپ اندر قیچی و قیقاج زدن های آنچنانی، به سوی ریل اصلی، هر چند نه با آن شتاب كه انتظار می رفت؛

2 – بی تعارف می گویم كه با وجود شناختم از تیپ شخصیتی و سابقه ی كاری تان در مسؤولیت های مختلف، به ویژه روحیه ی “گلی در گلخانه” كه در شما سراغ داشتم و بیشتر، اهل كارهای ستادی بودن و محفل نشینی در مركز پژوهش ها – نه در صحنه ی كارهای اجرایی – باور نمی كردم تا به این اندازه كه در این سه سال شاهد بودیم با امور اجرایی كشور، دست به گریبان شوید. البته ناگفته نماند كه بر اساس پاره ای نشانه ها كه از آن ها بی خبر نیستم، متاسفانه گاه همچنان آن تیپ شخصیتی و منش و روش “ستادی – محفل پژوهشی” در رابطه ی شما با همكارانتان در دولت نمود دارد. به قول فرنگی ها، خیلی “استیلیزه” نمی شود با مدیریت اجرایی رفتار كرد. وزیران شما خارج از جلسات دولت، می بایست خیلی آسان و سریع بتوانند برای مشورت یا طرح مشكلات یا برنامه ها یا رفع تداخل هاشان، با شما دیدار كنند.

3 – رویكرد ارتباطی شما با افكار عمومی، “خوب” شروع شد، “نامرتب و متوسط” ادامه یافت و این روزها متاسفانه “ضعیف و غیرمنسجم و انفعالی” شده است. برخلاف ایده ی درخشانی كه در نخستین گفتارتان پس از انتخابات مطرح كردید كه: “دوران مونولوگ به پایان رسیده” متاسفانه در عمل و به تدریج، به همین ورطه افتاده اید؛

4 – وعده های انتخاباتی تان را فراموش نكرده اید اما چون بسیاری از آن ها جامه ی عمل نپوشیده انگاری مصداق “حافظه ی شعری” آدم هایی شده است كه تنها به كار مشاعره شان می آید. چرا مورد به مورد در باره ی “چرایی” عملی نشدن آن ها توضیح نمی دهید؟ چرا اگر اكنون متوجه شده اید كه وعده ی خارج از حدود اختیارات قانونی یا بضاعت و توانمندی های خود و همكارانتان داده اید یا گرفتار موانعی خاص از جنس “فراقانون و از ما بهتران” بوده اید، شفاف به مردم نمی گویید و در موارد لازم، پوزش نمی خواهید؟!

5 – یكی از شایسته ترین صفات انسانی، قدر شناسی و سپاسگزاری از كسانی ست كه در بزنگاه نیاز به حمایت، بی دریغ، كمك كار و پای كار بوده اند. خودتان هم می دانید كه اگر پشتیبانی گسترده و البته هوشمندانه و سنجیده و درست جبهه ی اصلاح طلب و تحول خواه و بدنه ی اجتماعی گسترده ی آنان نمی بود، شما هم اكنون رییس جمهوری ایران نبودید. به هیچ وجه بحث طلبگاری و سهم خواهی مطرح نبوده و نیست اما اگر نشانه هایی از سوی مقابل باشد كه انگاری دولت “اعتدالی تدبیر و امید”، هم از آغاز و هم به ویژه از آستانه ی انتخابات مجلس دهم و در فرایندهای پس از آن اندك اندك دارد از این پهلو به “آن” پهلو می غلطد – سربسته می گویم – حق بدهید كه اندكی جای نگرانی و پرس و جو باشد.

6 – دیوانسالاری پیرامونی شما، یعنی “ستاد جناب رییس جمهوری محترم” از رییس دفتر و دستیار ویژه و مجمع الجزایر رسانه ای دولت، دستكم به گواهی كارنامه ی نه چندان موفق و متناسب با هدف هاتان، از آغاز كار همواره محل چون و چرا بوده است. برخی پیامدهایش را بارها و بارها در نقدهای دلسوزانه ی غیر رسانه ای و گاه رسانه ای، شنیده یا خوانده اید.

خاطره ای برایتان بگویم: سال 78 در دوره ی نخست ریاست جمهوری جناب آقای خاتمی، نامه ای به ایشان نوشتم و چند نكته را كه به گمانم اهمیت داشت مطرح كردم. یكی از آن ها در باره ی “ریاست دفتر رییس جمهوری” بود كه به رغم دوستی شخصی ام با جناب ابطحی، احساس می كردم به دلایل گوناگون برای این مسوولیت مناسب نیست. به برخی از ویژگی های لازم برای كسی كه عهده دار این مسؤولیت در كنار شخصیتی همچون خاتمی می شود ، اشاره كردم. نمی دانم از توجه آقای خاتمی به مفاد آن نامه بود یا دلایل و عوامل دیگر، اما خوشبختانه و به درستی، ایشان ریاست دفتر خود را به ” مهندس علی خاتمی” سپردند كه از قضا برخلاف تصور رایج، نه تنها موجب برداشت “فامیل گرایی” نشد بلكه “قواره ای متناسب” برای آن مسؤولیت را از خود ارائه داد.
شاید برایتان سخت باشد كه در یك چهارم نهایی دوره ی اول ریاست جمهوری تان، دست به تغییرات بزنید. اما، بزنید.

7 – حقیقت مطلب این است كه با ساختار سیاسی كنونی نظام و هرم قدرت و گرانیگاه فرایند تصمیم گیری به ویژه در امور راهبردی، “رابطه ی حسنه و اعتمادآمیز” میان رییس جمهوری به عنوان دومین مقام رسمی كشور با رهبری، نقش بسیار مهم و ضروری و سودمندی در پیشبرد امور كشور دارد. من به دیگران كاری ندارم اما راستش را بخواهید، یكی از نقطه قوت های شما را برای كاندیداتوری ریاست جمهوری دوره ی یازدهم، برخورداری از چنین ویژگی و موقعیتی می دانستم. می دانم كه تلاش برخی طیف های تندرو و محافل “حسود” همواره این بوده است كه این نقطه ی قوت شما را یا كمرنگ و یا به كلی نابود كنند. خودتان اما بیش از همه شایسته و بایسته است كه مراقب باشید.

8 – دسترسی سازمان یافته و منظم و هدفمند “اندیشه وران، كارشناسان، اهالی فرهنگ و هنر و رسانه و فناوری و استادان دانشگاه و پژوهشگران” به شما بسیار اندك و موسمی و تشریفاتی و شلم شورباست. وعده های غذایی تان را بر سفره ی مشترك با حضور صمیمی و راحت این جماعت، تنظیم كنید. گاه ممكن است از میان ده ها جمله، یك ایده ی تازه و مهم برآید.
برای این مجال، بس است دیگر.
با سینه ای سرشار از شور و امید و دلی آزرده از برخی كاستی ها و ناكارآمدی ها و كژ و كوژی ها و زبانی گشوده به انتقاد و سپاس از تلاش های بی دریغتان، این نوشته را به پایان می برم.
با فروتنی و دوستداری. 21/ مرداد / 95
كارمند بازنشسته : احمد پورنجاتی

انتهای پیام