تخیلی نظری در ورای مخالفت با کنسرت ها در مشهد
به گزارش انصاف نیوز، یادداشت تلگرامی حمیدرضا جلایی پور، استاد جامعه شناسی دانشگاه تهران – با کمی تغییر ظاهری – در پی می آید:
۱) به نظر می رسد این رخداد های مشهد و مثلا این مخالفت های مستمر با برگزاری کنسرت ها، با این که ابتدا غیر قابل دفاع به نظر میرسد (و حتي برای بعضی از شاهدان در تهران طنز آمیز است) اما چون استمرار دارد می تواند بخشی از یک فکر و برنامه بزرگ‌تر و نشان دهنده‌ی یك سیاست‌گذاری بلند مدت باشد.
۲) باز به نظر میرسد یک جور پایتخت معنوی (برای کشوری که بین تهران و مشهد سرگردان است ) ساختن است. در اين رفت و برگشت تهران به عنوان نماد سیاست و بوروکراسی و تکنوکراسی مدرن است. ظاهرا شهر تهران چون شهر کوفه‌ی سکولاری شده كه در انتخابات ۹۴ این وصف را به صورت نمادی خیلی روشن نشان داده است (و قم هم آن طوري که باید و شاید صد در صد در كنترل گفتمان حاكم نیست) پس شهر مشهد که در فاصله‌گذاری از تهران دنيايي و مادي شده و از راه به در رفته، باید نقطه‌ی مقابل اين شهر باشد: يعني سمبل معنویت و وفاداری و نوعی از گفتمان مذهبي.
۳) در افق و در تحقق فضاي فوق دو چیز به نظر مهم میرسد: یکی «مدافع حرم» بودن است که مایه‌ی اصلی پیشبرد اهداف گفتماني مذكور در خاورمیانه است. تجسم این «حرم» در خود کشور ايران در شهر مقدس «مشهد» است و نه تهران. و با صداي بلند گفته مي شود هر كس كنسرت مي خواهد مي تواند از اين شهر برود.
۴) دوم این که گزینه‌های احتمالی مسوولیت عالی کشور در آینده — که اتفاقا ایدئولوژیک‌ترین و کاریزماتیک‌ترین گزینه‌ها برای همان جناح «مدافع حرمی» هستند، باید در این شهر تمهید شود.
۵) خلاصه به نظر میرسد شاید در «معنوی‌نمایی» و «عرفی‌زدایی» مشهد (در مقابل تهران) نکته‌هایی برای فهم دینامیسم پیچیده‌ی آینده سیاسی جامعه (در انتهای دهه‌ی چهارم پس از انقلاب) وجود داشته باشد.
انتهای پیام
