بازگشت سهیل محمودی!

مراسم پایانی نخستین جشنواره آواها و نواهای رضوی بعد از ظهر 22 مردادماه امسال در سالن همایش های برج میلاد تهران برگزار شد.

سپهر نصیحت­ گر در خبرگزاری فرهنگ رضوی گارش داد: ساعت اندکی از 17 گذشته بود و طبق روال عادی تاخیر برنامه ­ها سالن اصلی همایش میلاد در انتظار آغاز پایانی ترین بخش آواهای رضوی بود، نوایی که از چند روز پیش در شهر و برخی از شهرستان ­های تهران طنین ­انداز بود. با شروع رسمی برنامه توسط قاری قرآن، عاشقان درگاه رضوی با ذکر چاووش­ خوانی که دور تا دور سالن را گشته و ندای عاشقانه سر می­ دادند و مدام ذکرشان یا رضا بود هم نوا شدند.

در میان تمام اتفاقات ریز و درشت و ورود اساتید، هنرمندان و مسئولان فرهنگی برای لحظه­ ای تنها چهره­ و صدای دلنشین سهیل محمودی توجه حضار را به خود جلب کرده بود. چراکه در سال­های اخیر وقتی به مراسمی آن هم هنری می­رویم کم­تر سهیل محمودی دیده شده است. با شروع اجرای محمودی و معرفی اجمالی برنامه­ های جشن، نوای بی ­بدیل نقاره و طبال­ های حرم امام به گوش رسید.

پس از اجرای نقاره، با تقدیر از بهنام بیگی آهنگساز قطعه­ ی معروف «رضا..رضا» و سهیل محمودی شاعر این آهنگ، لحظاتی از این اثر هنری خاطره­ انگیز پخش شد. طنین رضا… رضا به طوری تمام صحنه را گرفته بود که هیچ یک از حاظران توان مقابله با اشک­ های بی ­اختیار را نداشتند.

با توجه به حضور اکثر مقامات وزرات ارشاد در سالن، جای خالی علی جنتی (وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی) بیشتر از همه به چشم می­ خورد، از این ­رو برزین ضرغامی (مدیرکل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان تهران) برای خواندن پیام جنتی به روی صحنه آمد.

در این پیام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با ابراز خرسندی از برگزاری چنین جشنواره­ای در ایران، نوشته بود: در طول 13دوره گذشته ­ی جشنواره امام رضا، هر سال بر جمع عاشقان آن امام و گستره جغرافیایی جشنواره افزوده شده و به بیشتر شهرها و برخی روستاهای کشور رسیده است، امسال نیز به یمن نیات پاک و خالصانه شما و تبرک عنوان دوره چهاردهم، این جشنواره گسترده ­تر و مسئولیت دست­ اندرکاران برگزاری آن در گوشه و کنار کشور سنگین­ تر شده است.

پس از قرائت کامل این متن نیز، برزین ضرغامی ادامه داد: امسال در جشنواره­ رضوی بیش از 250 اثر از 28 کشور مورد بررسی قرار گرفته که در این میان حدود 21 اثر پذیرفته شده­ اند؛ همچنین جوان­ترین ارسال کننده ­ی اثر به این جشنواره یک کودک 8 ساله بوده است، که جای بسی امیدواری و تقدیر دارد.

پس از فضای سرد سخنرانی­ ها و ایراد آمارها گوناگون که به اختصار ذکر شد، با حضور محمد اصفهانی بر روی صحنه مردم دوباره شور و حال دیگری گرفته و دست به تشویق این مرد میان ­سال موسیقی ایران بردند، از تمام رگ و پیِ ریز و درشت رفتارش مشخص بود که اهل سخنرانی و حرف زدن نیست، اما به احترام جمعی که مقابل چشمانش نشسته بودند، کلامی از دوران کودکی و عشق به صدای پدرش در حرم امام رضا به زبان گرفته و ندای کوتاهی از ولایت عشق را در گلو انداخت.
با تقدیر از محمد اصفهانی، علی مرادخانی (معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی) پشت تریبون ایستاده و مقداری از خاطرات و اقدامات مدیریتی خویش را بازگو کرد؛ او بود که می­ گفت «در حوزه موسیقی به عنوان هنر هویتی خودمان باید کارهای زیادی را انجام دهیم، از این­رو انتظار وجود دارد که جشنواره آواها و نواهای رضوی بتواند جایگزینی برای کارهایی باشد که در طول سال‌ها انجام دادیم و شاید کم­تر به دنبال نتایج آن بوده‌­ایم»، گویی که سی سال حوزه­ ی موسیقی را با جشنواره­ هایی چپ و راست مملو کرده و حال به دنبال نتیجه­ ای است از چیزی که کلا نیست و خاطره ­ای از هابیل علی ­اُف که برای اولین بار به گوشم می­ رسید، آن­ طور که مرادخانی تعریف می ­کرد، گویا علی­ اُف قبل از مرگش آرزوی دیدار حرم امام رضا(ع) و داشتن لقب مشهدی را پیش از اسم خود به دل داشته است.

با این حال جشنواره آواها و نواهای رضوی با هزار فراز و فرود در قالب آبرومند و غیر رقابتی فعالیت خود را پایان داد. داوران و دست­ اندرکاران این جشنواره در هنگام برنامه­ ریزی­ های مختلف و نشر فراخوان انتظار داشتند تا افراد و گروه­ های مختلفی از سراسر ایران و دنیا در این رقابت موسیقی مقامی حضور داشته باشند، اما همان­ طوری که کارشناسان امر معتقدند، فعالین موسیقی مقامی در کشور به نوعی کم­تر از تعداد انگشتان دو دست هستند.
همین چند روز پیش بود که حسام­ الدین سراج به عنوان داور این جشنواره انتخاب شد، اما پس از مدتی یعنی دو روز قبل از مراسم اختتامیه به خبرگزاری فرهنگ رضوی خبر داد: که به دلیل عدم شرکت گروه­های مختلف در این جشنواره تعداد شرکت­کنندگان فقط 12 گروه بوده و این گروه­ها اساتید موسیقی مقامی کشور هستند، با این حال می­ توان نتیجه گرفت که موسیقی مقامی در کشور علاوه بر این که رشدی نداشته بلکه به جوانان و نسل­ های جدید هم منتقل نشده است، با این حال، باز همین مرادخانی پشت تریبون می ایستد و همچنان می ­گوید که جشنواره آواها و نواهای رضوی نتیجه­ ای است برای کارهایی که انجام شده است.

محمدعلی کریمخانی و آریا عظیم­ نژاد همان کسانی بودند که باید تمام متن گزارش به آنها اختصاص می یافت.در واقع این جشن و همین جشنواره به نوعی بهانه­ ای بود برای دیدار با آن عاشق بی ­اختیار حضرت، با شور و حال خاطره ­­ای که سهیل محمودی از حضور کریمخانی در استودیوی 20 سال پیش شبکه دو سیما داشت، گوش هم ه­مان تیز و به گوش بود تا آواز بی­ بدیل «ای حرمت» را با صدای پر قدرت استاد بشنویم. تمام صندلی­ های سالن میلاد برای لحظه­ ای در سکوت چشم­گیر عاشقانه فرو رفت، حتی کودکانی که در طول مراسم کفر سهیل محمودی را درآورده بودند نیز ساکت شدند، کریم­خانی می­ خواند و ما گوش می­ دادیم، شگفت این لحظه­ ی ناتمام چنان در ذهن رسوخ کرده است که سخن از تقدیر و تجلیل های دیگر نمی توان به میان آورد.

انتهای پیام