جای اقتصاددان برجسته، داود سوری در زندان نیست
محمدصادق جنان‌صفت در جهان صنعت نوشت:
اگر راهبرد جمع‌آوری امضا برای درخواست از مقام‌های سیاسی و قضایی برای آزادی دکتر «داود سوری» اقتصاددان برجسته ایرانی به همه دوستداران اقتصاد سیاسی به درستی اطلاع‌رسانی می‌شد دست‌کم شمار قابل اعتنایی از روزنامه‌نگاران اقتصادی از جمله نگارنده پای این بیانیه را امضا می‌کردند. دقت در اسامی اقتصاددانانی که برای آزادی این اقتصاددان امضای خود را پای بیانیه گذاشته‌اند، نشان‌دهنده ارزش و ارجمندی داود سوری برای جامعه اقتصاددانان با هر گرایش سیاسی و تخصص و اندیشه اقتصادی است. نام‌های بزرگی پای این بیانیه است و شمار قابل اعتنایی از روزنامه‌نگاران نیز خواستار آزادی وی شده‌اند. واقعیت این است که جای دکتر داود سوری که یکی از دلسوزترین و آگاه‌ترین اقتصاددانان ایرانی است که سال‌های طولانی روی فقرزدایی متمرکز شده، زندان نیست بلکه در محلی است که باید به دولت‌ها کمک کند تا اگر واقعا قرار است فقرزدایی شود، از دانش و دانسته‌های وی بهره‌برداری کنند.
به داوری دکتر سوری در گفت‌وگو با نگارنده در سال ۱۳۹۷ درباره سرچشمه‌های فقر دقت کنید: «یکی از دلایل اصلی رشد فقر و تهیدستی و افزایش نابرابری در جوامع از جمله جامعه ایرانی به سیاست‌های اقتصادی برمی‌گردد که از طرف دولت‌ها تدوین و اجرا می‌شوند.
سیاست‌های اقتصادی در ایران گونه‌ای است که گروهی از شهروندان ایرانی که تنها منبع درآمدشان فروش نیروی کار است از محل فروش این منبع اصلی درآمد خود به میزان کافی درآمد کسب نمی‌کنند. سیاست‌های اقتصادی در ایران که برآیند تصمیم‌های سیاسی و اقتصادی مردان دولتی است گونه‌ای سامان داده شده که نرخ بیکاری در ایران بالا است. با وجود سرمایه‌گذاری‌های انجام شده در ایران اما نرخ بیکاری نسبت به میانگین نرخ بیکاری در کشورهای دیگر بالاست و دو ویژگی دارد که آن را از سایر جوامع متمایز می‌کند؛ یک ویژگی این است که سهم بیکاران تحصیلکرده در کل بیکاران عدد بالایی است. دیگر اینکه نرخ بیکاری اعلام‌شده در ایران آشکار است و نرخ بیکاری پنهان بسیار بالاتر از این عدد است. به همین دلیل است که سهم فقرای ایرانی که شاغل هستند از کل فقرا بالا است. این افراد با وجودی که کار دارند و شاغل به‌حساب می‌آیند اما به دلیل اینکه از محل فروش نیروی کار درآمد بالایی که با رشد هزینه‌ها سازگار و هم‌اندازه باشد، ندارند فقیر به‌حساب می‌آیند.»
آیا اگر یک اقتصاددان با ده‌ها سال کار پژوهشی درباره دلایل رشد فقر در ایران و نیز راهکارهای فقرزدایی به برخی از نارسایی‌ها اعتراض کند، باید به حبس برود؟ مدیران ارشد سیاسی و قضایی ایران فقط اگر کارنامه پژوهشی و مرام و شناخت این استاد برجسته اقتصاد را می‌شناختند و انصاف بیشتری به خرج داده و او را با وزیر پیشین و وزیر امروز وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی از نظر ژرفای دانش و بینش و آگاهی‌ها برای کاهش فقر مقایسه می‌کردند، همین امروز او را آزاد می‌کردند.
انتهای پیام
