تق، تق، تق!
ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی با عنوان «تق تق تق» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
اصحاب رسانه و قلم برای رفع هر گونه اتهام و سوءظن در خصوص دلایل و ریشه‌های وضع موجود چاره‌ای جز ارجاع ذهنیت دلواپسان به هشدارها و توصیه‌های دلسوزانه و ایضن ملتمسانه در گذشته‌های دور و نزدیک ندارند. یادداشت زیر ناظر بر صداهایی است که اراده‌ای بر شنیدن آن نبود.
قریب یک سال پیش و پس از گذشت هفت ماه از ریاست رئیسی بر قوه مجریه و در واکنش به اظهارات وزیر کشور ایشان که آشکارا از مخاطرات مطالبات انباشته شده مردم ابراز نگرانی کرده بود، طی یادداشتی با عنوان «صداهایی که شنیده نشد و نمی‌شود» نوشتم؛
«آنچه سال‌ها از بیان مطالبات مردم و خطر بالقوه پیش روی موجودیت جمهوری اسلامی از قلم دلسوزان نظام به سیاه‌نمایی و تشویش اذهان عمومی و همسویی با گفتمان ضدانقلاب تعبیر و تلقی می‌شود، مدت‌های مدیدی است از سوی نمایندگان مجلس و مسئولان و اینک از زبان معاون وزیر دولتی بیان شده که کسی جرات متهم کردن او به اتهامات کلیشه‌ای را ندارد.
آنچه از زبان معاون وزیر کشور بیان می‌شود، علاوه بر سیاههٔ تبعات ناشی از وضع موجود بر فرآیندی تاکید دارد که به پاسخ شاه به تظاهرات میلیونی در آخرین روزهای حکومت او بسیار شبیه است. واکنشی که حتی با فرض عقب‌نشینی تاکتیکی و با هدف مهار و مدیریت بحران مشروعیتی که دامان او را گرفته بود، اما پاسخی جز اینکه اذعان دارد صدای انقلاب مردم را شنیده و سوگند ایجاد تغییرات اساسی بخورد، بر آن متصور نبود».
در آن یادداشت، بی تعارف و بی پرده تاکید کردم؛
«هیچکس در این همانی اظهارات معاون وزیر کشور با آنچه شاه شنید و وعده داد و در نهایت افاقه نکرد، تردید ندارد. آنچه معاون وزیر کشور به افزایش میل تغییرات اساسی و افزایش اعتراضات مردمی اشاره دارد، حکایت از انباشت مطالبات بدیهی و حداقلی و در نتیجه سرریز شدن صبر و تحمل و ظرفیت‌های بالفعل و بالقوه جامعه‌ای حکایت دارد که به اذعان رئیس جمهور وقت در همه سال‌های گذشته برای مردم عایدی نداشته است».
در آن یادداشت درباره نقش تحقیر و تخدیرکننده رسانه ملی و بازوهای رسانه‌ای آن یادآور شدم؛
«آنچه به یقین این وضعیت روحی و روانی را به احساس تحقیر جمعی تبدیل کرده، پروپاگاندای رسانه‌ای است که در طی همهٔ این سال‌ها حتی زمانی که مخالف دولت‌های وقت بوده، اما در گل و بلبل نشان دادن دستاوردها و وضعیت کلی جامعه کمترین شائبه و تردیدی به خود راه نداده است».
در ادامه با توجه به تعویق غیرمنتظره وعده‌های معیشتی و … رئیسی و ایضن محول کردن آن به آینده نامعلوم از سوی حامیان رسانه‌ای و همچنین اصرار به حاکمیت نظامیان در رأس و بدنه مدیریت دولت و پیامدهای ناشی از برنامه‌های اقتصادی دولت و تحمیل فشار مضاعف اقتصادی ناشی از لجاجت در ادامه سیاست خارجی و تشدید گرانی و دولت الیگارشی و … نوشتم؛
«فراموش نمی‌کنیم وعده‌های معیشتی رئیس‌جمهور اندک زمانی بعد از انتخابات ابتدا از سوی روزنامه کیهان و بعد وزیران دولت، نه تنها تمامی معطوف به یک سال و چند سال آینده گردید، که شاهد بی‌سابقه‌ترین نرخ تورم در طی چهار دهه انقلاب هستیم. وعده مهمترین وزیران دولت انقلابی برای معیشت مردم به فروش قاچاق نفت و به نازل‌ترین قیمت به متحد استراتژیک محدود شد. دیگری برنامه‌اش برای غلبه بر بحران دلار و کسری بودجه دولت نسخه گروگان‌گیری بود. بودجه ۱۴۰۱ با افزایش کسری ۳۵ درصدی به دوش مردم تحمیل می‌شود. انتصاب‌های فامیلی اگر چه در همه دولت‌های قبلی مرسوم بوده، اما در دولت فعلی به حدی است که جدی‌ترین حامیان دولت را به اعتراض واداشته. دستاوردهای دست به نقد دولت انقلابی تا امروز به تشکیل دولت الیگارشی و شبه میلیتاریستی در تمام اجزاء خود تنزل یافته است. دولت در سیاست خارجی به رفتار و گفتار دوگانه مشغول است. وعده‌های رئیس دولت به مهار قیمت‌ها و مدیریت و کنترل بازار همان رویه گفتار درمانی معمول است. وعده رشد هشت درصدی دولت به بایدی تاکید دارد که تبعات آن را به اذعان رئیس دولت مردم باید بپردازند».
در پایان آن یادداشت به قاعده و روال آینده نگری همه دلواپسان و دلسوزان واقعی چنین شرایطی تاکید کردم؛
«برون رفت از وضع موجود تنها با اراده برای تغییر ریل در سیاست‌گذاری خارجی، حذف مدیران ناکارآمد، قطع دست رانت‌خواران ریز و درشت، سپردن کار به افراد مسئول و دلسوز، به رسمیت شناختن منتقدین جدی و ایجاد فضای باز برای اطلاع رسانی دقیق و کارشناسانه وضع موجود است. … صداها را خیلی وقت است، شنیده‌اید. آنچه معاون وزیر کشور به تلویح اشاره می‌کند، ناظر بر فرایندی است که اگر بیشتر از این فرصت‌سوزی شود، افاقه نخواهد کرد».
بی تعارف و به اجماع وضعیت امروز جامعه محصول و فرایند صداهای شنیده نشده مردم و منتقدین و دلسوزان طی چند دهه گذشته و بطور مضاعف معطوف به اراده‌ای است که تصور می‌کرد مشکلات طی دهه‌های گذشته یکپارچه نبودن حاکمیت است. امروز وضعیت حاکمیت یکپارچه و پس از گذشت هیجده ماه به جایی رسیده که راه حل برون رفت از وضعیت موجود به تعبیر سخنگوی دولت با تهدید تق … تق … تق … گلوله‌های جنگی و کپ دادن مردم در کنج خانه اعلام می‌شود.
انتهای پیام
