دورانِ حبسِ خبر گذشته است، حرفه‌ای باشیم!

غلامرضا بنی‌اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

حبسِ خبر و حصرِ آگاهی دیگر غیر ممکن است. این جمله 9 کلمه ای اولین ما به ازایی است که به ذهنم می رسد. وقتی این خبر را می خوانم؛ “جزئیات کتک زدن یک دانش آموز توسط معلم پرورشی در یکی از روستاهای خاش” را تیتر خبر می بینم در پایگاه های خبری. یک زمانی بود که ما اصحاب رسانه خبر را دروازه بانی می کردیم. رسانه بود که خبر را به عنوان یک کالا در بازار افکار عمومی نشر می داد. می توانست خیلی از خبر ها را – حالا به هر دلیل – منتشر نکند. چنین هم می کرد اما دیگر نمی شود چنین کرد. این مخاطب است که دروازه بانی می کند خبر را. اوست که تصمیم می گیرد چه خبری را از چه منبعی بخواند.

علاوه بر این بعد از پدیده “شهروند – خبرنگار” رسیده ایم به “شخص-رسانه”ها. افراد زیادی هستند که با گوشی هوشمند خود کار یک شبکه رسانه ای را انجام می دهند. اگر شهروند-خبرنگارها محتوای تولیدی خود را از طریق رسانه های رسمی منتشر می کردند یا بخشی از آنان این راه رسمی را می رفتند، شخص- رسانه ها هم تولید می کنند و هم انتشار آن را به عهده می گیرند. حالا این نوع اطلاع رسانی چقدر با خبر حرفه ای فاصله دارد و چقدر با منطق اطلاع رسانی همراه است، موضوع دیگری است فواید و مضرات آن چقدر است نیز هم.

اتفاقا بسیاری از آنچه این افراد منتشر می کنند نسبتی با خبر – به معنای حرفه ای – ندارد. گاه شایعات را ضریب می دهند و گاه بخشی از ماجرا را عیان می کنن ولی نه تنها از کاویدن لایه های دیگر ماجرا ناتوان اند که از پرده برداری نصفه و نیمه واقعه هم عاجز می مانند اما تا جایی که می توانند نشر می دهند. این یعنی دیگر نمی شود خبر را به حبس نشاند و به حصر یافته ها پرداخت. اگر کادربندی های ما از سنگ هم باشد، خبر به جنس خود که شبیه آب است، از قالب های سنگی می گذرد و راه خود را باز می کند. واقعیتی چنین اقتضا می کند تا ما اهالی رسانه و به ویژه رسانه های کلان که بودجه های کلان هم می گیرند، به جای خودسانسوری با نگاه کلان به وقایع بنگرند و با نشرحرفه ای خبر، هم به توزیع آگاهی کمک کنند و هم برای بازگشت مرجعیت خبری به رسانه های شناسنامه دار بکوشند.

بدانیم که بر وفق مراد ما باشد یا به رغم خواسته ما، خبر، راه خود را باز می کند. نتوانیم در این فرایند، صادقانه و حرفه ای عمل کنیم، خبر از حرکت نمی ماند بلکه ما هستیم که از فرایند اطلاع رسانی، جا، می مانیم و از مرجعیت رسانه ای حذف می شویم. نه خبر شوخی دارد و نه مخاطب. پس ما هم جدی بگیریم ماجرا را.

انتهای پیام