این خانم سخنگوی جدید حماس است

*****

* من اولین زن در دولت حماس نیستم. حماس حتی وزارت خانه ای برای امور زنان دارد که به کارگران و فعالان زن توجه می کند. اما تردیدی وجود ندارد که انتخاب یک زن به چنین مقامی گامی مثبت و مهم خواهد بود. برای من کار رسانه ای در غزه هم خیلی خطرناک بود وامنیت وجود نداشت،  حالا انتقال من از آن کار به این مقام مشکلات را بیشتر خواهد کرد. بخصوص که من یک مادر هستم و یک زن مطلقه که مانند سایر پناهندگان فلسطینی رنج بسیاری کشیده است.

* اول رد کردم. نه به این دلیل که یک مقام رسمی است. چون من عادت دارم پیوسته با صفحه تلویزیون ارتباط داشته باشم و با هیجان به دوربین نگاه کنم. آرزویم همیشه این بوده که بتوانم برنامه تهیه کنم اما  حالا ماموریت بزرگ تری به من واگذار شده است. با این حال غصه نمی خورم که کارم را ترک کرده ام و یک کار دیگر را به عنوان سخنگوی رسمی حماس پذیرفته ام.

* به لحاظ روحی یک ماه است که دارم روی خودم کار می کنم. به نسبت مهارت ها و توانمندی ها باید بگویم من یک خبرنگار هستم و سه سال است که کارم را جلوی دوربین انجام می دهم. بنابراین نیمه راه را آمده بودم. حالا خودم را آماده می کنم تا بتوانم دوره های سیاسی و دیپلماتیک ببینم، از قوانین بین المللی سردر آورم. همیشه خودم را در مراحل یاد گیری و تحقیق و مطالعه و خواندن احساس می کنم. البته باید دقیق باشم و بیشتر بر توافقنامه ها و بندهای قانونی تاکید کنم. از آنجایی که من به حماس وابسته نیستم باید ایدئولوژی این جنبش را خوب بشناسم تا بتوانم به عنوان سخنگوی آن حرف بزنم.

* من یک پناهنده فلسطینی هستم و زندگی من بخشی از زندگی ملت فلسطین است. من تصویر یک زن فلسطینی را با خود دارم. آیا این قیافه من نشان می دهد که من یک تروریست هستم؟ آیا اعتقاد دارید حماس وقتی از ملت خودش دفاع می کند می تواند تروریست باشد؟ حماس می خواهد از خودش دفاع کند، آیا این تروریسم است؟ قوانین  بین المللی به ما اجازه دفاع از خود را داده است. حال آنکه اسراییل نخستین مجرم است،‌ چون این حق را از ما می گیرد. چهره فلسطینی در جهان احتیاج به توضیح بیشتر دارد نه اینکه تغییر کند. من از هرکسی که تصور مخدوشی از فلسطینی ها دارد دعوت می کنم بیاید و در یک اردوگاه زندگی کند. رسانه های اسراییلی شبانه روز برای مخدوش کردن چهره فلسطینی ها تلاش می کنند. اما من به همه می گویم کسانی راست می گویند که صاحب حق هستند.

* قطعا. اما فقط این نیست که من زبان بلدم. غزه مشهور است به اینکه سطح آموزش در آن بالاست. ما کمتر کسی را در غزه داریم که سواد نداشته باشد. اما آموزش من در خارج بر درک من از فرهنگ اروپا تاثیر گذاشته است  وموجب شده تا بدانم چگونه باید یک پیام را داد و محتوای آن باید چه باشد. اگر به غرب نرفته بودم این آموزش را فرا نمی گرفتم. من امروزه به اسراییل به شکل دیگری می نگرم. از این زاویه که نگاه کنم دیگر خودم را به مواضع سیاسی پراکنده مشغول نمی کنم. من خودم موضع گیری خودم را دارم و هرگز جز به آنچه که ایمان دارم سخن نخواهم گفت.

* من به حماس یا هیچ گروه فلسطینی دیگر وابسته نیستم. من اعتقادی به احزاب ندارم،‌ ولی به همه احزاب فلسطینی احترام می گذارم. من یک فلسطینی آواره هستم  و تمام تلاشم اینکه مساله فلسطین را برای جهانیان توضیح دهم.

*‌فقط در صورتی که یک دولت آشتی ملی به وجود آید.

* دراین باره حرف های زیادی هست. لکن هرجا اختلافاتی باشد ما باید از سیاست های موجود تبعیت کنیم که برای همه یکسان است. رسانه های اسراییلی به همگان ثابت کرده اند که غیر واقعی عمل می کنند. بنابراین من این رسانه ها را به رسمیت نمی شناسم چون صرفا تلاش می کنند با قلب حقایق به شیوه های گوناگون اهداف خودشان را دنبال کنند.

