گفت‌وگو؛ پیش‌نیازِ وحدت، پیشران موفقیت
غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
وحدت، غنی سازی هسته های انسانی است به توان در افزایش یکدیگر. این مولفه است که هم به تالیف قلوب می پردازد و هم قوت قلب می شود برای آحاد به جمع رسیده و به اجتماع پیوسته. اگر سال های پیش، گفتن از وحدت و نوشتن از یکپارچگی، ضرورت بود، امسال، از اوجبِ واجبات است. پیشترها، نگاه، بیان محاسبه گرانه نتایج و ثمرات همگرایی بود اما امروز هم از این باید گفت و هم خسارت های نابودگر تفرقه را باید به یاد آورد. خسارت های آشکارِ آن را پیش چشم نهاد.
آتشی که از تفرقه بر می خیزد، یک طرف را نمی سوزاند بلکه همه را در خویش می گیرد و تازه اگر شانسی باشد برای ماندن، جز خاکستر برای نشستن پیدا نخواهد شد. این را همه‌مان بدانیم که ذات آتش سوزنده است. ذات اختلاف، ویرانگر است. چون در هم آمیزد و به قوه خشم و هیجان، ضریب بگیرد معلوم است چه نتایجی خواهد داشت هرچند جغرافیای آسیب پذیری برای ما نامعلوم باشد. محدود خواهد بود یا همه گیر خدا می داند اما خدا کند از محدود هم محدودتر باشد. البته کم هم در این ساحت زیاد است و زیاد باید گذاشت برای از میان برداشتن همین کم.
در وحدت هم باید به سنت الهی – نبوی از خود و نزدیکان خویش باید شروع کرد؛ “وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ” را در این حوزه هم می شود بازخواند و درس گرفت و به عمل درآورد. وحدت در خانه است که چنان توانی ایجاد می کند که هیچ دشمن بیرونی نمی تواند راهی از پیش ببرد. اما اگر در خانه، هرکس به سویی برود نه منفذ و پنجره که شاید در هم برای ورودِ بیگانه باز بماند.
باری، وحدت را باید از خانه به خانواده به عشیره به طایفه به محله به شهر به جامعه، به کشور گسترش داد و ملتِ به هم پیوسته و متحد را الگو کرد برای “امتِ متحد”. در این مسیر نیز، “گفتگو” به منزله پیش نیاز وحدت حتما باید مورد توجه قرار گیرد. در گفتگو هم باید به آداب و ادبیات آن التزام داشت به همان سبک و سیاقی که پیامبر اعظم و ائمه هدی بدان عمل و به عمل، تعلیم مان فرمودند. گفتگو بر پایه احترام متقابل و خالی از هر نوع شائبه تحقیر. همان که در مناظرات پیشوایان معصوم هم می خوانیم. هدف، روشن شدن واقعیت و اثبات حقیقت است نه پیروزی این و شکست آن. در اثبات حقیقت، پیروزی و موفقیت است که روزی همه می شود.
تفاوت گفتگو با ادب و آداب دینی با مناظرات سیاسی در همین نکته ظریف نهفته است. در گفتگوهای معرفتی، کسی بازنده نیست. با روشن شدن حق، همه برنده اند اما در مناظرات سیاسی، برد و باخت هایی رقم می خورد که نه تنها حقی اثبات نمی شود که باطلی دامن گیر جامعه می شود که تا آن دامن را نسوزاند، خاموش نمی گردد. امروز به گفتگو هایی نیاز داریم که همه برنده از پای میز برخیزند. راه روشن شود. راه روشن هم به وحدت ملی خواهد انجامید و پایه وحدت امت خواهد شد. ان‌شاءالله
انتهای پیام
