(8) در آستانۀ فاجعۀ بزرگ

انصاف نیوز – سعید رضوی فقیه

واقعۀ عاشورا نمایش ارزشها و آرمانهای انسانی است. محتوای آن از قواعد معمول و اصول متعارف جامعه و سیاست فراتر است. حماسه‌ای است سوزناکتر از هر تراژدی. هر صحنه‌اش دنیایی است و هر لحظه‌اش یک تاریخ پرحادثه. هر چه در کربلا هست سرشت و طبیعتی سوزناک یافته و نماد بخشی از رنجها و مصائب تلخ و گزنده‌ای شده که بر کاروان کوچک اما باشکوه حسین رفته است. در کربلا نه تنها آدمیان که تقدیر تلخ مصیبت و رنج، بهرۀ زندگی ایشان است بلکه اسب و رودخانه و نخلستان و صحرا نیز طبیعتی سوزناک و اندوه‌آلود یافته‌اند. حتی تصور بسیط یک انگشتر یا پیراهن نیز کافی است تا رنجهایی را که خاندان پیامبر(ص) کشیده در خاطر زنده کند و اشک را از چشمان گُر گرفته سرازیر سازد و با آن هُرم سینه‌های سوخته را دمی آرامش دهد.

کربلا یک کهکشان کوچک است در قطعه‌ای از خاک زمین که در آن هفتاد و چند ستارۀ سرخ می‌درخشند و هر سال که هلال خونین محرم در آسمان خاطره‌ها می‌دمد یاد و خاطرۀ بزرگترین مصیبت تاریخ زنده می‌شود.

واقعۀ کربلا مصیبتی است که بزرگتر از آن در اسلام نیست. نه رحلت پیامبر گرامی اسلام(ص)، نه قتل کینه‌توزانۀ علی(ع) در محراب، نه نوشانیدن زهر خیانت به امام حسن(ع)، نه جنگهایی که در آنها مسلمانان تیغ را به خون هم سیراب کردند، نه بازی حکمیت و نه حوادث دوران بیست سالۀ خلافت معاویه که هر کدام مصیبتی بزرگ به شمار است؛ هیچکدام درعظمت مصیبت همترازعاشورا نبوده. عاشورا روزی بود که همۀ حقیقت به بدترین وضع ممکن در پای انتقامجویی کور آل امیه قربانی شد. مسیح آل محمد(ص) را که صلیب خویش از مدینه تا جلجتای کربلا به دوش کشیده بود، به ظلم گران کشتند. یحیای بنی هاشم را در پای هوسهای بدسرشتان ناپاک سر بریدند تا عطش سیری ناپذیر بنی امیه بر انتقام‌کشی از خاندان پیامبر(ص) کمی فروکش کند. عاملان جنایت اما سربازان غافل شام نبودند که روزی در صفین در برابر علی صف‌آرایی کردند بی آنکه او را و جایگاهش را در اسلام بشناسند. عاملان جنایت عاشورا همان لشگر شیعۀ علی بودند که با سپاه معاویه به جرم خروج بر امیرالمومنین جهاد می‌کردند، و اینک بر حسین فراز آمده‌اند تا افتخار کشتن شمار اندک یاران او و اسیر کردن چند خانوادۀ بی‌پناه را نصیب خود کنند. این لشگر از خیل همان مردمان مشتاقی فراهم آمده که به انگیزۀ نفرت از آل امیه نامه‌ها به حسین فرستادند و فرمانروایی او را التماس کردند و آمدنش را انتظار کشیدند و وعده دادند نعمان ابن بشیر را تا دروازه‌های دمشق تعقیب کنند و اساس خلافت نامشروع یزید را براندازند.

آنان که فرمان هجوم به خیمه‌های آل پیامبر(ص) را می‌دهند نمازگزاران مقدسی هستند که بام تا شام پنج بار به نبوت جد حسین(ع) گواهی می‌دهند و بر او و خاندانش درود می‌فرستند. کسانی دست به خون حسین(ع)  می‌آلایند که پنج سال در عهد خلافت علی چون نگین شرف از وی حراست و حمایت کرده‌اند. و بالاتر از همه آنکه اینک دست تعدی به حرم پیامبر(ص) دراز می‌کنند که بانگ اذانش سرزمین وسیع اسلام را فراگرفته است. در حالی که فقط پنجاه سال از رحلت پیامبر(ص) می‌گذرد و هنوز بسیارند کسانی که وی را به چشم دیده و سخنانش را از جمله در بارۀ حسین شنیده‌اند.

حسین(ع)  اما آمده است تا حجت را نه فقط بر کوفیان و نه حتی بر مردم روزگار خود بلکه بر تمام نسلها در همۀ عصرها تمام کند.

انتهای پیام