گیسوان زاگرس | حسین آخانی

حسین آخانی طی یادداشتی در خبرآنلاین نوشت: چند روز پیش اربعین حسینی بود. تاریخ نام و یاد حسین را به خاطر مظلومیتش هرگز از یاد نخواهد برد. در این روز میلیون ها ایرانی برای ژینای عزیز گریستند. او ماهی بود که سایه پروازش، ابری از اندوه بر فراز ایران و فرارتر از ایران ایجاد کرد. نام او و یاد او مانند هر مظلومی در تاریخ خواهد ماند.

در قرن بیست و یکم تنها کسانی به ارشاد نیاز دارند که کلید خزانه دستشان است. آنهایی که با وجود هزاران میلیارد دلار درآمدهای نفتی حتی نتوانستند یک‌ سیستم حمل و نقل عمومی برای کشور درست کنند تا وقت و سلامت مردم قربانی این ناتوانی و بی تدبیری ها نشود.

همین مسئولین دهها هزار میلیارد از درآمدهای کشور را در ساخت سد هایی چون گتوند و چم شیر در کوهی از نمک ساختند. اینها همانهایی هستند که فرزندانشان رفته اند در کانادا تا همچنان به کشور خدمت کنند!

آقای وزیر کشور: این سرزمین به اندازه کافی زخمی است. درد این سرزمین شال مهسا نیست. درد این سرزمین آبی است که دیگر نیست، جنگلی است که تراشیده شده است، زمینی است که فرو می نشیند، گرد و خاکی است که به حلقوم ما می رود، اخلاقی است که هر روز کم رنگتر می شود و از همه مهمتر امیدی است که هر روز رنگ‌ می بازد. درد امروز ما صدها هزار ایرانی است که با چشمانی اشک آلود ایران را ترک می کنند و یا برای سیر کردن شکمشان چه خفت و خواری ها را تحمل می کنند.

درد آور است که بعد از ۲۴ سال کار در دانشگاه تهران انگیزه ای برای تربیت دانشجو ندارم، چون اکثر آنهایی که تربیت کردیم از ایران رفتند. در همین یکسال که من منتظر پروژه باغ گیاهشناسی هستم سه نفر از همکارانم از ایران رفتند. هر چه به مسئولین می گویم تو به خدا کار را به تاخیر نیاندازید، بگذارید من چند متخصص را درگیر کنم، به گوششان نمی رود.

عزیزان، مسئولین، خردمندان و عاقلین: این کشور به تک‌تک مهسا ها نیاز دارد تا برای ژیناییش بکوشند. ما تحمل رفتن مهساها را نداریم. فرقی ندارد، چه به زیر خاک بروند، چه از ایران بروند و چه امیدشان کشته شود.

سال نود و پنج من و دانشجویانم به سفر علمی به جنگل ابر رفتیم. بعد که برگشتیم تهمتی به ما زدند که دو سال دانشگاه را درگیر کردند. من سکوت کردم و دردش را در سینه تحمل کردم. ولی خیلی از آن دانشجویان دیگر در ایران نیستند. بعدها فهمیدم حتی برادر آن دانشجویی که گزارش خلاف داده بود در آمریکاست!

ژینای گلم، مطمئنم که خاک مزار تو با اشک های مادر آنقدر آبیاری می شود که در آن گلهای قشنگ زاگرس خواهند رویید و با هر نسیمی خاطر گیسوانت را برای ایران زنده نگه خواهد داشت.

انتهای پیام