برخی از انقلابیون هنوز در حال‌وهوای پنجاه سال پیش تصور می‌کنند مذاکره نکردن با آمریکا نشانۀ انقلابی بودن است | صادق زیباکلام
صادق زیباکلام طی یادداشتی در کانال خود نوشت:
🔹️ایران صراحتاً می‌گوید که «ما با آمریکا توافق کرده بودیم پیرامون مبادلۀ زندانیان دو کشور». و آمریکا هم بهمان صراحت می‌گوید «توافقی نبوده و ایران را متهم به دروغگویی می‌نماید». البته اختلاف برداشت پیرامون یک توافق یا موضوع مورد مناقشۀ میان کشورها امر بی‌سابقه‌ای نیست. اما اینکه تا این حد اختلاف‌نظر باشد که یکی بگوید «توافق کرده‌ایم» و دیگر بگوید دروغ می‌گوید و «توافقی در کار نبوده»، اگر نگفته باشیم بی‌سابقه، که حداقل کم‌سابقه است.
🔹️یک دلیل این مغایرت هم می‌تواند ناشی از مذاکره نکردن رو در رو طرفین باشد. در تمام ۲۱ماهی که ایران و آمریکا داشتند بر سر مذاکرات هسته‌ای مستقیم با یکدیگر مذاکره می‌کردند، حتی یکبار هم این اتفاق نیفتاد که آقای «ظریف» مطلبی را بگوید و آقای «جان کری» بگوید که دروغ گفته. اما انقلابیون بازگشته‌اند به ادبیات انقلابی سی چهل سال پیش، که مذاکرۀ مستقیم با آمریکا ذلت، سرشکستگی و تسلیم محسوب می‌شد، و متقابلاً خودداری از گفتگو با آمریکا نشانۀ عزت، سربلندی و اقتدار ملی.
🔹️سی چهل سال پیش جامعه، یا بسیاری از ایرانیان در چنین فضایی بسر می‌بردند. اما نسل‌های بعد از انقلاب دیگر در چنین دنیاهایی سیر نمی‌کنند. و مذاکره نکردن چه با آمریکا و چه با هر کشور و ملت دیگری به‌هیچ‌روی جزء فهرست ارزش‌ها و افتخارت آنان بشمار نمی‌رود. منتهی بر خلاف نسل‌های جدید، بسیاری از مسئولین همچنان در همان حال‌وهواهای سی چهل سال پیش بسر می‌برند و مذاکره نکردن با آمریکا را افتخار و سربلندی می‌پندارند. ایکاش این انقلابیون حاضر می‌شدند یک نظرسنجی ساده در پیاده‌روی جلوی دانشگاه بعمل می‌آوردند و از مردم می‌پرسیدند که آیا اساساً به نفس مبارزه با آمریکا باوری دارند؟ چه رسد باینکه آیا مذاکره نکردن با آن را مایۀ غرور و مباهات می‌پندارند؟ از مردم می‌پرسیدند اینکه ما حاضر نیستیم مستقیماً با واشنگتن مذاکره کنیم و صرفاً با واسطۀ پادشاه قطر، سلطان عمان یا نخست‌وزیر عراق حاضر هستیم با آمریکا مذاکره کنیم، چقدر اسباب افتخار و سربلندی آنان بشمار می‌رود؟
انتهای پیام
دانشگاهی که استادش تو باشی حتما راضی به ذلت در برابر آمریکا می شوند ده سال مردم را علاف مذاکره با آمریکا کردید بر جام با همه ضررها که به کشور زد یک دست آورد مهم وحیاطی برای ملت داشت آنهم نمی شود با طناب آمریکا به چاه رفت مذاکره غیر مستقیم تنبیه آمریکاست که نمی شود هر موقع خوشت امدبیایی وهر موفقع به ضررت شد پا پس بکشی اگر مذاکرات برجام نبود الان جمهوری اسلامی ایران هم نبود چون شما مردم را آنقدر تبلیغ کرده بودید که نظام مجبور به مذاکره بود که خدا را شکر حق با جمهوری اسلامی بود
این واژگان و شیوه سخن گفتن ، در یک گفتگوی علمی جایگاهی ندارد ! در چهارچوب منافع ملی : علاف و ذلت و طناب و چاه و تنبیه و…..واژگان بی پایه و اساس ایدئولوژیک اند و باور و عمل به این توهمات در چهل سال گذشته ما را به این روز انداخته است ! منافع ملی تعریف روشنی دارد و در چهارچوب آن و به خاطر آن با شیطان هم می شود دست داد ! در چهارچوب منافع ملی هیچ دوست و دشمن همیشگی و هیچ گونه ارزشگذاری خوب و بد نداریم و این منافع و امنیت کشور است که روشن می کند چه کشوری دوست هست و چه کشوری نیست ! اینها بدیهیات سیاست و حکومت و مدیریت است که در جهان امروز حتا یک دانش آموز دبیرستانی هم از آن آگاه است ولی بدبختانه مرغ ایدئولوژی یک پا دارد ( البته اگر غرض ورزی نباشد !) و سرانجام همه ایدئولوژیها هم ساختن دوزخ است ! هرچند شعارشان همیشه ، ساختن بهشت باشد !
استاد، مگر مذاکره نکردیم؟ نتیجه چه شد؟ چه چیزهایی دادیم و چه چیزهایی گرفتیم؟ یادتان رفته؟