*‌شاید بتوان عملکرد دولت حماس را از زوایای مختلف مورد ارزیابی قرار داد. طبعا عملکرد این دولت از ابتدا تا الان بهتر شده است،  چون مهارت کسب کرده. این جنبش از میدان جنگ به میدان سیاست آمده و طبعا زمانی طولانی می برد تا بتواند مهارت های لازم را بدست آورد و فن قانونگذاری را بیاموزد. برای مثال می بینید که هنوز توانمندی ها اندک است و خطاهای فردی بسیار،  بخصوص در حکومت داری. من درباره حماس به عنوان یک جنبش حرف نمی زنم. چون آنجا مساله مقاومت است و یک فراخوان گسترده. اعتراض ها و اعتصاب های فراوانی بخصوص در میدان سرباز گمنام بوده که شبیه به میدان التحریر برای ماست. چند روز پیش هم پلیس تظاهراتی را سرکوب کرد و این غیر قابل توجیه است. پیوسته این کارها را اینطور توجیه می کنند که اشتباهات فردی بوده است و این غیر قابل قبول است. مردم به نسبت به آزادی ها گلایه های زیادی دارند. آزادی در غزه محدود و مقید است.

* به اعتقاد من فرهنگ جامعه محدود کننده آزادی هاست. برای مثال دربرابر زنان فرصت هایی هست تا مقامات دولتی فراوانی را بدست آورند. سازمان انروا که وابسته به سازمان ملل متحد است چند مدیر زن دارد. ما در غزه 5 استان داریم که استاندارش زن است به استثنای مادر من که مدیر آموزش و پرورش رفح است. اما چرا در سایر جاها نیست؟ این دیگر ربطی به دولت ندارد، بلکه به فرهنگ یک جامعه ارتباط دارد. فرهنگ جوامع عربی مردسالار است و زنان را محدود می کند.

* بهانه شان این بود که از پلیس اجازه نگرفته اند. اما من مطمئن هستم که حماس با تظاهرات آنها  موافقت می کرد.

* من همیشه گفته ام که دلم می خواست در مصر زندگی می کردم. چون مصر تریبون هنر وادبیات و موسیقی و زندگی است. مصر مادر دنیاست. اما آنچه در رسانه های مصر اتفاق می افتد تاسف بار است. من به هیچ گروه و دسته ای وابسته نیستم. حتی « اخوان »ی  هم نیستم. اما به شدت اقداماتی را که علیه آنها اعمال می شود ازجمله بازداشت و سرکوب و آزار و اذیت رد می کنم. آرزو می کنم این اوضاع بهتر شود ولی نگرانم که همین طور باقی بماند. چون تظاهرات مخالفان همچنان استمرار دارد. من تقریبا شهری یا استانی را در مصر نمی بینم که در آن شعار « رابعه » را سر ندهند. نمی توانم این ها را کتمان کنم. من با هیچ نهادی اختلاف ندارم. ولی از یک منطق اخلاقی پیروی می کنم. شما اگر به کشورتان آسیب می رسانید من شما را رد می کنم.  اما اگر افکار واندیشه هایی دارید که به نفع دیگران و سازندگی کشور باشد من با شما موافق خواهم بود.

در روزهای ماه رمضان گذشته من نمی خوابیدم ، خبرها را دنبال می کردم و می گریستم. آیا کسانی که این کار را کرده بودند یهودی یا عرب بودند. آنچه در آن روزها در مصر اتفاق افتاد یک کودتای نظامی آشکار بود. نمی توان با وجود این خشونت ها بی طرف بود. من با خشونت های مصر از سوی هرکسی که باشد مخالفم. من زمان مرسی وقتی به مصر رفتم دیدم امنیت وجود ندارد. لباس شخصی ها بودند. اما یک نیروی پلیس هم نبود. من شخصا خوشم نمی آمد که مرسی به ریاست جمهوری برسد. شاید دولت حماس در غزه از این نظر با من اختلاف داشته باشد.

* چون خیلی سخت است که شما کسی را که اصلا در دولت نبوده بیاورید و او را نخست وزیر کنید. از آن گذشته آوردن عبدالفتاح السیسی به عنوان وزیر دفاع اشتباه بود. آیا مرسی تاریخ او و نحوه رشد و تکاملش برمبنای تفکرات جمال عبدالناصر را نمی دانست یا از شیوه نظامی او خبر نداشت؟

* تغییر در این زمان دشوار است. چون یک طرف عصبانی است یعنی رسانه های مصر. من خودم میزان این خشم و کینه را می بینم و اینکه چه قدر به صورتی غیر حرفه ای مخاطب را فریب می دهند. گویی در مصر یک نفر همه چیز را کنترل می کند. من از رسانه های مصر در دوران مرسی هم راضی نبودم که یک نمونه اش هم در کانال های تلویزیونی «‌الرحمه و الناس » اتفاق افتاد. برای من یک ژورنالیست برتر همان «‌باسم یوسف » است (کمدینی که هم علیه مرسی برنامه می ساخت و هم علیه نظامیان و چندی پیش برنامه اش متوقف شد) که من کارهایش را پیگیری می کنم. او آدم هوشمندی است و بسیار حرفه ای کار می کند.

منبع: المصری الیوم

انتهای پیام