برای احمد زیدآبادی و رنجی که تجربه می‌کند | احسان هوشمند
احمد زیدآبادی در یادداشــتی با عنوان «لحظه خداحافظی» ضمن
تشــریح لایل انتشار یادداشــت خداحافظی از نوشــتن سیاسی و
فشــارهایی که به دلیل مواضعش بر او وارد شده، نوشت: «فشارها
از همه ســو اســت و من چنان غریب و تنها مانــده ام که مرگ را بر
هم وطنی با چنین افرادی ترجیح می دهم». پس از انتشار یادداشت
احمــد زیدآبادی، گــروه زیــادی از هم وطنــان به ویــژه گروهی از
نویسندگان و اهل قلم به اظهارنظر درباره دلایل این تصمیم ناگهانی
احمد آقا پرداخته و بســیاری نیز این تصمیم را ناشی از بی حرمتی ها
و توهین هــای صورت گرفته به او به ویژه پس از انتشــار یادداشــت
زیدآبادی خطاب به حامد اســماعیلیون دانستند. توضیحات بعدی
احمد زیدآبادی نشــان داد از نظر او این موضع جدید او تنها ناشــی
از توهین ها نیست که به قول خودش باد هواست. او تأکید کرد: «در
این شرایط مافوق حســاس کنونی، کنشگری به شیوه مألوف من به
امری پرهزینه و بی فایده تبدیل شده است و به زودی حتی غیرممکن
می شود».
۱ -مواضع احمد زیدآبادی که سال های طولانی هزینه مواضعش را
پرداخت کرده، نشانگر رویکرد عقلایی به سیاست است. بنیان رویکرد
احمد زیدآبادی نظر دولت–ملت او اســت که در قالب انتشار کتاب
الزامات سیاست در عصر ملت -دولت در سال های گذشته به عرصه
عمومی عرضه شــد. براســاس این در سال های گذشــته هر زمانی
که فرصتی دســت داده، زیدآبادی در قالب یادداشــت و مصاحبه و
ســخنرانی مواضع خود را تشــریح کرده و به صورت منصفانه هم
دولت و حاکمیت را مورد انتقاد قرار داده و هم بخشی از اپوزیسیون
را از انتقاد یا توصیه های مشــفقانه بی بهره نگذاشــته است. حتی
برای نشــان دادن حســن نیت و پایبندی خود به اصــل گفت وگو و
مدارا در برنامه شــیوه نیز حاضر شد و در مناظره دانشگاه شریف نیز
نظر خود را با دانشــجویان این دانشــگاه که در جلسه حاضر بودند،
در میان گذاشــت. جدا از واکنش هــای برخی از تندروهای دو طرف
مواضــع احمد زیدآبادی در عرصه عمومی مخاطب خود را یافته و
علاقه مندان زیادی از آن استفاده می کنند. احمد زیدآبادی نشان داد
صادقانه نگران سرنوشت کشور است.
۲ -با وجود مواضع مشفقانه و دلسوزانه احمد زیدآبادی، در ماه های
گذشــته به ویژه از دوره ای که قوا یکدست شــده، کمتر اصلاحب در
روش هــای جــاری روی داده که نشــان دهد پیام افراد مشــفق و
دلســوز و منصف و نگران سرنوشــت ایران مانند زیدآبادی بر تغییر
رویکردهای جاری در عرصه سیاست خارجی و داخلی اثر مشهودی
در پی داشــته است. کمتر اقدام جدی، اثرگذار و راهبردی سازنده ای
برای ایجــاد امید ملی یا کاهش دلایل نارضایتی ایرانیان و مســائل
و مشکلات هم وطنان صورت گرفته اســت. هرچنــد زیدآبادی و
افراد دیگــری نظیر او تلاش کردند تا با ایفای نقش میانه و واســط
سخنگویی بخش دیگری از جامعه را برعهده گرفته و با هزینه کردن
از حیثیت و آبرو و اندوخته های معنوی خود، به دلیل عشق و علاقه
به وطن و سرنوشــت کشــور، تلاش کردند تا راهی برای گشایش در
فضای سیاسی کشور بگشایند؛ اما اصرار دولت بر روش های گذشته،
موجب شده تا امثال احمد زیدآبادی بیش از پیش درباره نتیجه روش
خود دچار تردید شوند. زیدآبادی از هیچ رانتی بهره مند نبوده، شغل
دانشــگاهی و پژوهشی مناســب احوال و دانشش از او دریغ داشته
شــده و مدت ها نیز از نوشتن منع شــده بود، فردی با چنین سوابقی
و تحمل زندان، با رویکردی عقلایی نگران آینده کشــور اســت؛ اما
تندروهــای دو طرف حضور او را مانعــی در راه خود می پندارند. در
این وضعیت آیا ادامه کار زیدآبادی در نقطه ای که ایســتاده برای او
تحمل پذیر است؟ آیا عقلایی در میان جناح اصولگرا یافت می شوند
که حساســیت شــرایط موجود و افق های نگران کننــده پیش روی
کشــور را یادآور شــوند و تلاش کنند با اســتفاده از ظرفیت افراد و
شــخصیت های مشفق و دلســوز و عاقل و وطن دوست راهی برای
برون رفت از شرایط دشوار کنونی یافته شود؟
۳ -احمد زیدآبادی حق دارد برای سرنوشــت کشــور و حتی وقت
و هزینه ای که می پردازد، نگران باشــد و براســاس ایــن نگرانی ها
عطای نوشــتن را به لقایش ببخشــد؛ اما آنچــه از زندگی و تجارب
زیدآبادی می شناســم و می شناســیم، زیدآبادی نمی تواند نسبت به
سرنوشــت ایران و ایرانیــان برای زمانی طولانی ننویســد. زیدآبادی
دوباره می نویسد؛ چون ایران ما همچنان چشم انتظار قلم و قدم های
مسئولانه و مشفقانه فرزندان خود است.
انتهای پیام
