عمامه‌پرانی‌های بی حساب و بی حاصل!

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

می گفتند، اولین صدا که بلند شود و اولین عمامه که بیفتد، سرها خواهد افتاد. می گفتند نمی دانید مردم چه کینه ای از روحانی جماعت دارند که چه خواهند کرد. از بس گفته بودند، باورشان شده بود و ما هم به هراس از واقعه ای چنان بودیم. اما صدا بلند شد، به تکرار هم رسید. هیجان زدگانی عمامه هم از سر چند روحانی انداختند اما نه تنها موجی راه نیفتاد علیه روحانیت که حباب بودن آن خیال هم با ترکیدن آن آشکار شد. اگر دخترکی، پسرکی، گرفتار هیجان، چنین کرد، یا از سوی همان روحانی با نگاه مهربان بدرقه و یا توسط دیگرمردم یک مقدار توجیه عملی شد. عملا اتفاقی نیفتاد. اتفاقا خیلی خوب شد این ماجرا را هم آزمودند تا عیار ادعای شان معلوم شود. اینان که تک کلیپ ها را مدام در فضای مجازی منتشر می کنند به این مسئله باید توجه کنند که  در کل کشور چند عمامه از سر روحانیان کوچه و بازار – و نه مسئولان – برداشتند؟ ما چند ده هزار روحانی داریم که هر روز در کوچه و خیابان در آمد و شد هستند. اگر تعدادشان را در این روزهای پر هیاهو ضرب کنیم و باز به تعداد آمد و شد هم ضرب کنیم، به عدد چند میلیونی آمد و شد خواهیم رسید آن وقت خواهیم دید که نسبت به این حضور پر شمار روحانیان در جامعه، چه کسر غیر قابل اعتنایی است این تعداد بسیاراند که عمامه پرانی ها. در این میدان هم مثل میدان کشف حجاب، شکست خوردند. پیروزی سندی است که باید به نام مردم نوشت. به نام ایمان مردم و الّا برخی از مسئولان که  در باره شان چیزی نگوئیم بهتر است. واقعی ترین نگاه را در این میان حجت الاسلام محمد مطهری، فرزند شهید مطهری بدان تصریح کرده است که؛ “عمامه‌پرانان واقعی کسانی‌اند که با تفکر امنیتی، رسالت روحانیت را تملق‌گویی از نظام می‌دانند.” حال آنکه تکلیف نهاد روحانیت، نظارت و هدایت و امر به معروف و نهی از منکر است که بهترین شیوه یاری نظام است. وقتی در رسانه ها  روحانیانی را نشان دهیم که فقط زبان به مدح دارند بی نقد مشکلات آشکار -همانطور که آقای مطهری می گوید -“برای جوان امروزی لباس روحانیت معنایی جز «یونیفورم حکومتی» پیدا” نخواهد کرد. آن وقت، کمبود دارو را هم به حساب او خواهد نوشت. بر زمین ماندن وعده دولت برای ساخت یک میلیون مسکن در سال و ایجاد یک میلیون شغل سالانه را هم به حساب او خواهد نوشت. بسیار اندک اند که بتوانند میان خیل روحانیان که در حاشیه شهرها، با کمترین امکانات، سرفرازانه زندگی می کنند و همواره غمخوارشان هستند با تصویر رسانه ای از روحانیت، و برخی ملبسان صاحب جایگاه، تفاوت قائل شوند. با این همه، باز احترام قلبی مردم به روحانیت، مانع از تحقق آرزو های بدخواهان شد. رفتار سبکسرانه چند دختر و پسر هم عملا وزن شان را نشان دادند. به واقع، پایین بود. خیلی پایین و این یعنی به کوری چشم های ناپاک. روحانیان نجیب و مظلوم که زندگی شان در تراز پایین ترین گروه های جامعه است، در میان مردم محترم اند حتی اگر عمامه پران بدهی مسئولان را هم با آنها حساب کنند. آنقدر این حساب اعتبار دارد که چک های برگشتی برخی از مدیران و رئیسان را هم پاس کند. کاش آقایان به این مهم توجه داشته باشند که این اعتبار یک ذخیره تاریخی است که باید برای فرداها بماند. آن وقت این همه چک بی حساب نخواهند کشید البته شاید!

انتهای پیام