ضدِ انقلاب‌هایی با ماموریتِ دفع حداکثری!
غلامرضا بنی‌اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
ضدِ انقلاب خارج نشین، خارج از دایره عمل است. خیلی هاشان مردگی را زندگی می کنند. ضدانقلاب های واقعا موجود کسانی هستند که بی تامل و تفکر مردم را از قطار انقلاب به بیرون پرتاب می کنند. کسانی که هیچ نسبتی با فلسفه انقلاب ندارند اما – به هردلیل – در جایگاهی قرار گرفته اند و به قوه حداکثری دفع تبدیل شده اند. نمی خواهم اسم ببریم اما گفته هاشان در روزهای خیر، در رسانه ها، اسم هاشان را و رسمِ شان را عیان می کند. به اسم انقلاب و بر بستر گرامیداشت دهه فجر هم میدان پیدا می کنند اما حاصل حضورشان می شود غیبتِ بسیاری دیگر. این اقلیت خود انقلابی پندار که با صدای بلند به نفی دیگران می پردازند را هرچه بتوان نامید، در شکوه انقلاب و در سپهر اندیشه انقلابی جایگاهی ندارند. منطق انقلاب، شکل گرفته در مکتب علوی است. همان که در شعار های انقلاب هم برجسته ترین بود؛ “برقرار می کنیم حکوکت علی را / سرنگون می کنیم رژیم پهلوی را”
در حکومتی که می خواهد به قاعده علوی شکل بگیرد قطعا برای بددهنان و بد کلامان جایی نیست. این کلام ثبتِ تاریخ شده مولاست، هنگامى كه شنيد گروهى از اصحابش در جنگ صفين، شاميان را دشنام مى گويند. فرمود: “دوست ندارم كه شما دشنام دهنده باشيد. ولى اگر به توصيف اعمال و بيان حالشان بپردازيد، سخنتان به صواب نزديكتر و عذرتان پذيرفته تر است. به جاى آنكه دشنامشان دهيد، بگوييد: بار خدايا خونهاى ما و آنها را از ريختن نگه دار و ميان ما و ايشان آشتى انداز و آنها را كه در اين گمراهى هستند راه بنماى. تا هر كه حق را نمى شناسد، بشناسد و هر كه آزمند گمراهى و دشمنى است از آن باز ايستد.”
حال با این عیار بسنجید مدعیان را. آیا جز این که همه شان را رفوزه بدانیم که کلام شان طعم تلخ اموی دارد، به نتیجه ای دیگر می توان رسید؟ انقلابی باید به منطق علوی التزام عملی داشته باشد. باید از رفتار اموی هزاران فرسنگ دور باشد. باید تفسیر “رحماء بینهم” به نگاه خانوادگی برسد. وقتی به ملت نگاه خانوادگی داشته باشیم و کشور را خانه خود بدانیم ناگزیر اصلاح و آشتی را اولویت خواهیم داد. تا می شود از دعوا و قهر دوری خواهیم کرد. چون هر ضربه ای بزنیم یا به گونه برادر ما خواهد نشست یا خواهر مان. یا پای فرزند ما لگد خواهد شد یا پهلوی مادرمان خواهد آزرد. حرمت پدرمان خواهد شکست.
در خانواده، بچه بد را هم تنبیه می کنند اما از هستی ساقط نمی کنند. تنبیه هم برای “تنبه” و آگاهی اوست نه ضرب و شتم او. نه انتقام کشیدن از او. عفو گسترده اخیر را توجه کنند و توجه داشته باشیم که تبیین کننده منطق انقلاب است. گذشتن از بچه های هیجان زده خود ماست. در هندسه خانوادگی و جغرافیای خانه خودمان. شایسته اقدام احترام برانگیزی که دهه فجر را به عطرِ مهربانی به عید آشتی تبدیل می کند. انقلابی رفتار کنیم. کریمانه سخن بگوئیم. کلمات طهارت یافته بر زبان برانیم. نشان دهیم نظام برخواسته از انقلاب توان خودترمیمی دارد.
این انقلابیگری در تراز اسلامی است نه کلمات را سنگ کردن و بر سر و روی این و آن کوبیدن…
انتهای پیام
