نامه اعتراضی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌ها خطاب به وزیر علوم
نامه اعتراضی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌ها خطاب به وزیر علوم دولت سیزدهم را به نقل از وبسایت این تشکل دانشگاهی می‌خوانید:
به نام خدا
جناب آقای دکتر زلفی گل
وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری جمهوری اسلامی ایران
سلام علیکم؛
با کمال تاسف رخدادهای اخیر در حرم امن دانشگاه‌ها و تبدیل آن به فضایی امنیتی و ناامن، موجبات نگرانی جدی دانشگاهیان را فراهم آورده است که مسئولیت مستقیم آن متوجه مدیریت در حوزه بسیار پراهمیت و آینده‌ساز وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است.
نیک واقفید که یکی از اهداف بنیادین وزارت علوم، تحقیقات و فناوری حفظ و تحکیم آزادی علمی و استقلال دانشگاه‌ها، مراکز علمی و تحقیقاتی است ( بند “و” ماده ۱ قانون اهداف، وظایف و تشکیلات وزارت علوم، تحقیقات و فناوری). با این‌حال، استقلال این خاستگاه اصلی دانش، یعنی دانشگاه‌ها درنیمه دوم سال، درمرکز التهابی قرارگرفته که تبعاتش سراسر کشور را درنوردیده است. التهابی که با یک سؤال آغاز شد، اما در کمال تاسف به جای دریافت پاسخ باورپذیر از طریق وزارت متبوع، با سرکوب دانشجویان در دانشگاه‌ها و دانشکده‌های کشور مواجه شد و صحنه‌ای از مبارزه نابرابر در صحن مقدس مراکز آموزش عالی کشورگشود که دریک سو مأموران مسلح و در سویی دیگر جوانانی با دستان خالی قرارگرفتند، همانهاکه بناست فردای ایران را بسازند.
حمله ناباورانه افراد خودسر به دانشجویان شاغل به تحصیل در درون نگین دانشگاه‌های نخبه پرور کشور یعنی دانشگاه شریف و متعاقب آن هجوم خشونت بارشبانه به خوابگاه‌های دانشجویان در دانشگاه‌های معترض، تیراندازی غیرقانونی در صحن مقدس دانشگاه‌ها و متعاقب آن به خون کشیده شدن مظلومانه تعدادی از معترضین و داغدارشدن خانواده‌ها و همچنین زندانی شدن دانشجویانی که سینه فراخ کرده تا هزینه پرسشگری را با جان و آینده خود بپردازند، قلب و غرور دانشگاهیان را جریحه دار کرده و پرسشهایی را دراذهان قوت بخشیده که اگر پاسخ نیابند، استادان را در همراهی با دانشچویان معترض ناگزیر می سازد.
درکمال تأسف هنوز هم که با گذشت بیش از ۴۰ روز، اعتراضات و اعتصابات دانشجویان ادامه دارد، وزارت عتف به جای کمک گرفتن از دانشگاهیان متخصص و دلسوز و اهتمام به اقدامات مدبرانه و مشفقانه، به نیروهای امنیتی و بیگانه اجازه داده است تا شاید بتوانند با امنیتی کردن فضای دانشگاه ها و ایجاد رعب ازطریق برخورد فیزیکی با دانشجویان، گرفتن فیلم، ضبط کارت دانشجویی، دستگیری در سرویس ایاب و ذهاب دانشگاه‌ها، تشکیل پرونده انضباطی و … این اعتراضات را مهار نمایند. حتی به عینه شاهد هستیم تعداد قابل توجهی از دانشجویان معترض از ورود به خانه خود یعنی دانشگاه منع و یا تهدید به محرومیت از حق ادامه تحصیل شده اند، که خود واقف هستید همه اینها از مصادیق بارز نقض قانون اساسی هستند.
یادآور می‌شویم قانون اساسی به ویژه اصل ۲۳ تاکید داردکه «هیچ کس را نمی‌توان به صرف داشتن عقیده‌ای مورد تعرض و مواخذه قرار داد» و نیز اصل نهم قانون اساسی صراحتا اعلام می‌کند «در جمهوری اسلامی ایران هیچ مقامی حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور، آزادیهای مشروع را، هر چند با وضع قوانین و مقررات، سلب کند». بعلاوه، اصول ۲۰، ۲۲، ۳۰، ۳۶ و ۳۷ قانون اساسی، دولت را ملزم می‌سازد فارغ از نوع مذهب، مسلک و مرام سیاسی ضمن رفع تبعیضات ناروا، امکانات عادلانه را برای آحاد ملت ایجاد کرده و آنان را از همه حقوق انسانی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی برخوردار کند. به‌علاوه، به تجربه، مانند آنچه در ۷۸ و ۸۸ رخ داد و یا آنچه که امروز در سال ۱۴۰۱ شاهد آن هستیم، دریافته‌ایم که دیگر نمی‌توان با رعب، سرکوب و فرافکنی، ریشه مشکلات دانشگاه‌ها و ارتباط آنها با عوامل بیرونی، حل مشکل نمود.
