اثبات «محبوبیت رهبری» با استناد به رفتار پوتین؟

حجت‌الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

در یادداشت “«محبوب ساختن» رهبری …” تصریح کردم: «رهبری در جامعه اسلامی باید مُطاع باشد و تا محبوب نباشد، مُطاع نمی‌گردد، پس هم خودش، هم منصوبانش و هم همه آحاد جامعه باید در محبوب ساختن او تلاش کنند. خود رهبری مقدم بر همه وظیفه دارد از این محبوبیت دفاع کند و گونه‌ای عمل کند که همه یا اکثریت قریب به اتفاق جامعه به خدمتگزاری او باور یابند و یقین کنند ایشان بیشتر از خود مردم خیر و مصلحتشان را می‌طلبد و برای آنان دل می‌سوزاند(کهف/6). منسوبان و منصوبان رهبری هم به طور طبیعی قولا و عملا به دفاع از ایشان سزاوارترند و رفتار و گفتارشان بیش از دیگران به رفعت یا تنزل رهبر کمک می‌کند و بدین جهت خداوند همسران پیامبر را هشدار می‌دهد که قبحشان دو عقاب و حسنشان دو ثواب دارد(احزاب/31-30) و امام سجاد(ع) فرمود ما به اجرا شدن این قانون در حقمان سزاوارتر از زنان پیامبر هستیم(البرهان، 4/441). عموم جامعه نیز وظیفه دارند با انجام وظیفه «النصیحة لائمة المسلمین»1/403)، خیرخواهانه در رفع عیب‌های رهبری با نقد و دادن راهکار، کوشا باشند و خوبی‌های او را نشر دهند تا رهبر جامعه دینی رفعت یابد و اوج گیرد.”

پیامبر هم از جانب خودش، اطرافیانش و آحاد جامعه حراست و حمایت شد تا محبوب شود و محبوبیتش به اوج برسد و رسید لذا در غدیر خم و قبل از معرفی و پیشنهاد امام علی برای رهبری سیاسی جامعه، از مردم پرسید: «ألست اولی بکم من انفسکم؟= آیا من دلسوزتر، متعهد‌تر و مصلحت‌اندیش‌تر به شما از خود شما نیستم؟» و همگی حاضران در آن جمع صدهزار نفری به اتفاق تصدیق کردند که «بله، ای رسول خدا تو به ما متعهد‌تر، دلسوزتر و مصلحت‌اندیش‌تر از خودمان هستی»(قرب الإسناد/57)

امروز هم این سه، مهم‌ترین نقش را در محبوب ساختن رهبری دارند ولی ظاهراً هر سه در انجام این وظیفه قصور یا تقصیر دارند. از جمله آقای حسینی خراسانی عضو اخیراً منصوب‌شده‌ی شورای نگهبان در بین الصلاتین جمعه در مصلای تبریز می‌گوید: «پوتین یکی از مدعیان ابر قدرتی جهان با رفتار و منش خود مثل دیگر سران دنیا مقابل رهبری جمهوری اسلامی ایران که سرشار از تقوا است، همچون کودکی دبستانی در برابر استادی مجرب و کار کشته، ادب، تواضع و فروتنی خاصی نشان داد که افتخاری برای ایران اسلامی است».

فرض کنیم برداشت ایشان مطابق با ظاهر رفتار آقای پوتین بوده و هیچ اغراق و زیاده‌گویی‌ در آن وجود ندارد، اما آیا می‌توان به این رفتار ظاهری بر عظمت شخصیت و محبوبیت رهبری استدلال کرد؟ پوتین خود را ابرقدرت‌ترین حاکم و کشورش را ابرقدرت‌ترین کشور دنیا می‌داند از این رو با زیر پا گذاشتن اصول مسلم جهانی در مورد رعایت حق همجواری و حق حاکمیت ملی کشوری دیگر، به خود اجازه می‌دهد به آن کشور تجاوز کند و آن را به خاک و خون بکشد و مخالفت ابرقدرت آمریکا و کشورهای قدرتمند اروپا هم برایش اهمیتی ندارد، حالا آیا او واقعا خود را در مقابل رهبر جمهوری اسلامی حقیر می‌بیند یا از باب کیاست، به آداب دیپلماتیک پایبندی نشان می‌دهد تا بتواند به اهدافش برسد؟

بر فرض که او خود را هم حقیر بپندارد، آیا این اسباب محبوبیت رهبری می‌شود؟ رهبری باید قبل از این که محبوب دیگران باشد، محبوب مردم خودش باشد. بنا بر این کاش مجموعه سه گانه فوق این قدر در بند تعریف و تمجید دیگران از رهبری نباشند و بکوشند زمینه محبوبیت واقعی و مردمی رهبری را فراهم کنند که آن هم با قبول کردن «سالاری مردم» و بازگشت به آنان، شنیدن سخنشان و شرکت دادنشان در امر حکومت، امکان‌پذیر است.

انتهای پیام