بدیهی است که این همه خشونت در دانشگاه به عنوان نماد خردورزی (که اساسا” با خشونت به مثابه نماد جهالت بیگانه است وهیچ پیوندی با آن ندارد) روح را آزار می‌دهد و تمرکز دانشگاه برفعالیت اصلی خود را به انحراف می‌کشاند. ازاین رو از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری انتظار می‌رود تنها به نظاره ننشیند و متعهدانه متولی پاسداری از کیان امن و امان دانشگاه باشد.
از وزیر محترم علوم درخواست داریم بی‌پرده پاسخ دهند آیا گریزی از مرگ تدریجی استقلال دانشگاه‌ها نیست؟ آیا این سنگر از بیرون هدایت می‌شود و وزارت عتف نقشی در اداره دانشگاه‌ها ندارد و به همین دلیل، امکان صیانت از استقلال دانشگاه‌ها از عهده وزارت عتف خارج است؟ آیا وزیر عتف نمی‌خواهد و یا نمی‌تواند در برهه‌هایی اینچنین حساس، با تدبیر، مدارا و همدلی مانع کشاندن مطالبات به این نقطه شود؟ به علاوه، اعلام بفرمایند انتهای راه از نگاه وزارت عتف کجاست و راه برون رفت چیست؟
انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌های کشور باوردارد هنوز راه گفتگو کاملا” بسته نشده است، گفتگوی صادقانه و راستین، نه گفتگو در فضایی تبعیض آلود، که با خود ممانعت از ورود به دانشگاه و اخراج دانشجوی پرسشگر را در پی‌داشته باشد و نه نسخه‌های تسکینی و بلا اثر زودگذر، که، دانشجو زنده است و صداقت را حس می‌کند. از این رو، ضمن ابراز نگرانی از روند برخورد با دانشجویان معترض در صحن دانشگاه ها، از وزیر عتف، مطالبات خود را به شرح ذیل اعلام میداریم:
• به بازداشت و زندانی کردن دانشجویان معترض پایان دهد و فرزندانمان را بدون قید و شرط بلافاصله آزاد سازد.
• از پرونده‌های دانشجویان معترض رفع سوء پیشینه نماید و کلیه وثیقه‌های اخذ شده، حذف گردند.
• چند صدایی واعتراض مسالمت آمیز در دانشگاه‌ها را به رسمیت بشناسد.
• با ممانعت از ورود نیروهای امنیتی با لباس نظامی یا لباس شخصی، به دانشگاه‌ها حافظ استقلال دانشگاه‌ها باشد.
• به اندیشه‌ها مجال پرواز دهد و بخاطر داشته باشد اندیشه نه تنها در غل و زنجیر تولید نمی‌شود بلکه یا می پوسد، یا می‌میرد و یا راهی برای رهایی می‌یابد.
آینده هرکشوری، به خصوص ایران عزیز، به انسان‌های با اراده و دارای عزت نفس نیازمند است.
والسلام
انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌ها
چهاردهم آبان ۱۴۰۱
بیانیۀ انجمن اسلامی مدرّسین دانشگاه فردوسی مشهد در خصوص نحوۀ مواجهه با اعتراضات دانشجویی در پی می‌آید:
به نام خداوند جان و خرد
تداوم و گسترش اعتراضات در محیط دانشگاه و نحوۀ مواجهه با آن، انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه فردوسی مشهد را برآن داشت تا نکات دلسوزانهای را برای حفظ آرامش محیط دانشگاه و در جهت انجام رسالت دانشگاهی و اصلاحگرانۀ خویش، به مدیران و مسئولان دانشگاه متذکر شود؛ گرچه پیشتر (در بیانیه قبلی) بر برخی از آنها تأکید شده است؛ از جمله اینکه:
اولا دانشگاه میزان الحراره جامعه است و دانشجویان، سخنگویان صادق جامعه هستند و لذا پرسشها، انتقادها و شک و تردیدهای آنان نیز بازتابی از خواسته های اجتماعی است که باید به درستی صدای آنان را شنید؛
ثانیا دانشگاه مهمترین نهاد برای گفتگوست و از توانایی و امکانات کافی برای تحلیل عمیق و همه جانبه مسائل اجتماعی از جمله اعتراضات اخیر برخوردار است و گفتگوهای سازنده با دانشجویان معترض و صورتبندی دقیق مطالبات آنان برای امن نگهداشتن محیط داخل دانشگاه میسّر است و نیازی به مداخله نیروهای بیرونی وجود ندارد، و چه بسا این مداخلهها مخلّ آرامش و مضرّ به حال دانشگاه است؛
ثالثا اعتراض یک حق قانونی برای همه است و وظیفه دانشگاه است با بهره گیری از انواع ظرفیتهای اداری و همکاری نیروهای درون دانشگاهی بویژه تشکّلهای دانشجویی، تشکّلهای هیأت علمی و سایر گروههای مرجع دانشگاه از حرکتهای اعتراضی دانشجویان صیانت کرده و از هرگونه اعمال خشونتی قویا جلوگیری نماید؛
رابعا اعتراض‌های جاری در انواع محرومیتها، محدودیتها و سلب آزادیها، تبعیضها و بی عدالتیها ریشه دارد و مادامی که برای رفع آنها اقدام مناسبی انجام نشود و پاسخ مناسب به مطالبات داده نشود، نارضایتی بر هم انباشته خواهد شد و به تبع آن، اعتراضات به اشکال مختلف تداوم پیدا خواهد کرد. ضمن آنکه پاسخگویی نامناسب به مطالبات و استفاده از روشهای قهری برای کنترل اعتراضات، مردم و حاکمیت را در چرخهای فروبسته از خشونت گرفتار خواهد کرد و به هر دو، آسیب خواهد رساند.
متاسفانه شیوۀ مواجهه با اعتراضات در چند هفتۀ اخیر نشان می‌دهد مسئولان کشور با غفلت از ریشه‌های اجتماعی اعتراضات جاری و تقلیل آن به مداخله دولتهای متخاصم، راهبرد مناسب و مؤثری برای پاسخگوئی به مطالبات اتخاذ نکردهاند. اتخاذ این راهبرد در محیط دانشگاه (راهبرد امنیتی و انضباطی با معترضین) نه تنها کمکی به حل این منازعه و فروکش کردن اعتراضات نمیکند بلکه باعث تشدید آن در دانشگاه می گردد. بر این اساس این انجمن مجددا تأکید می کند:
۱- توسل به ابزارهای تهدید و ارعاب در مواجهه با دانشجویان معترض، اعم از اتخاذ تصمیمات آنی و شدید کمیته انضباطی، تعلیق و محرومیت دانشجویان از تحصیل، منع ورود برخی دانشجویان به دانشگاه، احضار دانشجویان، عدم رعایت بیطرفی درحل منازعه، حضور غیرعادی نیروهای حراست و بعضا برخورد خشن با دانشجویان، حضور نیروهایی در دانشگاه که شائبه دانشگاهی نبودن آنها جدّی است و … نه تنها کمکی به کاهش اعتراضات نمی کند، بلکه موج جدیدی از التهابات دانشجویی و دور باطل شدت عمل و برخوردهای قهرآمیز را به دنبال خواهد داشت.
۲- همانگونه که سیاست یکدست کردن حاکمیت نتوانسته به حل مشکلات سیاسی، اقتصادی و بین المللی کشور کمک کند بلکه به تشدید و تعمیق مشکلات انجامیده، اقدام دانشگاه در یکدست کردن تمام مراکز تصمیمگیری خود بویژه کمیته ها و هیأت های انضباطی و انتظامی، اقدامی دور از تدبیر و خرد دانشگاهی است و توان حل منازعه را در دانشگاه بشدت کاهش خواهد داد. ناتوانی در حل منازعات دروندانشگاهی و تاثیرپذیری مدیریت دانشگاه از نیروهای بیرونی، علاوه بر اینکه زمینه را برای تحمیل انواع فشارها بر معترضین فراهم می کند ، سبب تشدید تعارضات و اعتراضات درونی دانشگاه نیز خواهد گردید.
این انجمن ضمن تأکید بر به رسمیت شناختن حق اعتراض مسالمت آمیز، مخالفت شدید با برخوردهای امنیتی و انضباطی با معترضین و تاکید بر آزادی فوری دانشجویان زندانی، آمادگی خود را برای تدارک انواع گفتگوهای آزاداندیشانه با دانشجویان و اعضای هیات علمی دانشگاه در جهت تبیین علمی ریشه های اعتراضات و ارائه راهکارها، صورت بندی مطالبات و روشهای مسالمت آمیز حل منازعه در دانشگاه، اعلام می دارد.
انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه فردوسی مشهد
دهم آبان ۱۴۰۱
انتهای پیام
